Apocalyptische Klimaatkerk der Hysterische Gehersenspoelden

Ik ben vijf artikelen ver op doorbraak.be en ik mag mijn auteursbeschrijving al door de papierversnipperaar jagen. Het pompeuze zinnetje “Hij gaat al lang niet meer naar heilige huisjes, hij ziet ze ook liever niet opduiken in discussies.” lijkt achterhaald te zijn. Ik ben in zo’n heilig huisje betrapt, de Apocalyptische Klimaatkerk der Hysterische Gehersenspoelden. Slimme vrijdenkers hebben mijn medekerkgangers en mezelf er in 280 tekens gezond verstand en laaiende opiniestukken al herhaaldelijk op geattendeerd. Ik pleit (on)schuldig.

De klimaatkerk

Het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) is de organisatie binnen de Verenigde Naties (VN) die de wetenschap betreffende de klimaatverandering moet evalueren. Het IPCC is mondiaal, wetenschappelijk en potentieel maatschappelijk disruptief. Probeer dan maar eens op te varen tegen de groeiende maatschappelijke stroming die de nationale soevereiniteit, het gezonde boerenverstand en de conservatieve reflex hoog in het vaandel draagt. Johan Sanctorum watertandde eerder deze week bij de gedachte aan een door de jeugd getrokken rechtsgroen politiek alternatief. Ik zie het niet snel gebeuren. Ook de N-VA kampt met deze paradox. Bart De Wever gaf vorig weekend aan de VRT-redactie een reactie op de actie van de klimaatspijbelaars. Hij etaleerde een vooruitgangsoptimisme dat meer door politieke berekening ingegeven lijkt te zijn dan door realiteitszin. De aangehaalde innovatie en nieuwe technieken zullen ongetwijfeld een deel van de oplossing vormen, maar voorlopig hinken ze met een steeds grotere achterstand het klimaatprobleem achterna. Het doet wat denken aan de strijd tegen de fiscale fraude als lapmiddel voor het federale  begrotingstekort: er zit potentieel in, maar het wordt steevast overschat om meer ingrijpende maatregelen voor zich uit te kunnen schuiven. De grote roerganger illustreerde dat nog eens door schuldgevoelens bij een citytrip met het vliegtuig te ridiculiseren. De hardwerkende Vlaming mag vooral geen luxepijntjes lijden.

De bovenvermelde ideologische motieven zullen altijd controverse rond de erkenning en de aanpak van de klimaatverandering opwekken. Slechts in het geval van een avec moi, le déluge zou dat misschien anders zijn. Daar kan de internationale gemeenschap, met het IPCC op kop, niet zoveel aan veranderen, vrees ik. Het IPCC moet zich echter blijvend inspannen om (ernstige) wetenschappelijke afwijkende meningen een plaats te geven binnen zijn werking, ter wille van de verdere verfijning van de rapporten en de vergroting van het draagvlak. Hoe dat allemaal precies moet gebeuren? Weet ik veel, als wetenschappelijk ongeletterde. Een blik op twitter of in de schrijfsels van pakweg Jean-Marie Dedecker leert wel waarom het debat best onder wetenschappers gevoerd wordt. Als die wetenschappers dan toch als betweterige voorgangers in de klimaatkerk betiteld worden, welaan dan.

Apocalyptisch

De klimaatkerk schijnt ook apocalyptisch te zijn. Wanneer ik nood heb aan een positieve vibe zal ik niet uit het vaatje van de IPCC-rapporten tappen, dat klopt. Natuurlijk hebben we het hier en nu heel  goed. Optimistische filosofen als Steven Pinker en Maarten Boudry kunnen dit cijfermatig ook heel overtuigend staven. Daar anders over denken heeft te maken met beschikbaarheidsheuristiek of zoiets (wikipedia). Maar een dergelijke psychologische verklaring geldt niet onbeperkt. Er bestaan objectiveerbare toekomstscenario’s waarbij we het minder goed zullen hebben dan nu. Een aantal zijn klimaatgerelateerd en staan in de IPCC-rapporten. Optimisme is een morele plicht, ja, maar peper dat het klimaat eens in. Bezorgdheid is op zijn plaats, apocalyptische doembeelden zijn dat tot nader order niet. De klimaatkerk neemt niet voetstoots aan dat, wat we ook doen, de toekomst sowieso beter zal zijn dan het verleden. Als dat de omschrijving van apocalyptisch is, dan moet deze term inderdaad in onze kerkelijke titulatuur opgenomen worden. Al is het maar omdat de oorspronkelijke betekenis uit het Nieuwe Testament een onthulling van kennis of een openbaring is. Nomen est omen?

Hysterisch

In elke geloofsgemeenschap loert fanatisme om de hoek. Waarom zou dat in de klimaatkerk anders zijn? Toch bestaat er geen wetenschappelijk onderzoek dat vaststelt dat de klimaatbezorgde burger vaker in sadomasochistische kelders opduikt dan wie denkt dat het allemaal zo’n vaart niet zal lopen. Weinigen vragen voor hun plezier om maatregelen die hen pijn kunnen doen, die hun levensstijl en gewoonten kunnen beknotten. Nog zo’n paradox: de meeste van mijn medekerkgangers hopen echt wel dat de klimaatverandering en haar mogelijke gevolgen uiteindelijk maar een hoax is.  Zolang er een verpletterend bewijs van het tegendeel bestaat, is de oproep om een ambitieuzer klimaatbeleid te voeren als hysterisch bestempelen in het beste geval een storende framing om een argumentendiscussie te smoren. En in het slechtste geval… Ach, er zal ook wel een lekker bekkende verwijtende term voor bestaan.

Gehersenspoelden

U zal gemerkt hebben dat ik het moeilijkst te counteren brandmerk, dat van Gehersenspoelden, zedig opgespaard heb voor het einde. Ik heb het prettig gevonden om deze tekst te schrijven, maar nu kan ik geen kant meer op. Wij van de Apocalyptische Klimaatkerk de Hysterische Gehersenspoelden hebben ons inderdaad laten indoctrineren. De meesten onder ons hebben de klimaatverandering en de mogelijke gevolgen daarvan namelijk niet zelf wetenschappelijk onderzocht. We hebben ons erover laten informeren. Door het IPCC, weer zij, en de vele duizenden wetenschappers die aan de rapporten bijgedragen. Of door secundaire bronnen die zich gebaseerd hebben op de IPCC-rapporten. Neem het ons alstublieft niet kwalijk dat de 3200 Belgische wetenschappers en academici die recentelijk ook een open brief voor een versterking van de klimaatambities ondertekend hebben ons daarin nog sterken.

Ik zal mijn auteursbeschrijving toch onveranderd laten, nu ik er zo over denk. Niet elke kerk is een heilig huisje, zo blijkt. Onder de hierboven beschreven nuances ben ik wel degelijk een bezorgd maar niet wanhopig lid van de Apocalyptische Klimaatkerk der Hysterische Gehersenspoelden. Verknocht aan onze voorgangster, Eerwaarde Mevrouw W. Ten Schap. Een flauw Kiekeboe-grapje, maar het eeuwige lachbekje Theo Francken zou zeggen: ‘We mogen toch eens met de zaken lachen ook?’