Augustus doet rare dingen met Bart De Wever

Oké: Bart De Wever is een Antwerpenaar. Inwoners van de Koekenstad kunnen nog zoveel proteïnediëten volgen: nooit zullen ze afvallen aan de nek. Maar zelfs voor een Sinjoor heeft Bart De Wever het wel erg bruin gebakken, in de langweekendkrant van De Tijd. ‘Er zijn wel wat parallellen met mezelf te trekken,’ zei De Wever. En neen: de N-VA-voorzitter had het niet over een collega-partijleider, een andere parlementaire spijbelaar of een vergelijkbare culinaire bekeerling. De Wever had het over Octavianus Augustus, (adoptief)zoon van de goddelijke Caesar, imperator van de legioenen, en grondlegger van het Romeinse Keizerrijk. Alstublieft. 

En ja, De Wever dekt zich wel in. Dat je toch moet oppassen met idolatrie. Dat die Romeinse staatsmannen ook elke ochtend hun tunica onder hun toga moesten aantrekken. Dat die Augustus ook wel zijn kleine kantjes had. Maar als puntje bij paaltje komt, ziet De Wever toch heel wat gelijkenissen met de eerste keizer van Rome. Dat hij, Bart De Wever, toch ook al jong een politieke leider was. Dat hij zelf ook een krak is in propaganda en zelfverheerlijking. Dat hij zijn kinderen net zo goed verwaarloost. De Wever beweert net niet dat ook zijn eigen oude moedertje onbevlekt bezwangerd werd door een slang, gezonden door de god Apollo – maar veel scheelt het echt niet. Wie zich keizer Napoleon waant, wordt opgesloten in een tehuis voor zwakzinnigen, en groeit daar uit tot het archetype van de gek. Wie zich keizer Augustus waant, krijgt een volledige bladzijde in De Tijd, sectie Politiek & Economie. 

Er zijn verzachtende omstandigheden. De Wetstraat zit nog in een zomerslaap. De Wever reist dit jaar nog maar eens naar Italië, waar het landschap, de warmte en de wijn al jaren samenzweren om dwepers uit het Noorden te benevelen. De insteek van De Tijd deugt ook niet: politici naar hun helden vragen is eigenlijk uitlokking. In de meeste gevallen krijg je dan pijnlijke adoratie, die aan verliefde of verwaande schooljongetjes doet denken. Zomerreeksen zijn bladvulling, schrijft Kaaiman, en Kaaiman heeft altijd gelijk. Toch gaat De Wever ongevraagd nog een stapje verder: hij ziet meteen parallellen met zijn eigen afgoden. Bovendien is de N-VA-voorzitter een recidivist. Ongeveer een jaar geledens schreef De Wever op eigen initiatief ook al een opiniestuk in De Tijd, naar aanleiding van de 2000ste sterfdag van Augustus. In dat stukje roemt De Wever zijn voorganger ook al eens als de aartsvader van de westerse beschaving. Dat anderen jou zouden vergelijken met zo een historische gigant, is al een beetje gênant. Dat je het gewoon zelf doet, is om je kapot te schamen. 

Ook De Wever heeft natuurlijk recht op zijn ijdelheidjes. Het zal ook wel waar zijn dat de historische verdienste van De Wever naar Vlaamse normen aanzienlijk is, en dat we zijn ware betekenis voor de politieke geschiedenis nog niet helemaal kunnen vatten. Maar als vermeend communicatiewonder slaat de N-VA-voorman de bal deze keer toch aardig mis. Zijn er in de directe omgeving van De Wever nog wel genoeg mensen die kunnen bijsturen, als de voorzitter zichzelf te kijk dreigt te zetten? Hopelijk bestaan die mensen, zijn ze met genoeg, en waren ze in dit geval gewoon allemaal even op reis. Het zou zeer kwalijk zijn als de bewoners van de N-VA-cockpit in hun baas echt een Vlaamse Augustus zouden zien. De eerste keizer van Rome kon 41 jaar lang de autocraat uithangen, om dan in bed te sterven. Maar als De Wever bevangen wordt door grootheidswaan, staat hem een heel wat sneller en roemlozer einde te wachten.