Als Bart spreekt

Als Bart De Wever spreekt, leidt dit gegarandeerd tot hevige reacties van opiniemakers, journalisten en parlementsleden. Doorheen de storm aan beschouwingen, aanvallen en zelfs acties op de Grote Markt van Antwerpen, verdampt de juiste toedracht van wat de N-VA-voorzitter eigenlijk zei. Het is symptomatisch voor het politieke debat, en in uitbreiding tegenwoordig voor alle maatschappelijke debatten. Er wordt niet meer geluisterd, geïnformeerd en geanalyseerd. Uitspraken worden vluchtig opgepikt en het twitteren en facebooken kan beginnen. De verschraling van het discours is ergerlijk.

De Wever legde anders een vinger op een bekende open wonde, of het nu van hem komt, of van iemand anders, maakt niets uit: ‘het migratiebeleid’. Tijdens de voorstelling in het Antwerpse stadhuis van een boek over radicalisering zei de Wever: ‘We schoten de voorbije jaren tekort in het migratiebeleid’. Daarmee zei De Wever niets nieuws. ‘Het ‘opengrenzenbeleid’, de versoepeling van de toekenning van de Belgische nationaliteit, het falende terugkeerbeleid, de selectieve regularisaties, daar plukken we nu de zure vruchten van’, zei hij. Dat hij inzoomde op specifieke bevolkingsgroepen binnen de allochtone gemeenschap, was in die context een onhandige uitspraak die zijn tegenstrevers de kans gaf het debat van de juiste kern af te leiden.

Er groeit een kloof tussen de moslim- en niet-moslimwereld in West-Europa. Er is de afschuw voor wat IS aanricht in Syrië en Irak. Er zijn de aanslagen in Parijs. We worden geconfronteerd met jongeren die vertrekken om aan de zijde van IS te vechten. Het is logisch dat de westerse wereld hierop reageert met afkeuring en wantrouwen tegenover de allochtone bevolking. Zij voelt zich op haar beurt gestigmatiseerd en stopt dat wantrouwen onder de noemer van racisme. Precies dit inroepen van racisme als verweermiddel, heeft De Wever willen aanklagen. Niet dat er geen racisme bestaat. Het bestaat en moet, zoals alle vormen van discriminatie, bestreden worden.

De situatie waarin we nu zijn terechtgekomen, is puur een gevolg van het jarenlange ‘pamperbeleid’ in hoofde van de allochtone bevolking, gestimuleerd door een zekere ‘linkse’ elite die bevoogdend en betuttelend het migratiebeleid naar haar hand zette en uit electorale overwegingen de kant van de slachtoffers koos. Of een extreem rechts beleid dat alleen afwijzing en apartheid predikte en van geen oplossingen wou weten.

Nog maar recent gooide men het over een andere boeg. Op Vlaams niveau begon bijvoorbeeld Marino Keulen als Vlaams minister met een integratiebeleid waarin zowel rechten als plichten belangrijk waren, waarbij de kennis van de Nederlandse taal onontbeerlijk is om vooruit te komen. Wie naar Brussel kijkt, zal zien dat stilaan de Franstalige gemeenschap er ook van overtuigd geraakt dat verplichte inburgering, zoals in Vlaanderen, werkt. En dat door het succes van taallessen en maatschappelijke heroriëntering op de arbeidsmarkt, en dit van het Nederlandstalig onderwijs in zijn geheel, integratie wel kan lukken en sociaaleconomische vooruitgang mogelijk wordt.

Maar de achterstand op een geslaagde integratie blijft. En het systematisch foute integratiebeleid van tientallen jaren heeft nefaste effecten gecreëerd: dat heet nu radicalisme en extremisme. En het verkeerde antwoord daarop kan wel eens ‘racisme’ zijn, wat dan weer naar een sterker radicalisme bij bepaalde groepen van allochtonen kan leiden. Een moeilijk te doorbreken cirkel.

De enige uitweg is het samenleven van mensen op een positieve manier te benaderen door gelijke kansen, rechten en plichten, respect voor het individu en vrijheid van meningsuiting als stelregels te gebruiken. Maar de ‘migrantenbevolking’ moet ook durven talent te gebruiken en een positieve benadering te tonen. Het beleid moet daarvoor de goede omgeving creëren: degelijk onderwijs, goede zorg en gelijke kansen.

Maar zo zagen de tegenstanders van De Wever het niet en opnieuw werd er een karikatuur gemaakt van wat een boeiend debat had kunnen worden. Jammer.

De auteur is hoofdredacteur van het liberale maandblad Volksbelang. Dit stuk verscheen er als hoofdartikel in het aprilnummer.