Marc Reynebeau en Het verhaal van Vlaanderen
Reynebeau schrijft dat Het verhaal van Vlaanderen heel onvolledig is. Natuurlijk is het dat. Er moesten keuzes gemaakt worden.
Reynebeau schrijft dat Het verhaal van Vlaanderen heel onvolledig is. Natuurlijk is het dat. Er moesten keuzes gemaakt worden.
‘Het Verhaal van Vlaanderen’ heeft een grote didactische waarde, de polemiek er rond toont dat er nog werk is aan de intellectuele volwassenheid binnen bepaalde middens.
Waren de Vlaamse primitieven alles behalve Vlaams? Sommigen doen wel overdreven hun best om dat zogenaamd te bewijzen.
Keven Absillis onderzoekt of Hendrik Conscience terecht beschuldigd kan worden van racisme en andere onhebbelijkheden
Kwaliteitsmedia zoals Knack, De Morgen of De Standaard vervallen steeds meer tot persoonlijke aanvallen in hun berichtgeving.
In Vlaanderen spraken media schande over afspraken onder meerderheidsfracties in het parlement. In Duitsland is dat geen enkel punt.
‘Wie Wat Woke’ van Walter Weyns biedt een handig en objectief overzicht van de in woke middens gebezigde taal- en denkvariaties.
Elchardus merkt in ‘Reset’ op dat de poortwachters hebben gefaald. Er zijn geen vrijplaatsen meer voor kunst en wetenschappen.
Dankzij deze voorbeeldige biografie gaat De Bom u interesseren én leert u veel over een cruciale periode in de Vlaamse geschiedenis.
Cijfers zijn aantrekkelijk en worden dus gemakkelijk overgenomen, maar ze weerspiegelen niet noodzakelijk de realiteit.
Journalisten vinden de ‘spreidstand’ van N-VA eindeloos interessanter dan de staatsgreep van Vandenbroucke. En ook dit verliezen ze uit het oog:
Bij de schrapping van Mohammeds naam in een nieuwe Dante-vertaling verandert Reynebeau van boze commentator in neutraal berichtgever.
Marc Reynebeau verdedigt de woke-beweging maar gaat daarbij als polemist uit de bocht.
Michael Freilich heeft geen lessen te krijgen van arrogante Franstaligen die Vlamingen als racisten beschouwen en denken dat ze beter zijn.
Volgens Marc Reynebeau heeft populisme weinig te maken met immigratie en alles met sociaaleconomische ‘vervreemding’. Maar is dat wel zo?
Voor een echt museum over zijn wordingsgeschiedenis is Vlaanderen niet rijp. We worden gepaaid met een virtueel afleggertje.
Dat het Vlaams-nationalisme altijd tegen staatshervormende (grond)wetgeving heeft gestemd, is apert onjuist.
Marc Reynebeau ging nog eens uit de bocht in zijn visie op de geschiedenis van autonoom Vlaanderen. Wat niet in zijn kraam past, verzwijgt hij.
De Standaard ziet Jan Jambon de VRT kapen en de hoofdredacteur van De Morgen is na ‘Kerst met 11 miljoen’ meer dan ooit republikein.
Als Reynebeau alles dat van dicht of van ver gelinkt kan worden aan collaboratie wil opkuisen, kan hij alvast voor eigen deur beginnen vegen.
Het citaat van Annemans over het Vlaams Belang dat ‘vuil genoeg’ moest blijven, ging een heel eigen leven leiden. Tijd voor een opheldering.
Soms vertellen laconieke uitspraken, gebracht langs de neus weg, veel meer over de realiteit dan hele alinea’s vol met uitweidingen.
Geestdrift met verstand van Rob Hartmans leert ons veel over De Groene Amsterdammer, Nederlandse publicatie van de gezonde progressiviteit.
Dat elk parlementslid de hele natie vertegenwoordigt is in 1988 door de Raad van State tegengesproken.
Iets niet weten is geen schande, maar dan doen alsof je het wél weet, past niet voor een staatkundige kwaliteitskrant.
Historicus Paul De Ridder publiceert een kanjer die de meer dan 80 jaar onderzoek naar de Rechtvaardige Rechters overloopt.
Er zijn elegantere manieren om met het verleden in het reine te komen dan een beeldenstorm. Werk voor filosofen, kunstenaars en patissiers.
Politiek is onvervangbaar, maar hoe lang mag je het algemeen belang ondergeschikt maken aan de hoofddoelstelling van de ‘virocratie’?
Een slanke overheid is de beste buffer tegen élke crisis. De coronacrisis wordt door links gebruikt om inefficiëntie aan te prijzen.
Afgelopen week werd een punt gezet achter de denktank Pro Vives. Jean-Pierre Rondas sprak er de afscheidsrede uit, die u hier kan nalezen.