JavaScript is required for this website to work.
post

11 juli een reden om te feesten?

Doorbraak redactie26/7/2011Leestijd 3 minuten

Deze Doorbraak verschijnt aan het begin van de elfdaagse Vlaanderen Feest, een Vlaamse manier om de 11 julivieringen elf dagen te rekken. Zo zijn we nu eenmaal. Vlaamsnationalisme moet gezellig zijn. Maar valt er op 11 juli 2011 iets te vieren?

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Eigenlijk is er sinds 11 juli 2010 niet zo veel veranderd. Of toch? De politici hebben een jaar de tijd gehad om te bewijzen dat een politieke oplossing voor de sociaal-economisch-communautaire problemen mogelijk is. Die oplossing is er in een jaar tijd niet gekomen. De vraag is of die oplossing er wel zal komen met nog wat maanden extra. Zoals de meester of juf vroeger zei op school: ‘als je het nu nog niet weet, zal je het nooit weten.’

Politiek of politicus
Hoe komt het dat het niet is gelukt? Die vraag stelde onze chef politiek Peter De Roover ook in zijn brief aan Elio Di Rupo naar aanleiding van 13 juni, een jaar later (op de webstek www.doorbraak.org). Er zijn twee mogelijke antwoorden, stelt De Roover: het ligt aan de politici of het ligt aan het systeem. Wie in België gelooft, of er wil aan vasthouden, legt de schuld voor de crisis bij de onbekwame politici. Wie niet de systemen vooropstelt of niet gehecht is aan België, kijkt bedenkelijk naar de organisatie van onze dubbeldemocratie. Als we iets hebben geleerd uit het voorbije jaar, dan is het wel dat de analyse die de Vlaamse beweging al lang maakt, klopt: het Belgische systeem loopt vast en is niet meer werkbaar. De katalysator voor de blokkering is het simpele feit dat de Vlaamse partijen na de verkiezingen doen wat ze voor de verkiezingen hebben beloofd en niet toegeven aan de chantage van de Franstaligen, waar ze dat in het verleden om staatsbehoudende redenen wel deden. Daarbij opgeteld is er de realiteit dat Di Rupo geen toegevingen wil doen om premier te worden zoals zijn recente Vlaamse voorgangers dat hebben gedaan. Di Rupo wil niet de geschiedenis ingaan als de doodgraver van België. Dat wordt verderop in dit blad uitgelegd door Christophe Deborsu.

Conclusie: de partijen hebben tijd gekregen voor plan A maar dat lukt niet. Dan is het nu tijd voor plan B. En als je dat om strategische redenen zo niet wenst te stellen – wat op de koop toe nog verstandig zou zijn – bereid het dan voor achter de schermen.

Polonaise
Moeten we na de conclusie dat plan A niet werkt en het tijd is voor plan B op elke 11 juliviering de polonaise inzetten, zingend ‘België, België alles is voorbij’? Neen. Want de achterliggende socio-economische realiteit is nefast voor de feestvreugde. Vijf jaar geleden waarschuwde het Warandemanifest (te raadplegen op onze webstek): als er niets gebeurt, zullen we in Vlaanderen (en Wallonië) collectief verarmen. Er is in die vijf jaar niets gebeurd. Het generatiepact is een zelfbegoocheling van enkele politici. Dat is de ware inzet van een jaar blokkage, niet communautaire scherpslijperij, zoals opiniemakers ons graag doen geloven, wel het behoud van onze welvaart. Daarom moet Vlaanderen de hefbomen in handen krijgen om ons welzijn en onze welvaart te verzekeren of minstens in eigen handen te nemen.

Is plan B synoniem voor een moedwillige verarming van Wallonië? Neen. Puur opportunistisch gezien heeft Vlaanderen geen baat bij een verpauperend buurland. Vlaanderen kan en wil solidair blijven, maar op een transparante, duidelijke en in de tijd beperkte manier.

En ja, op 11 juli 2011 blijven er ook strijdpunten van de Vlaamse Beweging. Die kunnen worden samengevat in één woord: respect. Respect voor het grondgebied (dus geen uitbreiding van Brussel), respect voor de territorialiteit (BHV), respect voor onze wetgeving (niet benoemen van de overtredende Franstalige burgemeesters), respect voor de rechten van de Vlaamse Brusselaars (niet toepassen van de taalwetten in Brussel). Er loopt nog altijd heel wat fout in België. Men zou het in tijden van regimecrisis haast vergeten.

Valt er op 11 juli 2011 iets te vieren? We hebben niets toegegeven, maar we hebben ook niets bereikt. Of het moet zijn de rijping van de geesten langs beide zijden van de taalgrens. Misschien is 11 juli dit jaar een bewustwordingsmoment dat er iets moet gebeuren, dat we niet moeten zuchten maar doorgaan, dat we knopen moeten doorhakken en keuzes maken. Een keuze voor de toekomst, om zelf ons lot in handen te nemen. Zo blijft 11 juli meer een strijddag dan een feestdag.

De redactieploeg van Doorbraak bestaat uit een grote groep redacteuren. Standpunten en andere artikelen kunnen verschijnen als "De Redactie". Uiteraard betekent dit niet dat al onze redacteuren per definitie aan deze standpunten gebonden zijn.

Commentaren en reacties