11-juliverklaring Vlaamse Volksbeweging

Het verhaal achter 11 juli, Vlaanderens nationale feestdag, is gekend. Gemeentenaren en ambachtslui uit het Graafschap Vlaanderen trokken ten strijde tegen wat toen omschreven werd als het modelleger van die tijd: de ruiterij van de Franse koning. Het Vlaamse voetvolk hakte dat modelleger in de pan op de moerassige vlakte van de Kortrijkse Groeninghekouter. Doel van hun strijd: de autonomie beschermen en veilig stellen tegen de toenmalige almacht van het Franse koningshuis. De geschiedenis leerde echter ook dat die Vlaamse overwinning slechts van korte duur is geweest. De kern van het verhaal blijft, ook vertaald in hedendaagse begrippen, staan als een huis: “het voetvolk” dat opkomt voor zijn autonomie, voor zijn pril en kwetsbaar democratisch bestuur.

De politieke ontwikkelingen van het voorbije jaar geven geen aanleiding tot stoere-op-de-borst-klopperij of bombastisch woordgebruik op deze nationale feestdag. Vandaag past eerder bezinning over de evolutie van de Vlaamse autonomie en de democratische besluitvorming, met het basisverhaal van 11 juli als maatstaf.

De goed-nieuwsshow van CD&V, Open Vld en sp.a, partners van de regering Di Rupo, overtuigt niet. De onzuivere splitsing van de tweetalige kieskring BHV staat in schril contrast met wat de VVB en de Vlaamse Beweging, ja zelfs met wat een partij zoals CD&V – voor ze toetrad tot de regering Di Rupo – eisten: een splitsing zonder prijs, gewoon respect voor de grondwet. Wat nu ter stemming in het parlementaire halfrond ligt is daar zeker geen vertaling van. De feitelijke opgave van de zes faciliteitengemeenten komt neer op een beloning voor imperialistische gedrag en stimuleert degenen die de taalgrens niet willen respecteren om ook in de toekomst de afspraken te blijven betwisten. Zodoende verwezenlijkt de regering Di Rupo zeker geen communautaire vrede. Dit akkoord legt in tegendeel de kiemen voor woeliger en heviger communautaire koortsopstoten in de toekomst. Dat zal de VVB tot blijven herhalen iedere keer wanneer men vanuit de regering Di Rupo beweert dat dit een “herenakkoor

d” is.

Kan men in eer en geweten spreken over “de splitsing” van het gerechtelijk arrondissement wanneer dat akkoord nu een volledig scheefgetrokken verhouding 20/80 schept? Het uitgangspunt dat de procureur des konings in Brussel per definitie een Franstalige moet zijn, gaat in tegen elke vorm van bestuursfatsoen. Deze regering vindt het vanzelfsprekend dat er in Halle-Vilvoorde Franstalige magistraten zullen geplaatst worden omdat Nederlandstalige niet te vertrouwen zouden zijn en dat in Brussel slechts 1/3 tweetalige magistraten volstaan i. p. v. de huidige 2/3. Geen wonder dat in de zitting van de Senaatscommissie van 03 juli ll. Franstalig grondwetspecialist Francis Delpérée (cdH) erkende meer dan tevreden te zijn met de hervorming van het gerechtelijk arrondissement.

Als het gaat over de beruchte francofone kandidaat-burgemeesters in de faciliteiten, is het niet langer een Nederlandstalige Kamer van de Raad van State die zich over hun dossier uitspreekt maar wordt het in de toekomst een tweetalige Kamer met afwisselend een Nederlandstalige en Franstalige voorzitter. Anderzijds worden de principes van de Omzendbrief Peeters niet in de Grondwet gebetonneerd zoals wij vanuit Vlaanderen eisten, maar wordt het lot van dit degelijk instrument in de toekomst zeer onzeker.

Ook wat de akkoorden over Brussel betreft, helt de balans zeer in het nadeel van Vlaanderen. De politieke vertegenwoordiging van de Vlaamse Brusselaars in de Kamer wordt herleid tot nul. In ‘ruil’ (?) en in weerwil van de nood aan grote bezuinigingen krijgt het Brusselse gewest een blanco cheque toebedeeld van 461 miljoen euro, tegen 2030 oplopend tot 1 000 miljoen euro.

Het Brussel-hoofdstuk bevat verder de zeer alarmerende passus over de ‘hoofdstedelijke gemeenschap’, beter gekend als Brussels Metropolitan Region of BMR. De Vlaamse regeringspartijen proberen de Vlamingen ervan te overtuigen dat ze daarmee een ‘lege doos’ creëren, louter om de Franstaligen kalm te houden. De lezing langs Franstalige zijde klinkt dan toch enigszins anders wanneer onder meer federaal minister van Binnenlandse Zaken Joëlle Milquet (cdH) in dat verband spreekt over “le désenclavement de Bruxelles”, vrij vertaald als: het uitbreken van Brussel uit de Vlaamse omsingeling.

Om de Brusselse cirkel rond te maken: met het toekennen van de constitutieve autonomie aan Brussel is de zo gevreesde drieledige Gewestvorming wel echt een feit geworden.

Slotsom: voor de VVB dienen de hierboven vermelde punten uit het Di Rupo-akkoord (waarbij we ons beperken tot wat vandaag al in het parlement behandeld wordt) de Vlaamse autonomie absoluut niet. Er worden nieuwe grendels gelegd op de moeizame weg naar verdere autonomie. Al deze punten dienen eerder de Belgische restauratie en draaien in die zin de klok eerder terug.

Tegen die achtergrond had de VVB verwacht dat de Vlaamse regering een belangenconflict zou inroepen. De VVB betreurt het dat federale politieke evenwichten nog altijd het doen en laten binnen de Vlaamse regering bepalen.

Vanuit democratisch oogpunt is het hele Di Rupo-project ook een afknapper. Niet alleen wordt de verkiezingsuitslag in Vlaanderen genegeerd, bovendien worden dubieuze technieken gebruikt (misbruik artikel 195 Grondwet) om een staatsstructuur op poten te zetten die nog ingewikkelder is dan de bestaande en waarbij zelfs de kat van grondwetsspecialisten als Paul Van Orshoven de eigen jongen niet meer terugvindt. Slechts een beperkte kring specialisten binnen de huidige federale regering is ingewijd in “het geheim der goden”. Daaruit besluiten wij dat het Di Rupo-akkoord niet enkel de Vlaamse autonomie schaadt maar ook het democratisch tekort nog doet toenemen. De Vlaamse burger begrijpt er niets van en wordt bewust dom gehouden.

Met bezorgdheid ziet de VVB zich momenteel eenzelfde scenario afspelen op Europees niveau. De huidige crisis wordt aangegrepen om over te stappen naar een Europese federale staat, naar het model van supranationalisten als Guy Verhofstadt. Het is absoluut noodzakelijk dat we ons daarbij openlijk de vraag stellen welke gevolgen die ontwikkelingen hebben voor het democratisch gehalte van de besluitvorming.

Tegen die achtergrond juicht de VVB het streven naar onafhankelijkheid van landen als Catalonië en Schotland toe. Ook voor Vlaanderen wordt de optie van de volwaardige onafhankelijkheid steeds meer het betere alternatief. Dat zou de kans bieden om in een constructieve samenwerking met andere kleine en middelgrote lidstaten (zoals Wallonië) het democratisch deficit op Europees niveau terug te schroeven en de toekomst van de komende generaties op sociaaleconomisch vlak veilig te stellen zonder fundamenteel in te boeten aan democratie en vrijheid.

In die geest wenst de VVB van harte alle Vlamingen een strijdbare en bezinnende Vlaams nationale feestdag!

Guido Moons

algemeen voorzitter VVB

Peter De Roover

politiek secretaris VVB