De kermis der letteren
Tussen België en Nederland: op pad voor mijn nieuwste boek, met als omslag de biddende Frans-Jozef tegen een bloedrood dat enkel Europa kan voorstellen.
Tussen België en Nederland: op pad voor mijn nieuwste boek, met als omslag de biddende Frans-Jozef tegen een bloedrood dat enkel Europa kan voorstellen.
Een onbekende, maar zeer talentvolle Brusselse kunstenaar die via Malaga de weg naar eigen land moet vinden.
Noteer de naam Dieter de Greef.
Na de Trump Tower in New York volgt de Huts Tower in Antwerpen. Privémuseums zijn een echte trend.
De chaotische geldstromen rond het zwaar gesubsidieerde dansatelier ‘Let’s Go Urban’ werden te lang toegedekt door politiek correcte schroom
Veel journalisten supporteren schaamteloos voor een coalitie zonder Vlaamse meerderheid. Intussen vergeten ze vele vragen.
Een open brief aan Tom Lanoye die mijn pleidooi voor een inclusieve Vlaamse identiteit zielig noemt. Burgerschap krijgt vorm in de natie.
Het racismedebat is terug en dus is voor de gemiddelde journalist corona alweer vergeten. Net als deze vragen:
Het droevig genot van een onhedendaagse Roth, een trinitaire kwinkslag. Maar gelieve niet te zeiken over een kat, hoe droevig ook haar lot.
Commentatoren hebben een week ingehakt op eenvoudige volksmensen die carnaval vieren in Aalst. Maar deze vragen werden vergeten:
Joël De Ceulaer hitste Luc Tuymans op tegen Jan Jambon voor de uitreiking van de Ultima. Hij noemde hem ‘een halve nazi’.
Kapitalisme en de vrije markt creëeren ongekende mogelijkheden voor kunst en cultuur. Tijd voor kunstenaars om dat te omarmen.
De betreurde Jan Hoet deed velen in een belgicistische kramp schieten. Net als vele andere kunstenaars – zeg maar Überculturo’s – was wijlen de grote kunstminnaar in tegenstelling tot zijn voorgangers geen minnaar van de Vlaamse autonomie.
Het Vlaams Parlement besliste nieuwe eretekens uit te delen. Frans Crols denkt er het zijne over.
Joël De Ceulaer en Lieven Sioen bevragen Peter De Roover voor De Standaard van 29 december 2012 in een ruim interview over het Vlaams-nationalisme, de partijpolitiek, multicultuur, de verwrongen relatie tussen culturo’s en de Vlaamse ontvoogding, enz…
Alles peis en vree in onze hoofdstad, waar de Vlamingen absoluut niet meer te klagen hebben? Of blijven er toch pijnpunten bestaan?
Iain Banks, Janice Galloway, David Greig en Al Kennedy: drie grote Schotse schrijvers, een dito standup comedian. Hun Schotse hart gaat misschien niet sneller kloppen bij het zien van de Saltyre, de Schotse vlag, maar hun hart ligt wel in Schotland. Hun politiek verstand ligt bij de SNP (Guardian, 28 aug.). Vlaamse kunstenaars horen we zoiets niet snel zeggen.
Op de webstek van De Standaard kun je een artikel een sterretje geven zoals in Doorbraak gebeurt met de boekbesprekingen. Wie een artikel graag heeft gelezen, kan het aanraden. Zelden gebeurt het dat een artikel door meer dan 100 mensen wordt aangeraden. Bart De Wever spant de kroon met zijn stuk over de Vlaamse identiteit, waar hij belgicistisch kunstenaar Luc Tuymans lik op stuk gaf en een antwoord biedt op het identiteitsnegationisme (het woord is van Lode Claes) van de KVS-Vlamingen. Bij het ter perse gaan van het aprilnummer van Doorbraak vonden al 775 lezers dit stuk aanbevelenswaardig.
Om het levendige politieke debat dat we vandaag kennen wat te ordenen, ga ik op zoek naar standpunten, korte bochtenwerk en code rood. Standpunten verdienen respect, ook van wie ze niet deelt. Het korte bochtenwerk roept vragen op, die ik dan ook graag stel. Voor leugens of beledigingen trek ik ‘code rood’. Die moeten aan de kaak worden gesteld als inbreuken op de beginselen van de correcte debatvoering.