Bart De Wever, de N-VA en de kritiek in maart

‘Elke keer prijs! Als BDW nog eens opduikt in een studio is het altijd feest. Alle tegenstanders op hun achterste poten. Hoe komt dat toch?’ die vraag stelt Daniel Walraeve zich eind maart. 

‘De verklaring voor al die woede is vrij eenvoudig: heel wat mensen kunnen hun oren niet geloven. Na al die jaren Bart De Wever op tv is er nog steeds een deel van kijkend Vlaanderen dat over de rooie gaat als er eens een invloedrijk politicus afwijkt van het politiek correcte pad. Dit deel van het publiek heeft voor het televisietoestel elke keer opnieuw een machteloos Onkelinx-moment: ‘Comment ont-ils osé??!’. Hoe durft die vent al die dingen zeggen? Waarom mag dit??!’

‘Vroeger was ‘Racisme’ steevast het einde van elke discussie. Hopelijk kan het nu het begin worden van een debat dat de oorzaken van onze samenlevingsproblemen viseert. Maar dan moet de linkse minderheid in Vlaanderen wel eerst de eigen verontwaardiging overwinnen. Hoe sneller dat zou kunnen, hoe beter. Alvast bedankt.’

In februari kwam Peter De Roover met een tweewekelijkse column  opnieuw op Doorbraak – na zijn afscheid net een jaar terug. In zo’n column was hij kritisch over de kritiek op de N-VA-koers. En daar reageert Sam van Rooy op, kritiek op de kritiek in een gefingeerd telefoongesprek tussen De Roover en Bart De Wever.

‘Maar ik belde je dus eigenlijk om je te vragen een artikel te schrijven dat het best wordt gepubliceerd op Doorbraak en waarin je kritiek geeft op onze critici à la Maddens. Doe dat zoals jij dat goed kunt: hou het vaag en wollig, ga zeker niet inhoudelijk in op de kritieken van Maddens en co – het zijn er immers ook te veel, ze zijn fundamenteel en je kunt ze eigenlijk niet weerleggen. Breng de leraar-didacticus in jezelf naar boven, toon begrip voor onze critici, sla en zalf; geef de lezer voorzichtigjes het signaal dat de oorzaak ligt bij “de wetmatigheden van het politieke bedrijf” en lardeer dat met enkele gemeenplaatsen zoals het feit dat “de basisregels van het politieke bedrijf te allen tijde moeten worden gevolgd” of dat “wie het democratische spel speelt, de spelregels moet volgen”. Je gaat daarbij uiteraard volledig doch handig voorbij aan het antidemocratische gehalte van de twee gevangenissen – België en de EU – waarin Vlaanderen nog altijd zit. Eindigen kun je met de dooddoener dat er geen alternatief is, maar schrijf dat niet te expliciet op: verpak dat in een omslachtige paragraaf waarin je op subtiele en eventueel pseudowetenschappelijke wijze een beroep doet op het logisch denken van de lezer, die moet begrijpen dat we moeten roeien met de riemen die we hebben, alsook dat er soms niet voor de beste maar voor de minst slechte oplossing moet worden gekozen.’

Dat Peter De Roover op de receptie van de Vlaamse Volksbeweging (VVB) kwam zeggen dat de Vlaamse Beweging voor een draagvlak voor onafhankelijkheid moet zorgen, zette Bart Maddens aan het denken. Maddens heeft een concreet voorstel voor de N-VA: sponsor die Vlaamse Beweging dan!

‘Eind 2013 bedroeg het vermogen van de partij 18,4 miljoen euro. Een simulatie op basis van het spaargedrag tijdens de voorbije jaren en een schatting van de inkomsten wijst uit dat de partij tegen 2019 over een vermogen van zo maar liefst 43 miljoen euro zou kunnen beschikken. Nog nooit heeft een organisatie binnen de Vlaamse Beweging zoveel macht en rijkdom kunnen accumuleren als de N-VA vandaag.’

‘Een concreet voorstel: 50% van het maandelijkse rendement op het vermogen van de N-VA gaat voortaan naar de VVB. Dit is wat ik bedoel met een Vlaams-nationale vermogenswinstbelasting. Als de N-VA een beetje dynamisch belegt zou dat betekenen dat de VVB alleen al voor de eerste twee maanden van dit jaar (toegegeven, twee uitzonderlijk sterke beursmaanden) een belastingopbrengst had kunnen opstrijken van 700 000 à 800 000 euro. Ik ben er zeker van dat VVB-voorzitter Bart De Valck stukken efficiënter met belastingopbrengsten kan omspringen dan de Belgische staat. Wat overigens niet zo moeilijk is.’ 

Dat het in 2015 niet echt goed boterde tussen de CD&V en de N-VA, dat kon u uit het overzicht van vorige maand ook al afleiden. Begin maart ging Daniel Walraeve er nog eens dieper op in, ‘ervaring’ werd het nieuwe wapen in de strijd van de CD&V. 

Lieve Maes (Vlaams Parlementslid en deelstaatsenator, N-VA) haalde alle kranten en nieuwsberichten met een vraag over het taalgebruik in vliegtuigen die landen op Zaventem. Tot haar eigen verbazing. Haar vraag over het taalgebruik op vliegtuigen was blijkbaar zo wereldschokkend dat ze zelfs opgenomen werd op haar Wikipediapagina. En ja ook onze huiscartoonist Erwin Vanmol maakte er een cartoon over. Aan Doorbraak wou Lieve Maes wel eens het relaas van de feiten doen. Een verhaal dat meer zegt over de media, dan over taalpurisme.

Een andere constante uit 2015 zal wel de discussie over de islam zijn, op Doorbraak dan toch. Sanctorum greep de discussie over de woorden van De Wever (herinnert u zich de discussie over Marokkanen en Chinezen) aan om er in maart al eens dieper op in te gaan. 

Chris Ceustermans stelt zich de vraag welke allochtoon in Vlaanderen tegen de haren van zijn/haar gemeenschap durft instrijken? Voorlopig niemand constateert hij. 

Op 25 maart stierf Joris Van Hauthem oud-parlementslid voor het Vlaams Belang, 51 jaar. Als politicus bestreden, asl mens geliefd bij vriend en vijand. 

In de discussie over discriminatie en integratie, staat Karin Dedecker stil bij het jarenlang ontbreken van ook maar enig integratiebeleid. 

Harry De Paepe had een lang gesprek met Derk Jan Eppink over de EU en het boek dat Eppink daarover schreef, Het rijk der kleine koningen.