Er is nog één ding erger dan censuur, en dat is zelfcensuur
In Rusland heerst de dictatuur van één man, bij ons deze van de politieke correctheid. Leve de vooruitgang.
In Rusland heerst de dictatuur van één man, bij ons deze van de politieke correctheid. Leve de vooruitgang.
Gaat het nu echt om materiële armoede, geen geld voor een brood? Of raakt die boterhammendoos nog om andere redenen niet deftig gevuld?
Steeds meer speelt niet langer inhoud maar vorm in het publiek debat. Jammer. Wie spreekt op wiens uitnodiging doet immers niet ter zake.
In zijn boek Morele vooruitgang in duistere tijden herijkt Markus Gabriel op een weergaloze manier de universele waarden van de verlichting.
Ignaas Devisch gaat belangrijke filosofische vragen over de zon, zonne-energie en het klimaat uit. de weg.
Vrije mening en satire zijn maar boeiend omdat er krachten tegenwerken: ja, we hebben de ‘wokes’ en de poco’s nodig!
Kunnen sommige media niet eens de cijfers lezen van een enquête die ze zelf betaald hebben? Dan moet een ander dat maar voor hen doen.
Bij een lockdown kiest de regering voor de burger wat prioritair is. Dan mag die keuze best wel eens tegen het licht worden gehouden.
Dit boek voegt weinig toe aan de lange reeks gedachte-experimenten van de mens over dit interessante thema. Van een gemiste kans gesproken.
De Doordenkers van ‘Iedereen Beroemd’ op TV 1 willen grappig doen, maar meer dan een glimlach af en toe zit er niet in.
Van Brody naar Lemberg, dan weer naar het Verenigd Koninkrijk, alwaar de vraag wordt geantwoord of kuisvrouwen wel kuise gedachten oproepen.
De strijd om de 16 in de embryonale paars-groen-oranje regering is makkelijk op te lossen door twee eerste ministers te benoemen.
De coronacrisis dwingt artsen soms moeilijke ethische beslissingen te maken. Coronatriage is wreed. Wie krijgt voorrang en vooral waarom?
Ignaas Devisch over de ethische vragen die in ziekenhuizen moeten beantwoord worden wanneer de vraag groter is dan de beddencapaciteit.
De VRT moet besparen en ziet hierin een dwang om te conformeren aan ‘de grondstroom’. Maar komen er niet gewoon veel linkse stemmen aan bod?
Dagboekmijmeringen, over weemoed en vluchtigheid, chagrijn en verzoening, en zoon genoemd worden eens de zestig voorbij.
Een professor en vaste talkshowklant die zich uitroept tot martelaar van de vrije meningsuiting, dat is gewoon grotesk.
Othman is boos op N-VA omdat het VB won. Als fiere Vlaming voelt hij zich uitgesloten, maar ze zullen hem niet temmen. Een paar bedenkingen.
Academici die toch al ruim toegang tot de media hebben, willen meer op tv komen en komen naar buiten met een pretentieus-dom manifest. Een late doodsreutel van het cultuurmarxisme?