Om het af te leren
Nog één keer komt Siegfried Bracke terug op de affaire rond pensioen plus bonus voor federale parlementsvoorzitters. Eén keer, om het af te leren.
Nog één keer komt Siegfried Bracke terug op de affaire rond pensioen plus bonus voor federale parlementsvoorzitters. Eén keer, om het af te leren.
De verbazing in de Kamer over het ‘extra pensioen’ is verbazend. Vooral omdat het al in 2007 de krant haalde.
Ex-Kamervoorzitters die illegale maar netjes ingeschreven pensioenbonussen krijgen: iedereen valt uit de lucht, ook de Kamer zelf.
Quick in het prison, Leemans op pensioen, vogelgriep en verontrustende maatregelen tegen alcohol en porno. Moeder, waarom lezen wij?
Onze politieke partijen worden overgefinancierd. Daar zal een uitgavenplafond niet veel aan veranderen. Maar wat dan wel?
Proficiat De Croo! De kiesdrempel, notabene ingevoerd door Verhofstadt in 2003, komt waanzinnig snel dichterbij.
Het enige wat liberalen hier bereiken, is een liberale premier naar de Wetstraat sturen die dan sneuvelt door de oekazes in Wallonië.
In België, Nederland en Duitsland zijn liberalen meer dan andere partijen afhankelijk van de partijleider. Ten koste van inhoudelijke standpunten.
Het mediacordon in Franstalig België is hypocriet. Dat bewijzen enkele historische voorbeelden van ‘realpolitik’ door dezelfde tenoren.
Ook deze week werden vele, belangrijke vragen niet gesteld. Gelukkig durft Doorbraak die elke maandag open en bloot te publiceren.
Vervang halfslachtige uitzending van het ‘vragenuurtje’ door een kwaliteitsvol parlementair duidingsprogramma, zoals ooit de bedoeling was.
Wat liberale goden is toegestaan mogen runderen daarom nog niet. Neem er vergif op, De Wever zal zeggen: Quod licet Iovi, non licet bovi.
België 2.0., het kernproject van Vivaldi, staat symbool voor de ontkenning en het wishful thinking eigen aan deze coalitie van verliezers.
Vele commentatoren in de Vlaamse en Franstalige krantenwereld tonen zich erg sceptisch over de duurzaamheid van onze nieuwbakken regering.
Met het aantreden van premier Alexander De Croo (Open Vld) doemen de aloude paarse demonen van de regeringen Verhofstadt weer op.
Veel journalisten supporteren schaamteloos voor een coalitie zonder Vlaamse meerderheid. Intussen vergeten ze vele vragen.
Egbert Lachaert zwiert zijn principes overboord voor de postjes en neemt zo een lange blauwe erfenis op. De koude douche staat al te druppelen.
Herman De Croo blikt terug op zijn ervaringen met overleden oud-politicus Jan Verroken.
Drie kenners laten hun licht schijnen over het voornaamste federale struikelblok: de Bijzondere Financieringswet.
Moeten wij buitenlandse bedrijven redden? Kan elk Belgisch verlieslatend bedrijf straks dezelfde staatssteun per geredde job aanvragen?
Met de voorzittersverkiezingen bij Open Vld in aantocht, is het belangrijk om de liberalen te herinneren aan wat liberaal zijn betekent.
Informateurs Dewael en Laruelle kondigden aan zich in ‘mutisme’ te zullen hullen, een recept dat ook in het verleden weinig opleverde.
Get Vlexit done! Het paars-geel-groen verhaal van Tommelein is een doodgeboren kind. België ligt in coma en politici zabberen de baxter leeg.
Siegfried Bracke (N-VA) gelooft niet dat een staatshervorming of ‘confederalisme’ op korte termijn mogelijk is. Hoe ziet hij dan een uitweg voor de federale impasse?
In de particratie is een partijvoorzitter een machtige actor. En toch zullen ze bij sp.a en CD&V dit keer niet uit de eredivisie komen
Een moslim zei in een vox pop eerlijk dat de invoer van de sharia een kwestie van demografie is. Ondertussen plegen politici cultuurverraad.
De senaat: zoals het koningshuis een nutteloze instelling die iedereen wil afschaffen, maar die nooit zal verdwijnen. Straffer nog: eens gecoöpteerd, bezingen de grootste critici de lof ervan. Hier moet echt een transformatie gaande zijn, die met de essentie van de nv België zelf te maken heeft…
Getreiter en een partijdige jury die bokskampioene Delfine Persoon nekten: welke les valt daaruit te trekken voor de sport, de moraal en het leven?
Nationalisme was een geestesziekte en nationale symbolen waren verdacht… nu ineens niet meer?
Met Herman De Croo sluiten we eindelijk het oude belgicistische paradigma af waar de Belgische structuren de mentale politieke denkkaders bepaalden. De strijd voor een eigen politieke ruimte vormt de prioriteit.