JavaScript is required for this website to work.
post

Aanvaard de asymmetrie

Bert Cornelis9/5/2015Leestijd 3 minuten

Zolang Charles Michel niet de grote verzoener speelt tussen de federale staat en de rest, zal hij nooit een groot staatsman worden.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

In het nieuwe België botst het flink tussen de federale en de regionale regeringen. Dat heeft natuurlijk te maken met de asymmetrische coalities die er na de verkiezingen van 2014 zijn ontstaan. Vooral de politieke relletjes over het doorschuiven van de federale begrotingsfactuur naar de regio’s toonden aan dat niet iedereen in de federale, of confederale logica van dit land wil of kan leven. Die aanvaarding is anders nodig om het nieuwe België op een ordentelijke manier te laten draaien. Wie dat niet doet (of in het geval van de N-VA misschien helemaal niet wenst), blaast de federale staat op.

Die aanvaarding zou in de eerste plaats van premier Charles Michel zelf moeten komen. Hij toont het beeld van een sluikse opposant als de PS vanuit het Waals en Brussels Gewest en de Franstalige Gemeenschap aan tafel zit. Zolang hij niet alle gemeenschappen en gewesten op één lijn krijgt en de grote verzoener speelt tussen de

federale staat en de rest, zal hij nooit een groot staatsman worden. Zolang hij de indruk geeft via zijn federale beleid tegen de PS-ministers in de regionale regeringen oppositie te voeren, wordt een gestroomlijnd beleid onmogelijk. Zijn voorgangers, Martens, Dehaene, Verhofstadt en Di Rupo konden dit wel en zetten het ‘samenwerkingsfederalisme’ in de praktijk om. Akkoord, zij hadden niet met de huidige asymmetrie af te rekenen, maar toch. Alles staat of valt met wederzijds respect en overleg.

Het is overigens nogal simpel om de PS nu als een stout kind in een hoekje te zetten. Vooral partijen die er jaren mee in een coalitie zaten, zouden beter moeten weten, hun huidige vooroordelen opzij zetten en zich boven die kleine particratie plaatsen. Ze lopen mee in het anti-PS-discours dat N-VA met succes in de politieke markt heeft geplaatst. Maar op langere termijn koop je daar niet veel mee.

De Vlaamse partijen hebben jaren geroepen om meer autonomie voor de deelstaten. Nu die er na de zesde staatshervorming is, duiken grote groeipijnen op. De nieuwe bevoegdheden brengen bijkomende uitgaven mee omdat het geld vaak met die bevoegdheden niet mee komt. Regionale administraties zijn nog niet klaar om de nieuwe vroegere federale taken uit te voeren. Het verplaatsen van ambtenaren van het federale naar het regionale niveau verloopt moeizaam. De klok terugdraaien is geen optie. Men moet nu maar eens bewijzen dat wat we nu zelf mogen doen, we ook beter zullen doen.

De evaluatie van zes maanden regering-Michel oogt niet bij iedereen positief. Het regeringswerk is en blijft in de schaduw van de voortdurende opstootjes tussen CD&V en N-VA. Bart De Wever moet zelfs een tussentijdse verkiezingscampagne op gang trekken om de positieve resultaten in de verf te zetten en te tonen dat er wel degelijk veranderingis. Er blijft grote onduidelijkheid over hoe de taxshift er zal uitzien en wanneer die er zal komen. CD&V profileert zich links uit angst het katholieke middenveld te verliezen omdat de lasten niet eerlijk gespreid zijn. Dat leidt in de regering tot verdeeldheid over thema’s zoals de vermogenswinstbelasting. MR heeft in tegenstelling tot wat werd gedacht er geen last van dat ze de enige Franstalige partij is. De partij van de premier ergert zich veel meer aan het geruzie tussen CD&V en N-VA.

Open Vld rijdt zowel in de federale als in de Vlaamse en Brusselse regering een verstandig parcours. Haar sociaaleconomisch verhaal slaat aan, en is naast de wisselende standpunten van CD&V en N-VA verhelderend en consistent.

Door te blijven hameren op een vermindering van de lasten op arbeid, kan Open Vld misschien in de ploeg-Michel voor de echte verandering zorgen. De taxshift is nodig om de druk van de super hoge lasten op arbeid te verminderen en de personenbelasting te verlagen. Als dat is gerealiseerd, pas dan zal de regering-Michel echt kunnen opeisen dat ze de economie deed groeien en dat er banen zijn bijgekomen.


Dit opiniestuk verscheen als hoofdartikel in het aprilnummer van Volksbelang.

Foto: (c) Reporters

Doorbraak publiceert graag en regelmatig artikels die door externe auteurs worden aangebracht. Deze auteurs schrijven uiteraard in eigen naam en onder eigen verantwoordelijkheid.

Commentaren en reacties