België bricoleert, Nederland herstructureert

Het zit een beetje in de aard van de Belgen. Als het probleem zich stelt dan moeten we het oplossen. Dat was overigens ook de lijfspreuk van oud-premier Jean-Luc Dehaene.

Belgen zijn op dat vlak heel pragmatisch. Ze denken vooral in oplossingen. Hebben we een lek in de waterleiding dan moet dat gefikst worden. De loodgieter komt in actie en als het niet meer druppelt dan zit de job erop. Zeker als het water aan de lippen dreigt te komen dan kan die oplossing er vaak heel snel zijn.

Nederlanders denken daarentegen eerder in processen. Natuurlijk begrijpt hij ook dat bij een lekkage het probleem acuut verholpen moet worden. Maar hij zal zich nadien eerder afvragen waarom die lekkage is ontstaan? Is er bijvoorbeeld geen systeemfout en zo ja, moeten we die dan ook niet aanpakken? Dit om te voorkomen dat zich morgen weer een nieuwe lekkage voordoet? Een Vlaming bricoleert en een Nederlander (her)structureert. Ofwel het verschil tussen een plan trekken en een plan maken.

Kijken we naar de manier waarop de Belgische federale regering nu van plan is de jeugdwerkloosheid aan te pakken door voor deze doelgroep speciale goedkope werkcheques voor ondernemers in het leven te roepen, bekruipt mij dat bricoleursgevoel opnieuw. Immers; niet de oorzaak, maar de gevolgen van het falende economische beleid worden hiermee aangepakt.

Meer en meer Vlamingen beseffen dat dit precies het bedje is waarin België ziek is. Ze zien dat het schip België in snel tempo bezig is om water te maken. Een van de grootste oorzaken is onze slechte concurrentiepositie als gevolg van de hoge loonkosten. Maar in plaats van het lek te dichten door werk te maken van de verlaging van die loonkosten, denkt deze bricolageregering het probleem op te lossen om via een duur administratief subsidiesysteem van werkcheques het Belgische schip van de ondergang te behoeden.

Soms denk ik dat het nog een wonder is dat dit Belgische schip nog drijft als ik zie hoe deze huidige federale belastingregering met paniekerige plak- en spuugmaatregelen de voeten droog probeert te houden. Sommige van die bricolagemaatregelen tarten iedere verbeelding, zoals de verhoging van de liquidatiebonus. Als gevolg hiervan moeten ondernemers binnenkort 25% in plaats van 10% over hun met veel zweet opgebouwde winstreserve betalen. Vaak een extra spaarpotje voor hem ter aanvulling op zijn staatspensioentje.

Maar daar ligt de bricoleurs van deze regering niet wakker van. Het enige dat telt is dat de begroting klopt, zelfs als zo’n maatregel als de liquidatiebonus op de langere termijn niet alleen kapitaal maar ook werkgelegenheid vernietigt. Want de feiten zijn dat intussen vooral oudere ondernemers massaal de handdoek in de ring gooien. Zij hebben de rekensom gemaakt en tegen zo’n exorbitante belastingverhoging valt niet tegenop te werken als je toch al van plan was om er binnen vijf jaar mee te stoppen.

Intussen draait de wereld door. Veel Europese landen, zoals Duitsland en Nederland zijn volop bezig of hebben intussen al heel wat structurele maatregelen genomen. Maar in de Wetstraat drinken de bricoleurs een glas, doen ze een plas en laten alles bij hoe het was. Want wellicht blijft het orkest van de Titanic nog wel tot de verkiezingen van 25 mei doorspelen. Wie daarna leeft, wie dan zorgt…  

Evert van Wijk is Nederlander en woont al meer dan 25 jaar in Vlaanderen. Hij werkt er als communicatieadviseur voor de politiek en het bedrijfsleven (www.mediatraining.be). Hij is tevens de auteur van het in 2010 verschenen boek ‘Waarom Belgen niet kunnen voetballen en Nederlanders nooit wereldkampioen worden’, uitgegeven bij Lannoo, inmiddels 5^e druk. Dit boek gaat over cultuurverschillen tussen Belgen en Nederlanders en hoe die vaak een succesvolle samenwerking in de weg staan.

FOTO: www.gamma.be

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>