Beste Theo, het zal toch nooit goed genoeg zijn

Soms moet je lachen om niet te huilen. Het VRT-middagjournaal van 8 september was een journalistiek dieptepunt, maar een pareltje van absurdistische humor. Stel je voor: na dagen geween en tandengeknars over de barre omstandigheden in het Brusselse Maximiliaanpark, bleek het tentenkamp aan de Dienst Vreemdelingenzaken eigenlijk een heel gezellige, vrolijke plek! In elke nood was voorzien: eten, kledijstandjes, mensen die psychologische hulp bieden, sport, onderwijs… Verslaggever Kevin Major sloofde zich uit om te verklaren waarom bijna niemand gebruik wou maken van de nabijgelegen noodopvang, die op aandringen van (onder meer) de VRT in spoedtempo was opgezet. 

De VRT-nieuwsdienst wou even constructief bijsturen, omdat er eerder op de dag alweer een Twitter-relletje was ontstaan rond staatssecretaris Theo Francken. Die had zowaar laten verstaan dat het nu wel gedaan mocht zijn met al die kritiek: van de 500 voorziene bedden waren er amper veertien bezet (‘een twintigtal’, volgens de VRT). Dus moest Kevin Major aanrukken, om het allemaal te ‘duiden’. Niet alleen was het tentenkamp eigenlijk heel ‘handig’: volgens Major was de mededeling over de noodopvang toch wat lang om goed begrijpbaar te zijn (in beeld verscheen een blad waar in verschillende talen een boodschap van telkens enkele regels herhaald werd). En de diensten van Francken hadden ook geen duidelijke wegbeschrijving voorzien, zoals bijvoorbeeld een kaartje (de noodopvang is gevestigd in WTC III, de Dienst Vreemdelingenzaken in WTC II, beiden naast het Maximiliaanpark). 

We kunnen er eens goed om lachen, maar het is ondertussen wel de hoogste tijd dat Theo Francken zijn conclusies trekt. De staatssecretaris moet alle pogingen om zijn criticasters te paaien voor eens en voor altijd opbergen. Die pogingen zijn zinloos. Wat hij ook doet, hoe groot ook zijn recordinspanningen: het zal voor een klein, maar luidruchtig deel van de publieke opinie toch nooit goed genoeg zijn. 

Stank voor dank

Waarom Theo Francken de gebeten hond blijft, is onduidelijk. Misschien is het toch gewoon zijn kale kop. Of zijn para-postuur. Zijn ‘aangebrande’ uitspraken uit het verleden. Of misschien is het probleem heel eenvoudig dat een Vlaams-nationalist zich toelegt op Asiel & Migratie. Feit is dat Francken voor een welbebaald deel van de publieke opinie verdacht blijft. Ook al levert hij indrukwekkende inspanningen om een enorme instroom vluchtelingen opvang te bieden. Ook al vangt België, onder zijn hoede, meer dan dubbel zoveel vluchtelingen op als het EU-gemiddelde. Ook al begint hij zijn boek Land Zonder Grens (Davidsfonds) met een geloofsbelijdenis over de positieve aspecten van migratie. Als ze hem niet kunnen pakken op zijn beleid, zullen ze hem wel pakken op een tweet. 

Organisaties als Vluchtelingenwerk Vlaanderen bijten in de hand die hen voedt. Vluchtelingenwerk Vlaanderen kan niet bestaan zonder de financiële steun van Francken. Toch maakt zo een Els Keytsman (ex-Groen) Francken zwart bij elke gelegenheid, en sleept ze hem voor de Europese rechter voor het minste. Zo zijn er nog een hele resem ‘deskundigen’, ‘mensen uit het veld’, die klaar staan om in elk onvertogen woord een racistische bekentenis te zien. Als de daden van Francken bij uitzondering toch eens worden geprezen door een tegenstander, dan is dat meestal niet meer dan een opstapje om in een volgende zin uit te halen naar (de woorden van) N-VA-voorzitter De Wever. 

Van Francken wordt gewoon verwacht dat hij al die bagger braaf blijft slikken. Als hij assertief reageert, is het kot te klein. Als hij van zich afbijt, is hij een Calimero. Als hij een langetermijnvisie schetst die verder gaat dan de contouren van het huidig beleid, is hij onverantwoord bezig. Hoe durft zo een staatssecretaris eigenlijk, de bal zomaar terugkaatsen? 

Neuters gonna neut

Maar misschien is het geen slecht advies voor Francken: slik toch maar die bagger. Je zal sommige mensen nooit overhalen. Zelfs als België uit zou pakken met een Dienst Vreemdelingenzaken die zeven dagen op zeven, de klok rond, permanente verblijfsvergunningen uitreikt, dan nog zou er wel ergens een arme verwaarloosde vluchteling te vinden zijn om te beklagen. Als Francken zich hoogstpersoonlijk in Irak laat droppen om daar paspoorten uit te delen, dan nog zal hem wel iets aan te wrijven vallen. Haters gonna hate. 

Francken moet zich geen bal aantrekken van al die kritiek. Hij doet dat nu wel, je ziet het aan hem. De post op Asiel & Migratie is al belastend genoeg, zonder dat je ook nog eens moet wakker liggen van al die ronkende editorialen, de heksenjacht in de media. In tijden van grote vluchtelingeninstroom heeft Vlaanderen nood aan beleidsmakers die een duidelijk kader schetsen, die realistisch zijn, zonder onnozel te worden. Er zal altijd om zijn ontslag geschreeuwd worden als hij eens een teentje buiten de politiek-correcte consensus zet. Maar dat moet dan maar. 

Dat ze bijna allemaal beschikken over een (media)megafoon, neemt niet weg dat de tegenstanders van Francken met weinigen zijn. Francken koppelt ruime opvang en massale erkenning aan een gezonde analyse en een duidelijk discours. In Vlaanderen bestaat voor deze aanpak een zeer groot draagvlak. De zwijgende meerderheid bestaat in Vlaanderen immers uit ‘compassionate conservatives‘: mensen die wel opvang willen bieden aan vluchtelingen, zonder daarbij verplichtingen en verantwoordelijkheden uit het oog te verliezen. 

Oh, en Theo: blijf alsjeblief (zelf!) tweeten. Het is altijd leuk om de oppositie collectief door hun dak te zien gaan.