7 redenen waarom het decumulvoorstel van Calvo onzin is

Kristof Calvo (Groen) doet het weer. De grootmeester van het politiek fatsoen slaat weer toe en stelt voor om de cumul tussen een lokaal uitvoerend mandaat en een parlementszitje te verbieden. lk heb ik bijna 20 jaar lang een bank- en verzekeringskantoor uitgebouwd en onderweg drie mensen een job kunnen bieden. Bij mijn eedaflegging heb ik mijn zaak van de hand gedaan. Als “voltijds” parlementslid (ik ben enkel nog gemeenteraadslid in Antwerpen) zit ik dus niet in zijn doelgroep, maar ik geef u graag toch enkele redenen mee waarom hij wel bijzonder kort door de bocht gaat.

1. Een volksvertegenwoordiger vertegenwoordigt zijn kiezers op de manier die hij zelf het best acht. Na elk mandaat kan de kiezer zijn appreciatie hiervoor in het kieshokje duidelijk maken. Ik zelf leg me in het parlement toe op veel technische dossiers en haal daarmee weinig pers. De Wever doet dat in de coulissen, maar ik durf vermoeden dat zijn invloed groter is dan de mijne, en die van Calvo trouwens.
    
2. Als De Wever, wiens loon door de cumul wordt afgetopt, ontslag zou nemen uit het parlement, wordt hij opgevolgd door een voltjids parlementslid met een volledige wedde. Dat De Wever de belastingbetaler extra geld kost, is dus je reinste post-truth politics.
    
3. Calvo is in Mechelen verkozen op de lijst van burgemeester Bart Somers (Open VLD). Mechelen is natuurlijk Antwerpen niet, maar vriend en vijand zijn het erover eens dat Somers een zeer degelijk parlementslid is. Hoopt Calvo met zijn demarche stiekem dat Somers voor de nationale politiek kiest, zodat zijn kansen stijgen om burgemeester te worden? Of wil hij van de concurrentie van Somers af voor de volgende parlementsverkiezingen?
    
4. Politieke hygiëne begint natuurlijk bij jezelf (1). Calvo is geen schepen in Mechelen omdat zijn partij hem dat verbood, maar hij kreeg wel een troostprijs. Hij werd voorzitter van de Vzw Mechelen Feest, die lokale festiviteiten zoals Maanrock organiseert. Objectief gesproken is er geen enkele reden waarom dit niet door een schepen zou kunnen gedaan worden, in de meeste gemeenten is er een schepen die feestelijkheden in zijn bevoegdhedenpakket heeft. Een cumul dus.
    
5. Politieke hygiëne begint natuurlijk bij jezelf (2). Een Vzw heeft een belangrijke wettelijke verplichting. Elk jaar moet er een jaarrekening worden neergelegd bij de Nationale Bank, die deze vervolgens in de balanscentrale publiekelijk consulteerbaar maakt. Dat is belangrijk, zeker als je politieke transparantie promoot. En wat blijkt: Voorzitter Calvo heeft zijn laatste jaarrekening in 2013 neergelegd. Nog frappanter: deze had enkel betrekking op 2009. Wat er sindsdien in deze met Mechels belastinggeld gefinancierde vzw gebeurt, daar heeft iedereen het raden naar. Een praktijk die ook door louche vzw’s wordt toegepast en die collega Van De Velde en ikzelf door een wetsvoorstel onmogelijk willen maken. Calvo heeft dus lokaal een kleine bevoegdheid, maar slaagt er niet in die correct in te vullen. Komt zijn voorstel voort uit zelfkennis?
    
6. Politieke hygiëne begint natuurlijk bij jezelf (3). Politieke mandatarissen moeten jaarlijks hun mandaten bekend maken. Op de webstek cumuleo.be kan iedereen zien wie welke openbare mandaten bekleedt. En wat zien we bij Kristof Calvo? Zijn aangifte was onvolledig. De beheerders van de webstek hebben zijn aangifte moeten aanvullen. Een slordigheidje? Vervelend toch, voor iemand die constant zout op elke procedurele slak legt.
    
7. Er zijn parlementsleden die cumuleren met een lokaal mandaat, er zijn er ook die nog een andere bijjob hebben, bijvoorbeeld als advocaat, arts of docent. Mag dat dan wel? Ik kan me voorstellen dat Groen-senator en arts Petra De Sutter zeer benieuwd is naar het antwoord hierop.

Wat Calvo niet schijnt te beseffen: het is de kiezer die beslist wie in het parlement mag zetelen. Als de inwoners van Aartselaar bij de parlementsverkiezingen massaal op hun burgemeester Sophie De Wit stemmen, of op burgemeester Somers uit Mechelen, zou het toch ondemocratisch zijn hun dat mandaat te ontzeggen. Het is aan iedere partij om uit te maken hoe ze hiermee omgaan.

Conclusie: luister naar mijn woorden, maar kijk niet naar mijn daden. Ondertussen voedt Calvo het PVDA-verhaal dat alle politici profiteurs zijn. En begrijp me niet verkeerd: de Publifin-affaire toont aan dat er nog steeds wantoestanden mogelijk zijn en dat er, zoals in elke beroepscategorie, profiteurs zijn onder de politici. En die mogen wat mij betreft zeer hard worden aangepakt.

Maar ik ben, net als de meeste van mijn collega’s van alle partijen niet in de politiek gestapt voor een riant loon, maar omdat ik de maatschappij beter wil achterlaten voor mijn kinderen dan ik ze van mijn ouders geërfd heb. En daar heb ik de vele avondlijke vergaderingen en weekendverplichtingen voor over. Daar hoef ik heus geen medelijden voor te krijgen, maar de voortdurende framing als profiteur is wel zeer ergerlijk. Dat die framing komt van iemand die nooit één dag in de privésector gewerkt heeft, is dubbel pijnlijk.

Johan Klaps (N-VA) is gemeenteraadslid in Antwerpen en Kamerlid