Terug naar 1 oktober 2020. Na 493 dagen onthutsende regeringsonderhandelingen legt een Vivaldi-coalitie, die zichzelf doopt als ‘de laatste kans voor België’, de eed af. Hoewel we in een zeer welvarend land leven is ons begrotingstekort zowat het grootste van heel Europa. Er werd geen enkele serieuze hervorming doorgevoerd en de verschillende gemeenschappen binnen dit land groeiden verder uit elkaar dan ooit tevoren. De conclusie is duidelijk: België is op. Het is tijd voor Vlaamse onafhankelijkheid.

Vlamingen en Walen hebben weinig met elkaar gemeen. We spreken verschillende talen, kijken naar ander nieuws en lezen andere boeken. Ons onderwijs is op andere manieren georganiseerd. Onze cultuur is geënt op verschillende identiteiten en onze geschiedenis vertoont een serieus verschil. Franstalige politici zijn bovendien vaak zo weinig geïnteresseerd in Vlaanderen dat ze hier amper zichtbaar zijn. Zelfs de Waalse federale ministers zijn de Nederlandse taal nauwelijks machtig. Het enige Belgische bindmiddel bestaat uit bier, frieten en voetbal. Daarbuiten zijn we twee volledig verschillende volkeren.

Ieder volk heeft recht op zijn eigen staat. Dat rechtsprincipe wordt erkend in artikel 1 van het internationaal verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten. Dat is ook logisch. Landen die zijn samengesteld uit één volk slagen er veel beter in om de volkswil te realiseren. De natiestaat is een katalysator voor een gezonde democratie.

Twee democratieën

Bij elke verkiezingsuitslag deze eeuw was de eerste conclusie dezelfde: Vlaanderen en Wallonië groeien verder uit elkaar. Als we de peilingen moeten geloven zal dat in 2024 niet anders zijn. Terwijl Vlaanderen steeds rechtser stemt, wordt de pop poll in Wallonië ondertussen gewonnen door een communist.

Die splijtzwam zorgt ervoor dat zowel Vlamingen als Walen niet het beleid krijgen waar ze voor stemmen, wat frustraties enkel doet toenemen en het vertrouwen in de democratie ondermijnt. De federale regering is namelijk de optelsom van de Vlaamse en van de Waalse democratie. Het maken van die som duurt vaak lang: 493 dagen na de Verkiezingen van 2019 en liefst 541 dagen na de verkiezingen van 2010. Het staat in de sterren geschreven dat we na de verkiezingen van 2024 minstens in de buurt komen van dat trieste record. Misschien is het beter om de poging tot een nieuw record op te geven en de som niet meer te maken.

Gefaalde kans

De Vivaldi-coalitie zou het tij doen keren en bewijzen dat België werkt. Met een ‘nieuwe politieke cultuur’ gingen ze de verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië overbruggen. Het tegendeel bleek waar. België mag dan wel een stuk welvarender zijn dan Zuid-Europese of Oost-Europese landen. Toch zorgt financieel federaal wanbeleid met een begrotingsput van 27,4 miljard ervoor dat jongeren met de hoogste schulden van heel Europa worden opgezadeld.

Die begrotingskater hoeft niet te verbazen. Met een stijgende werkzaamheidsgraad van ondertussen 77,3 procent in Vlaanderen en een steeds verder dalende werkzaamheidsgraad van amper 65 procent in Wallonië, is het zo klaar als een klontje dat Vlaanderen en Wallonië zowel een ander economisch, als financieel beleid nodig hebben. De transfers naar Wallonië van meer dan 12 miljard euro per jaar zullen de bodemloze put daar nooit kunnen vullen. Enkel als de Franstaligen tot de conclusie komen dat het beter is om hun eigen boontjes te doppen dan aan een Vlaams belastinginfuus te hangen, zal de situatie verbeteren.

Mislukt

Ook op andere beleidsdomeinen is de laatste kans voor België mislukt. Meer dan 80 procent van de Vlamingen is tegen de kernuitstap. Toch sloot Vivaldi twee veilige kerncentrales midden in een energiecrisis. Het opengrenzenbeleid zorgde ervoor dat deze winter twee mensen in een Brussels kraakpand zijn overleden. Ons land maakte zich internationaal belachelijk door visa te verlenen aan Iraanse terroristen. Na een hoop verwijten die heen en weer slingerden tussen de regeringspartijen, bleef de bevoegde minister bovendien gewoon zitten.

De anekdotische pensioendeal brengt in het beste geval de eindbalans van deze regering op een verhoging van de vergrijzingsfactuur met 2,5 miljard, waardoor het onzeker wordt of pensioenen in de toekomst nog uitbetaald gaan kunnen worden. Een financiële hervorming komt er niet en zelfs een hervorming van de partijfinanciering ligt niet meer op tafel.

Hervorming

De institutionele hervorming die CD&V trots aankondigde draaide al helemaal op een flop uit. De kabinetsmedewerker die dat in goede banen moest leiden nam ontslag omdat hij naar eigen zeggen toch al werkloos was. Zelfs een vergaderafspraak maken lukte niet met de Franstaligen. Die malaise zorgt ervoor dat de twee stichtende partijen van de Belgische staat minder kiezers overtuigen dan ooit tevoren. De kiesdrempel komt steeds dichterbij.

Wat Jong N-VA betreft, doet Alexander De Croo (Open Vld) straks niet enkel in de Melsensstraat 34, maar ook in de Wetstraat 16 het licht uit. Confederalisme is een stap in de goede richting. Maar er kan geen enkele bevoegdheid beter door België dan door de gemeenschappen beheerd worden. Het is tijd om zowel Vlamingen als Walen eindelijk het beleid te geven waar ze voor stemmen. Het is tijd voor eigen beleid met eigen centen, tijd voor Vlaamse onafhankelijkheid.