JavaScript is required for this website to work.
Multicultuur & samenleven

Angst

Er worden subtiele onderscheiden gemaakt

Jos De Man1/9/2016Leestijd 3 minuten

Angst, schrik, ‘bang hebben’, ‘beetse scheu zijn’: het zijn allemaal andere dingen …

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

De mensen zijn bang. Siegfried Bracke heeft het persoonlijk vastgesteld. In het Witte Paard in Blankenberge spreken ze hem aan, niet over communautaire kwesties, noch over de boerkini, maar over veiligheid: ‘We hebben getwijfeld of we wel naar de revue zouden komen. Wat als hier iemand binnenkomt met een mes of een bom?’ (Knack, 31 augustus 2016, p.9)

Moet een politicus uitleggen dat die angst irrationeel is, of moet hij er net in meegaan, wil de interviewer weten.

Een suggestieve vraag. Irrationeel betekent strijdig met de rede, met het gezond verstand. Is het strijdig met de rede uit de ervaring – de aankondiging van IS dat 4.000 ‘strijders’ mee zouden komen met de vluchtelingenstroom, de aanslagen – te leren dat de veiligheid niet langer gegarandeerd is? Strookt het niet met het gezond verstand dat men bang is voor nog meer terroristische moordpartijen nu zelfs de Kamervoorzitter verklaart: ‘We leven met de onuitgesproken zekerheid dat er nog aanslagen zullen volgen.’?

Nochtans declameert hij in eenzelfde ademtocht: ‘Angst is altijd irrationeel’.

Na decennia hersenspoeling en zelfhypnose zit het politiek correct vocabulaire diep gegrift in het collectief geheugen van politici, academici en journalisten. Diversiteit is verrijking. Islam is vrede. De meest recente vondst is de grappigste: de vluchtelingen gaan onze pensioenen betalen. De dertig grootste bedrijven in Duitsland hebben één jaar na de invasie al 50 (vijftig) asielzoekers aangeworven.

Vandaag de angst van het volk nog irrationeel noemen, is infantiel.

Jaren geleden heb ik me over de kwestie uitgelaten in termen, die ik vandaag alleen maar krachtig kan onderstrepen.

In een sfeer van plechtstatigheid richtte de door niemand verkozen president van Europa op 9 november 2010 het woord tot de oligarchen die hem hadden aangesteld, om hun weldaden te prijzen, en aan het slot van zijn allocutie, tot het volk, om het te waarschuwen. ‘Angst’, zo verkondigde Herman van Rompuy, ‘is de grootste vijand van Europa’.

Welke angst dan wel?

‘Angst voor “vijanden” binnen de grenzen en daarbuiten’, verduidelijkte de president. ‘Het is een gevoel in geheel Europa, niet bij een meerderheid, maar toch overal aanwezig’.

Wie waren die angsthazen toen, in 2010? Wie was, met andere woorden, ‘racist’? Aan de hand van het overladen archief van de weldenkendheid kan men deze categorie nader typeren.

Mensen die dachten dat terroristen en straatcriminelen vijanden zijn. De bekrompen geesten die oordelen dat eremoorden, vrouwenbesnijdenis – juister: verminking – en gedwongen huwelijke akelige gebruiken zijn. De vreesachtige naturen die beducht zijn voor een demografische overrompeling van het continent door een zondvloed van moslims. De belastingbetalers die vrezen dat de aankomst van steeds meer uitkeringsgerechtigden de met hun centen gebouwde hulk van de verzorgingsstaat zal doen kapseizen. De bezorgde ouders die vrezen voor de toekomst van hun kinderen en kleinkinderen in een Europa dat met de dag onveiliger wordt en door het wanbeleid van de oligarchie afglijdt naar een financiële afgrond. De ‘populisten’ die geloof hechten aan de boodschap, door moslims in betogingen meegedragen, dat de islam weldra Europa zal beheersen, en die dat geen verkwikkende gedachte vinden. De ‘islamofobe’ lezers van de Koran die van mening zijn dat de vereerders van Allah weleens zouden kunnen besluiten diens goddelijke opdracht uit te voeren, om de christenen en joden te onderwerpen en in geval van weerstand uit te roeien, de afvalligen te halsrechten, en de ongelovigen aan mootjes te hakken.

‘Rationele’ antwoorden op dergelijke uitingen van onbehagen zijn vandaag:

‘Wir schaffen das’ (Merkel); ‘Der Islam gehört zu Deutschland’, en bij uitbreiding ongetwijfeld tot Europa (de Duitse Bondspresident, dominee Gauck); ‘De islam heeft God teruggebracht naar Europa’ (de fractie van de ‘duiven’, die in het Vaticaan de toon zet); ‘De terroristen misbruiken de islam’ (de islamitische geestelijkheid en haar Europese pleitbezorgers).

Merkel schaft alleen Duitsland af. De islam staat haaks op wat Duitsland – en bij uitbreiding Europa – nog altijd pretendeert te zijn, een democratische rechtsstaat. De god die thans door dolgedraaide prelaten wordt aangeprezen is een heel andere figuur, veel krijgshaftiger dan de brave Gekruisigde die adviseerde bij een geschil de andere wang aan te bieden.

Islam is oorlog, ook daar waar geen buitenlandse economische of strategische belangen gelden, zoals heden in Jemen, Somalië, Mali, Nigeria, Kasjmir. Of denk aan de Iraans-Iraakse oorlog die in de jaren tachtig het leven heeft gekost aan 1 miljoen mensen. Gewoon een godsdienstoorlog. Zijn terroristen een minderheid? Niet in Algerije in de jaren negentig toen twee islamitische milities, GIA en FIS, hele dorpen wegens ongelovigheid uitmoordden, en door het volk beloond werden met een absolute meerderheid in de peilingen, waarna het leger ingreep en de verkiezingen afgelaste.

Na de veelbezongen Arabische Lente – jammerlijk geperverteerd tot een Arabische Ellende – mochten de Moslimbroeders zich verheugen in de bijval van 70 procent van de Egyptenaren. Uitstekende kerels toch, die broeders, eregasten in het Witte Huis. Zou Barack hun website hebben geraadpleegd? Daar wordt stichter van de sekte, Hassan al Banna als volgt geciteerd: ‘De moslims reisden naar de verste landen van de wereld met de Koran op hun borst, hun huis op hun zadel en hun zwaard in de vuist, en met het duidelijke bewijs op de punt van hun tong, het mensdom uitnodigend islam te aanvaarden of taks te betalen, of anders de strijd te trotseren’.

Met uitgesproken zekerheid, heer Bracke, is angst in deze de beste raadgever.

foto ©reporters

Doorbraak publiceert graag en regelmatig artikels die door externe auteurs worden aangebracht. Deze auteurs schrijven uiteraard in eigen naam en onder eigen verantwoordelijkheid.

Commentaren en reacties