Après nous le déluge!

Om het oude jaar passend af te sluiten besloot een onbekend aantal (jonge) mannen van ‘voornamelijk’ Noord-Afrikaanse origine een massaverkrachting op het getouw te zetten. De deugnieten van dienst blijken bovendien over telepathische gaven te beschikken, want niet enkel de Keulse vrouwen konden genieten van het overtollige testosteron, ook in Hamburg werd de vrouwenpopulatie getrakteerd op een potje ‘vrouwen verkrachten’.

De feiten op zich zijn schrijnend; minstens even schrijnend zijn het feit dat de massaverkrachtingen pas enkele dagen na datum mondjesmaat in de reguliere pers binnen sijpelden én de obligate (en vaak ridicule) reacties vanuit de politiek nadat het nieuws wereldkundig was gemaakt. De burgemeester van Keulen, Henriette Reker, maakte niet enkel zichzelf maar ook de slachtoffers van de misdaad belachelijk door de Keulse vrouwen aan te raden om ‘op armlengte afstand’ van vreemde mannen te lopen. Mutti Merkel leek wel een vacature uit te schrijven door te stellen dat de daders hard gestraft moeten worden ‘ongeacht afkomst of overtuiging’.

Verbazing kan de politiek correcte kramp van politici, media en dies meer niet meer wekken. Na jarenlang zichzelf en de bevolking een rad voor ogen te hebben gedraaid; na jarenlang beslissingen te hebben genomen die indruisten tegen het algemeen belang (hoewel voorgesteld als zijnde het tegenovergestelde); na jarenlang te hebben gegoocheld met termen genre ‘verdraagzaamheid’ en ‘wij-zijdenken’ (termen waar men alles en niks mee zegt); enfin, na jarenlang de boel te hebben belazerd kunnen deze ethische übermenschen niet anders dan voortbouwen aan hun grote leugen. De kruisvaarders van de moraal hebben de vermeende uitspraak van de 18de-eeuwse Madame de Pompadour (Après nous le déluge!) sinds enkele decennia tot regeerkunst verheven.

Madame de Pompadour

In 1757 versloeg Frederik de Grote van Pruisen Frankrijk en het Heilige Roomse Rijk in de slag bij Rossbach. Koning Lodewijk XV van Frankrijk had er geen goed oog in en in de weken na de verontrustende nederlaag stortte hij zijn hart uit bij zijn maîtresse: madame de Pompadour. Kwatongen beweerden dat de markiezin, die zich aan het Franse hof en in de verlichte denkbeelden uit die periode als een vis in het water voelde, een hand had gehad in de alliantiewissel die Frankrijk kort voordien had doorgevoerd. In plaats van Pruisen was aartsrivaal Oostenrijk de nieuwe copain van het land van Molière geworden. Deze renversement des alliances had rechtstreeks tot de Zevenjarige Oorlog (1757-1763) tussen Groot-Brittannië en Pruisen enerzijds en Frankrijk, Oostenrijk en (tijdelijk) Rusland anderzijds geleid. Kortom: madames invloed werd als debet aan de hele oorlog beschouwd.

Omdat de markiezin zag dat haar loverboy zich nogal wat zorgen maakte over de politieke ontwikkelingen, sprak ze tijdens een van de geruststellende gesprekken die ze met hem had naar verluid de volgende woorden: Après nous le déluge! (Na ons de zondvloed!), waarmee ze wou zeggen dat wat er ook nog zou gebeuren na hun verscheiden toch niks meer zou uitmaken.

Bezweringsformules.

Vanuit hun pathetische profileringsdrang menen hedendaagse Pompadours à la Merkel zaken te kunnen beslissen waarvan de uitkomst op zijn zachtst gezegd twijfelachtig mag genoemd worden. Talloze afkooksel-Pompadours gieten nog wat olie op het vuur door al even onnozele beslissingen te nemen. Van enige langetermijnvisie (om het met een populair woord te zeggen) is hoegenaamd geen sprake. Ontsproten aan de narcistische drang om ruimdenkend gevonden te worden door mede-Pompadours, stapelen deze beschavingsverkrachters de ene onbezonnen beleidsdaad op de andere.

Om het grote onuitspreekbare onuitspreekbaar te houden, worden alle registers wederom opengetrokken. Jeroen Reygaert, ‘gespecialiseerd in Duitsland’, stelt op de website Deredactie.be dat ‘er totaal geen bewijs (is) dat het om vluchtelingen zou gaan’, een zinsnede die men trouwens in talloze andere media ook tegenkwam. Volgens de allerlaatste berichten zou het tegendeel waar zijn. De Duitse misdaadjournalist, Oliver Köhler, stelt dat de verkrachters asielzoekers zouden zijn van wie de procedure lopende is en die, en attendant, hun hebben en houden bij elkaar stelen. Meer zelfs, de politie zou wel degelijk weten om wie het gaat, maar het taboe is te groot om deze kennis te delen.

Het grote onuitspreekbare heeft nogal wat weg van de vrouw Medusa uit de Griekse mythologie. Medusa, met haar hoofd vol slangen, had de lastige bijwerking dat al wie naar haar keek, in steen veranderde. Zo vergaat het ook mensen die, na een leven in een geboetseerde ideeënwereld te hebben doorgebracht, plotseling zaken ontwaren die daarmee vloeken. Verbouwereerd over wat ze zien, vuren ze in een reflex bezweringsformules af met de bedoeling de kwade geesten (of het boze oog, zo u wil), af te weren. De sjamanen van de weldenkendheid trachten ‘hun’(?) gemeenschap weer in evenwicht te krijgen en denken de door henzelf gecreëerde zondvloed op die manier te kunnen afwenden. De geest, echter, is uit de fles. Sjamanen, of het er nu 10 of 10000 zijn, zullen ons niet redden.

Foto (c) Reporters