1 september, heropening van de scholen, boekentassen en brooddozen klaarmaken, en hopen dat de kindjes een leerkracht voor de klas krijgen.

Vandaag ook huppelen Kathleen, Bart en Phara blijgezind en gebruind de VRT-gebouwen binnen, voor een leuk weerzien en vakantieverhalen. Inderdaad verdwijnen tijdens de zomermaanden traditioneel de zogenaamde duidingsprogramma’s zoals Terzake en De Afspraak van het scherm, en worden ze vervangen door de Kampioenen. Mijn gedacht.

Dilettantisme

Weinigen onder u zullen Kathleen, Bart en Phara gemist hebben. Ik evenmin. ‘Duiding’ betekent op de VRT vooral het nieuws framen met behulp van ‘opiniemakers’, altijd hetzelfde kransje pastoors dat de gelovigen komt uitleggen hoe ze het evangelie moeten lezen. Het links-groene monopolie van de nieuwsdienst is al lang een oud zeer, dus hoe minder ‘duiding’ en hoe droger het nieuws, hoe liever we het hebben. Los van de irritante lichaamstaal en groteske declamatie van Goedele Wachters, die jammer genoeg geen twee maanden vakantie nam.

Tegelijk wekt het verbazing dat een openbare omroep doet alsof de wereld twee maanden in zomerslaap gaat en er niets te ‘duiden’ valt. We hadden alleen al de laatste week het mysterieuze heengaan van Wagnerleider Prigozhin, de bewegingen aan het front aldaar, het begin van een nieuwe Spaanse burgeroorlog omwille van een kus, dichter bij huis de succesvolle staatsbom, Dries Van Langenhove op de IJzerwake, drie vriendjes van Van Quickenborne die een combi beplasten, een aanval van de Europese hoornaar tegen eigen volk, en de arrestatie van inspecteur Sven Pichal wegens zware zedenfeiten. Allemaal wereldnieuws in Vlaanderen, maar dus geen duiding, achtergrond of debat wegens schoolvakantie.

Men kan zoiets alleen maar dilletantisme noemen. Het toont eigenlijk dat de VRT journalistiek niet ernstig neemt, en het meer gaat om een bureaucratie die met ons geld een schaduwgevecht voert tegen de commerciële zenders. Alle eenzijdige berichtgeving en indoctrinatie krijgen we er gratis bij. Om echt geïnformeerd te worden en achtergrond te krijgen zijn er de buitenlandse zenders.

Slecht huiswerk

Project One

Ineos: veel blabla maar ‘onzorgvuldig’ en ‘ontoereikend’  dossier

Ook ander schoon volk is teruggekeerd uit vakantie, dat merken we aan de opiniebladzijden van de kwaliteitspers. Mogen in de komkommertijd al eens liefhebbers van de bramenpluk of tegenstanders van basluidsprekers zich tot de lezer richten, nu is het terug tijd voor serieuze onderwerpen. Zo opende Annick De Ridder (N-VA), Schepen voor Stadsontwikkeling en Ruimtelijke Ordening voor de stad Antwerpen, afgelopen woensdag het nieuwe seizoen in De Standaard, met een vlammend rekwisitoor tegen de gramburger en de rechtervechters. De wat?

Ik heb naar die twee woorden gegoogeld: niks, behalve een Italiaanse fastfoodketen die ook Gramburger heet. Vermoedelijk zijn die twee woordjes dus echt vanuit de hersenpan van Annick in haar pen gevloeid, en eerlijk: daar kan Tom Lanoye een punt aan zuigen. Met ‘gramburger’ bedoelt ze niet de betere versie van de Bomaworst, maar de boze mens die zich tot de rechtbank wendt om verhaal te halen tegen de overheid. Meer bepaald in grote bouwdossiers waar veel lieden hun kostbare tijd in hebben gestoken. Dat die overheid er niettemin soms zelf een potje van maakt en dat bepaalde dossiers met haken en ogen aaneen hangen – zie Ineos en het vernietigende oordeel van de rechtervechters van de Raad van State – wil Annick niet geweten hebben.

Schepen De Ridder vindt het een teken van verzuring als burgers en verenigingen naar de rechter stappen wanneer ze vinden dat hun belangen dreigen geschaad te worden bij publieke bouwprojecten. Letterlijk: ‘Er schort iets als 75 procent van alle dossiers waartegen beroep wordt aangetekend, sneuvelt bij de Raad van Vergunningsbetwistingen’. Ja maar Annick, wat betekent dat anders dan dat de administraties plus de duur betaalde consultants hun huiswerk niet goed hebben gemaakt?

Mevrouw De Ridder heeft zoals gekend een Open Vld-verleden en staat bekend als donkerblauw. En ik die dacht dat liberalen aan de kant van de kritische burger staan, in hun strijd tegen de almachtige overheid en de bureaucratie. Tot ze zelf aan de macht komen.

Grambruggeling

Club Brugge

‘Een mooi ontwerp, maar het staat op de verkeerde plaats’, aldus actievoerder Toon Van Moerbeke

Zo’n verzuurde is ook Toon Van Moerbeke, een Bruggeling die zich met alle juridische middelen verzet tegen de plannen voor een nieuw, vergroot Jan Breydel-stadion. Omwille van de weerslag op de mobiliteit, het gebrek aan parkeergelegenheid en de verkeersoverlast haalde hij zijn slag thuis en keurde de Raad voor Vergunningsbetwisting het dossier af. Dju, weeral rechtervechters. Waardoor het terug op de tafel van omgevingsminister Zuhal Demir komt.

Er zijn inderdaad ernstige bezwaren aan te voeren tegen een nieuw stadion op die plek. In feite hoort zo’n mega-voetbaltempel in een bebouwde kom niet thuis. Bovendien kunnen Club en Cercle perfect in één infrastructuur spelen, nu wil men ze scheiden, met nog meer druk op de beschikbare ruimte. ‘Een mooi ontwerp, maar het staat op de verkeerde plaats’, aldus Van Moerbeke die de actiegroep aanvoert.

Helaas, zo je nek uitsteken, dat doe je niet ongestraft. Hij krijgt dreigmails en haatberichten, viezigheid in zijn brievenbus, zijn kinderen worden lastig gevallen. Hij was bestuurslid van de lokale N-VA, maar nam in 2020 ontslag. Volgend jaar zijn het verkiezingen en het is een publiek geheim dat burgemeester de Fauw (CD&V), die nu met liberalen en socialisten een coalitie vormt, laatst genoemden wil dumpen te voordele van de N-VA. Voorwaarde: geen gedoe rond het nieuwe stadion. In een boeiend gesprek met journalist Marc Van de Looverbosch betuigt Maaike De Vreese, die de Brugse N-VA lijst zal aanvoeren, vanuit de oppositie haar steun voor de plannen, en wil ze alvast lobbyen bij partijgenote Zuhal Demir.

Bij zo’n achterkamerpolitiek lopen Van Moerbeke en de sympathiserende buurtbewoners uiteraard in de weg. Waar gaan we naar toe als gewone mensen hun stem laten horen en hun rechten aanwenden buiten de geënsceneerde inspraaksessies. Neem het woord gramburger maar als een geuzentitel voor al wie zich niet zomaar wil laten sodemieteren door the powers that be.

Nog literaire suggesties voor Annick: schandschrijvers (bepaalde columnisten), straatstokers (mensen die zomaar gaan betogen voor hun mening), waakkwakers (sprekers die door liberale burgemeesters worden geschaduwd), buisbrakers (mensen die de VRT-berichtgeving maar niks vinden), dat allemaal in het spoor van de grote letterkundige Karel De Gucht die het woord mestkevers in de politiek introduceerde. Zeg niet te gauw ‘’t is weer een liberaal’, maar toch. Soms hebben uitslagen van opiniepeilingen een simpele verklaring.