Uit een recente demografische studie van de econoom-filosoof Philippe Van Parijs (KU Leuven) blijkt dat in tien jaar tijd het aandeel Brusselaars van wie beide ouders de Belgische nationaliteit hebben, is gedaald van nauwelijks 36% naar 26%. En niet minder dan driekwart van de Brusselaars heeft een allochtone achtergrond: er zijn meer inwoners van Marokkaanse afkomst dan Vlamingen of Walen.

En tot slot: Brussel is België niet meer, en België zal steeds meer Brussel worden. Kinderen die nu in Brussel naar school gaan, zullen in de toekomst vaak naar Vlaanderen en Wallonië gaan. Meestal naar Vlaams- of Waals-Brabant, maar de verzadiging en de vastgoedprijzen zullen hen steeds verder wegdrijven.

Laat Vlaanderen Brussel los?

Een dergelijk discours, dat aansluit bij de door de Fransman Eric Zemmour ontwikkelde theorie van de grote vervanging, impliceert dat elk integratiebeleid van meet af aan gedoemd is te mislukken. Wij weten ook dat Philippe Van Parijs op institutioneel gebied het idee verdedigt van een België met vier gewesten, met een Brussels Gewest waar het gebruik van het Engels zou worden veralgemeend.

Zou dit alles ertoe kunnen leiden dat Vlaanderen zijn ambities ten aanzien van Brussel, dat het tot hoofdstad en zetel van zijn instellingen heeft gemaakt, herziet? Met andere woorden, zou Vlaanderen klaar zijn om Brussel los te laten?
We herinneren ons wat Bart De Wever in oktober 2021 zei over dit België van Vier: ‘Bouwen de Vlamingen echt de guillotine waaronder ze als eerste zullen verdwijnen?’

Een Brusselse identiteit

Dat belette de voorzitter van de N-VA niet om impliciet het ontstaan van een Brusselse identiteit te erkennen:

‘Ik zeg dat niet met veel plezier. Er vindt een soort vervreemding plaats waarbij de Vlamingen in Brussel zich steeds meer als Vlaamse Brusselaars opstellen. Degenen die hier hun verantwoordelijkheid nemen kijken vaak naar Vlaanderen om geld in te zamelen. Maar zodra ze hier in Brussel zijn, vermijden ze angstvallig het woord Vlaanderen (…) Wie Brusselaar wil worden en droomt van een Brusselse identiteit, moet weten dat hij de volgende dag een politieke dwerg zal zijn.’

Cynisch, maar helder, Bart De Wever!

Uit een enquête die Rudi Janssens, onderzoeker aan de VUB, in 2013 hield, bleek dat 73,9% van de Brusselaars autonomie wenste in geval van het verdwijnen van België. Slechts 4,6% koos voor een associatie met Wallonië en 4% voor Vlaanderen.
Afgelopen juni zei Paul Magnette dat hij niet bang was voor een eventuele verbreking van de Belgische banden door Vlaanderen: ‘Wallonië en Brussel kunnen perfect samenleven. Als we de budgettaire afgrond kennen waarin Wallonië zich bevindt, begrijpen we dat de Brusselaars geen zin hebben om zich erin te storten…’

Waals Gewest wordt zwartgemaakt

Ondertussen was de viering van de Fêtes de Wallonie een gelegenheid voor de Waalse minister-president, Elio Di Rupo, om zijn ergernis over het zwartmaken van het gewest door sommigen te herhalen. Hij benadrukt de veerkracht van de Waalse bevolking en wil het debat over de Waalse identiteit nieuw leven inblazen (hoewel die identiteit bestaat: ze is gewoon Frans, in taal en cultuur). Hij verwelkomt de huidige regeringsdynamiek en het nieuwe herstelplan (het zoveelste!) waardoor Wallonië een referentieregio kan worden. En de bezwering gaat door: de overheidsfinanciën zijn onder controle en de schuld is onder controle.

Helaas komt deze toespraak op een moment dat het Waalse parlement in beroering is door de zaak van zijn griffier.
We wisten al van de extra kosten van het nieuwe station van Bergen (negen keer de oorspronkelijke raming). We kennen nu de kosten van de kleine ondergrondse doorgang waarmee parlementsleden van de parkeergarage van Grognon naar het parlementsgebouw kunnen komen (2,1 miljoen euro in plaats van de aanvankelijk geraamde 700.000).

Het is niet nodig om te bashen. De Waalse leiders leveren zelf de stokken om hen te slaan! De jongste politieke barometer Le Soir — Ipsos-RTL bevestigt de zeer duidelijke politieke kloof tussen het Noorden en het Zuiden: in Vlaanderen halen het Vlaams Belang (21,6°) en de N-VA (21,5%) samen 43,1%. In Wallonië behaalden de PS (22,9%) en de PTB (18,4%) 41,3%.
De Belgische ziekte blijkt ongeneeslijk te zijn…

Jules Gheude is auteur van het boek La Wallonie, demain – La solution de survie à l’incurable mal belge, Editions Mols, 2019.