Akte van geloof in België

‘Om de Franstaligen voor zich te winnen, zou hij moeten zeggen: “Ik hou van dit land en van de Rode Duivels”, maar dat kan of wil hij niet’. Aldus de Franstalige cartoonist en opiniemaker Pierre Kroll deze week in Knack. “Hij”, dat is natuurlijk Bart De Wever, voorzitter van de grootste partij van België en bête noire van de Franstalige democratie. Eerder klaagde ook cdH-voorzitter Lutgen al over het gebrek aan ‘engagement van federale loyauteit’ in de informateursnota van De Wever. Dus is de vraag: wat zal de N-VA-voorzitter nog allemaal moeten doen om zichzelf te bewijzen in de ogen van veel Franstaligen?

Weinig commentatoren vragen zich af of dit Franstalig verzoek eigenlijk wel redelijk is. Als volksvertegenwoordiger voor de provincie Antwerpen heeft De Wever in de Kamer – niet voor het eerst – de grondwettelijke eed afgelegd. Kunnen van hem nog andere eedbeloften gevraagd worden? En zo ja: is dat een ongeschreven vereiste die alleen voor N-VA-politici geldt, of gaat de vlieger ook op voor dames en heren van meer traditionele gezindte? Bijvoorbeeld: kan Elio Di Rupo wel premier worden van de moderne privéondernemingseconomie België vooraleer hij trouw gezworen heeft aan het hedendaagse kapitalisme? Die vraag wordt des te prangender als je weet dat Di Rupo voorman is van een PS die in zijn eerste partijstatuut spreekt over de marxistische klassenstrijd.

Franstaligen vinden dat een politicus in België moet geloven om België te mogen besturen. Dat is niet alleen weinig democratisch (alleen de kiezers bepalen wie België mag besturen), het heeft ook iets devoot. Alsof alleen ware gelovigen, recht in de tricolore leer, recht hebben om leiding te geven aan dit land. En net zoals een bekering tot moslim maar voltooid wordt door het uitspreken van de shahada, zal de transformatie van Bart De Wever tot staatsman ook maar voltrokken zijn als hij in de straten van Brussel en in het bijzijn van betrouwbare getuigen verklaart: ‘Ik geloof dat staten het eeuwige leven hebben, en dat België het enige Duizendjarige Koninkrijk is’.

Nu kan je ook zeggen: Paris vaut bien une messe. Als de Franstaligen daar nu gelukkig mee zijn, als de Vlamingen daarmee vijf jaar beleid kopen naar Vlaamse meerderheidszin: knoop gewoon die supporterssjaal om en fluit maar een Brabanconne-vers. Alleen: dan zou België wel heel ver achterlopen bij de Verenigde Staten. Want in de VS staat het al sinds 1788 in de Grondwet: senatoren en volksvertegenwoordigers zullen gebonden zijn door hun eed aan de Grondwet, maar daar zal nooit een religieuze lakmoesproef aan worden toegevoegd. ‘No religious test shall ever be required as a qualification to any office or public trust under the United States’. Geloofsgekker dan de VS moet België toch echt niet worden. Toch?