Standpunt
Soms twijfel ik of dit wel het land is waar ik wil wonen en onze kinderen wil grootbrengen. Soms groeit de overtuiging dat het bestaat, dat egocentrisch en verzuurd Vlaanderen. Soms denk ik dat we beter verhuizen naar Finland of Canada.
Er is een eigenaardige ontwikkeling bezig. Terwijl met de dag duidelijker wordt dat de structuur van het Belgische compromissenstaketsel zelf verantwoordelijk is voor het onvermijdelijke uiteenvallen ervan, probeert een eigenaardige coalitie van liberalen, maoïsten en christendemocraten een verondersteld Belgisch samenhorigheidsgevoel aan te wakkeren.
Een ware schok voer door België toen Bart De Wever op donderdag 8 juli 2011 voor het oog van de verzamelde pers uit noord en zuid de nota van Elio di Rupo kraakte. We waren de dagen ervoor als burgers van een staat-op-zoek-naar-een-regering allemaal al gemasseerd door de pers om deze nota van de laatste kans toch maar goed te vinden of op zijn minst als basis voor verdere onderhandelingen te aanvaarden. Het ‘neen’ van de N-VA was een grote schok voor de goegemeente. Het duurde even voor iedereen bekomen was, maar toen barstte de hel los.
