Taal bepaalt hoe we de realiteit ervaren. Taal bepaalt hoe we over dingen nadenken. Regeringsleden zoals staatssecretaris Sarah Schlitz (Ecolo) en minister Petra De Sutter (Groen) gebruiken taal, censuur en dwang als breekijzers in hun strijd om een ideologie op te leggen waarvoor in onze westerse liberale maatschappij enkel bij radicale activisten een draagvlak bestaat.

De nota’s die Schlitz verspreidt, geformuleerd in ‘inclusieve taal’, staan dermate ver van ons alledaags taalgebruik dat ze vaak moeten geherformuleerd/vertaald worden omdat geen kat binnen de administratie ze begrijpt, zo getuigt federaal parlementslid Kathleen Depoortere (N-VA).

Newspeak

‘De revolutie zal pas compleet zijn als het taalgebruik perfect is’, schreef George Orwell. ‘NewsSpeak is IngSoc en IngSoc is Newspeak.’ In de akelige, dystopische wereld die Orwell beschreef in zijn roman 1984 speelde het hanteren van ‘Newspeak’ een cruciale rol. ‘Begrijp je niet dat het doel van Newspeak is het denkbereik te beperken?’ vraagt een lid van de totalitaire partij.

Voor de regering-De Croo is 1984 geen waarschuwing maar een handleiding. Deze regering heeft met Groen en Ecolo twee partijen aan boord met een gevaarlijke identitaire obsessie. Staatssecretaris Sarah Schlitz krijgt met haar ministerie van Wokeness vrije baan om die repressieve ideologie geleidelijk op te leggen.

Genderinclusief Schrijven

Op de website van de federale overheid worden ‘Tips voor Genderinclusief Schrijven’ aangeprezen en lezen we op bladzijde 4 letterlijk: ‘Taal heeft een sterke invloed op de manier waarop we de wereld zien en hoe wij denken of handelen. Bovendien heeft het feit dat deze visie door een overwegend mannelijk oogpunt wordt bekeken belangrijke gevolgen voor de gehele samenleving.’

Het zou recht uit het boek van Orwell kunnen komen. Het Netwerk Federale Diversiteit herinnert ons aan het feit dat de blanke heteroseksuele mannen kop van jut zijn. Naast Schlitz doet ook minister De Sutter (Groen) al het mogelijke om ons taalgebruik aan banden te leggen. Met de nota rond genderinclusuief taalgebruik wil de minister  voor de ganse federale overheid, inclusief het notariaat, het gebruik van de aanspreking Mijnheer/Mevrouw ontmoedigen.

Cultuuroorlog

Die cultuuroorlog wordt in belangrijke mate via de taal gestreden. Er ontstaat een beklemmend klimaat van onvrijheid en dwang. Naarmate activisten meer sleutelposities bezetten, wordt de repressie verder opgevoerd. Iedereen die van ver of dicht met de overheid te maken heeft wordt momenteel ‘aangemoedigd’ om zijn zelfgekozen voornaamwoorden te adverteren in profielen op sociale media en e-mailcommunicatie.

Dat is niet de enige manier waarop ons taalgebruik wordt gemanipuleerd: ook de inhoud van cruciale begrippen wordt systematisch uitgehold. De oorspronkelijke betekenis van concepten die wij allemaal kennen wordt vervangen door een andere, ideologisch gekleurde die vaak tegengesteld is. Zo ontstaat een Babelse spraakverwarring waardoor elk redelijk debat onmogelijk wordt. Pogingen tot communicatie ontaarden in gescheld. Je kan niet debatteren met iemand die vertrekt van een compleet andere definitie van cruciale concepten.

Die spraakverwarring is een handige tool om aanvallen af te slaan. Wanneer je de activisten wijst op dat dubieuze taalgebruik, volgt steevast ontkenning. ‘Gaslighting’ of het ontkennen van een waarneembare, evidente waarheid is niet alleen een gekmakend instrument van psychologische terreur. Het is de belangrijkste en vaak de enige verdedigingslinie wanneer woke-activisten in het nauw worden gedreven. Immers: ‘woke bestaat niet!’

Censuur en repressie

Vandaag betekent ‘diversiteit’ in de praktijk: het minimaliseren van het aantal blanke heteroseksuele mannen. Hoe minder blanke heteroseksuele mannen, hoe diverser! ‘Inclusiviteit’ betekent wat hen betreft: censuur en repressie. ‘Inclusief taalgebruik’ komt er in de praktijk op neer dat de overheid voortaan bepaalt wat u nog mag zeggen en denken.

De definitie van racisme die wij allemaal kennen was: discriminatie op basis van afkomst of huidskleur. Dat is ook de definitie die de  Verenigde Naties hanteerden. Voor de postmoderne identitaire activisten is racisme: ‘het uitoefenen van macht tegen onderdrukte minderheden’. Homoseksualiteit definiëren wij al eeuwen als: aantrekking tussen mensen van eenzelfde geslacht, voor de woke is het aantrekking tussen mensen van eenzelfde gender. Dat zijn twee héél verschillende dingen.

Meegaan in dat ideologisch taalgebruik heeft rampzalige gevolgen voor onze samenleving. Woke-activisten gebruiken die nieuwe definities om de fundamenten van onze liberale democratie te slopen. Met hun alternatieve invulling van het begrip racisme als wapen pogen ze onze ganse liberale westerse maatschappij neer te zetten als ‘racistisch’. Ze poken een klimaat op van haat tegen blanke heteroseksuele mannen die steevast als ‘onderdrukkers’ omschreven worden.

Homo- en vrouwenrechten

Het ondermijnen van basisconcepten in verband met onze seksualiteit draait de klok van vooruitgang op gebied van homorechten en vrouwenrechten met 60 jaar terug. Dit is geen progressieve maar een regressieve beweging. Wanneer je ontkent dat biologische geslachten bestaan (seksueel dimorfisme) dan ontken je ook dat mensen van eenzelfde geslacht tot elkaar aangetrokken kunnen zijn en niet mensen van eenzelfde gender. De LBGTQIA-ideologie mondt onvermijdelijk uit in een sfeer van homofobie en vrouwenhaat.

Jonge mensen die tijdens de pubertijd door een normale fase gaan van twijfel over hun seksuele geaardheid worden bijna achteloos naar medicatie en puberteitsremmers begeleid. Vaak is dat een eerste stap in een traject dat eindigt met de onomkeerbare amputatie van gezonde ledematen in het kader van geslachtsverandering. Kinderen worden op onze scholen vanaf steeds jongere leeftijd geïndoctrineerd met deze onwetenschappelijke semi-religieuze LBGTQIA+-dogma’s, met dramatische gevolgen voor hun mentale gezondheid en de verdere ontwikkeling van hun identiteit.

Kostuum

De definitie van een vrouw is niet langer: een individu met XX-chromosomen die grote  gameten produceert. Voor de postmoderne woke-activisten volstaat het ‘zich vrouw te voelen’ om een vrouw te zijn. Het vrouw zijn wordt iets als een kostuum aantrekken. Deze ideologische verdwazing is een ramp voor de fysieke veiligheid van vrouwen en kwetsbare jongeren. Het is een droom voor veroordeelde verkrachters en pedofielen. Alle ‘safe spaces’ die voorheen enkel voor vrouwen toegankelijk waren zijn ondertussen toegankelijk voor mannen, zelfs wanneer die eerder veroordeeld werden.

Dit is geen ver-van-ons-bed show meer. Deze gender-identiteit-ideologie is officieel regeringsbeleid van de regering-De Croo. Het is slechts een kwestie van tijd voor ook bij ons vermijdbare drama’s in de pers verschijnen.