BDW voedt het beest dat hem zal bijten

Het is (nog) niet duidelijk of de Staatsveiligheid in de voorbije weken een aanslag op Belgische bodem heeft kunnen voorkomen. Er zijn eigenlijk meer aanwijzingen dat de Staatsveiligheid een Belgische Eurovisiesongfestival-zege heeft kunnen voorkomen. Het was immers de Staatsveiligheid die zich in 2003 ging bemoeien met de liedjeswedstrijd. Soetkin Collier, frontvrouw van de Belgische inzending Urban Trad, was in het verleden weleens gearresteerd tijdens een antiroyalistische actie van het Taal Aktie Komitee (TAK) – en dat was voor de Staatsveiligheid reden genoeg om bij verschillende ministers te gaan lobbyen tegen Collier. De Franstalige minister van Cultuur, bevoegd voor de RTBF die Urban Trad had geselecteerd, verbood Soetkin deel te nemen aan het Eurovisiesongfestival, waarna de groep roemloos tweede werd. 

De affaire-Collier kan symbool staan voor het antiflamingante wantrouwen dat stevig ingebakken zit bij de Belgische Staatsveiligheid. Het Comité I was achteraf vernietigend voor het Eurosong-initiatief van de inlichtingendienst. Collier vormde op geen enkele manier enige bedreiging voor de Belgische staat of de democratie, de inlichtingendiensten hadden geen enkele reden om ministers te ‘verwittigen’ over het verleden van de zangers en de informatie van de Staatsveiligheid was ook nog eens ongenuanceerd, ongecontroleerd en verouderd. De Sûreté de l’État had blind geschoten op hun klassieke bête noire: elke zweem van militant Vlaams-nationalisme. Dit alles speelde zich af in het jaar 2003: ruim na de aanslagen van 11 september 2001, die de internationale jihad onder het oog van de wereld hadden gebracht. Als de Belgische Staatsveiligheid zich na 9/11 wat meer had beziggehouden met moslimfundamentalisme, en wat minder met het TAK, dan zou dit land vandaag misschien wat minder te kijk staan. 

Het is een publiek geheim dat de Staatsveiligheid dossiers bijhoudt over een groot aantal Vlaams-nationalisten. Het partijpolitieke Vlaams-nationalisme wordt daarbij allerminst gespaard. Amper een paar jaar geleden kwam aan het licht dat gewezen ‘veiligheidsexpert’ Bart Debie zich door de Staatsveiligheid had laten gebruiken als mol binnen Vlaams Belang. De Staasveiligheid zou grote interesse getoond hebben voor de financiers van de partij, en iedereen die discreet omging met kopstuk Filip Dewinter. De belangstelling van de Staatsveiligheid was geen eenmalige uitschuiver: de dienst verzamelt inlichtingen over heel wat politici van Vlaams-nationale gezindte. Bij N-VA zouden ze wel heel naïef moeten zijn om echt te geloven dat de Staatsveiligheid die opmerkelijke belangstelling heeft opgeborgen sinds de partij van Bart De Wever op zowat alle niveaus deelneemt aan de Belgische macht. Sommige N-VA-ministers, -parlementsleden en -partijmedewerkers zouden wel eens kunnen schrikken als ze hun persoonlijke dossier onder ogen zouden krijgen. 

Het is zeldzaam ironisch dat net N-VA-voorzitter Bart De Wever het voortouw neemt in de strijd om de bevoegdheden van de Staatsveiligheid verder uit te breiden. Met zijn pleidooi voor een Belgische versie van de Amerikaanse Patriot Act dreigt De Wever op termijn in zijn eigen voet te schieten. Op basis van het (recente) verleden van de Staatsveiligheid laat het zich immers raden dat de ‘bijzondere inlichtingenmethodes’ die N-VA cadeau wil doen aan de inlichtingendiensten vroeg of laat gebruikt zullen worden tegen N-VA’ers en andere Vlaams-nationalisten. Wanneer de directe bedreiging van islamisten wat wegdeemstert, zal het nog steeds de Vlaamse Beweging zijn die door de Staatsveiligheid blijkbaar als een structurele bedreiging voor het koninkrijk België wordt gezien. In al zijn ijver om de stoerste burgemeester van het land te zijn mag De Wever niet vergeten dat de ‘Staat’ waarover gewaakt wordt wel degelijk de Belgische staat is – en niet de Vlaamse. Toch maar oppassen dus met de uitbouw van die politiestaat – dat blijft alleen maar leuk zolang je zelf de politie controleert.