ANTISEMITISME IS RELATIEF

Opmerkelijk artikel in de Frankfurter Allgemeine Zeitung van donderdag 11 augustus. De Franse journalist, schrijver en filmmaker Claude Lanzmann vertelt over zijn verblijf in het gerenommeerde hotel Kempinski aan de Kurfürstendam in Berlijn. De filmmaker is bekend van zijn ruim negen uur durende documentaire Shoah (1985), waarin hij overlevenden van de Holocaust aan het woord laat. Toen Lanzmann in het hotel de informatiemap doornam, stelde hij vast dat bij de landnummers voor buitenlandse telefoonverbindingen het nummer voor Israël ontbrak. Hij vroeg daarover uitleg aan de receptie en kreeg te horen dat het ging om een beslissing van de directie van Kempinski. De reden? ‘De meerderheid van onze klanten’, zo verklaarde de receptionist, ‘zijn Arabieren en die wensten dat Israël werd geschrapt.’ Aan de Kurfürstendam waar tijdens de Kristallnacht de nazi’s de etalages van Joodse winkels aan diggelen sloegen, is het antisemitisme teruggekeerd. Uit respect voor de ‘gevoeligheden’ van moslims. Soumission in Berlijn.

Het verhaal van Lanzmann past trouwens in een veel breder plaatje. Wat tot voor kort ondenkbaar was, wordt werkelijkheid. Niet alleen in Duitsland, maar in alle Europese landen met een aanzienlijke moslimgemeenschap wordt antisemitisme salonfähig. In eigen land haalde de krant De Standaard Abou Jahjah binnen als columnist en CD&V rekruteerde diens maatje Youssef Kobo als ‘diversiteitsmedewerker’. De uitlatingen van beide heren over Israël staan stijf van de Jodenhaat. Maar geen gezeur, diversiteit kent geen prijs. Terwijl Unia, het Interfederaal Gelijkekansencentrum, in alle hoeken en gaten naar islamofobie speurt, en op zoek is naar de mythische moslima van wie de hoofddoek werd afgerukt, wordt het antisemitisme binnengehaald langs de grote poort. Maar journalisten en politici knijpen de ogen stijf dicht. Antisemitisme is relatief, hoor je ze denken.

Foto: (c) Reporters