JavaScript is required for this website to work.
Multicultuur & samenleven

Biedermann in Brussel: de stadsvlucht der holebi’s

Chris Ceustermans12/5/2015Leestijd 3 minuten

Steeds meer minderheidsgroepen ontvluchten Brussel en de verdraagzaamheid daar. Nu ook de holebi’s.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Heel wat Vlaamse wereldburgers en Vlaams-Brusselse cultuurhuizen schuiven Brussel nog steeds als een model voor de toekomst naar voren; een baken van tolerantie en creativiteit. Jammer genoeg vertoont dit beeld al maar meer barsten. Minderheidsgroepen ontvluchten de stad wegens wat ze ervaren als een gebrek aan verdraagzaamheid. Ook holebi’s houden het er steeds vaker voor bekeken. Dat gooit een schril licht op de nakende Brusselse Gay Pride parade.

Een even beklijvend als actueel toneelstuk is Herr Biedermann und die Brandstifter van Max Frisch. Frisch verhaalt hoe de bange burgerman Biedermann in tijden van terrorisme onderdak biedt aan twee mannen. Al gauw moet hij vaststellen dat de mannen vaten benzine op zijn zolder opslaan. Wanneer hij vraagt wat de bedoeling is, verwijten de gasten hem dat hij hen beledigt en twijfelt aan zogenaamd gedeelde humanistische waarden. De gasten slepen brandversnellers naar de zolder, terwijl Biedermann zich uitslooft om het hen naar hun zin te maken. In de slotscène overhandigt hij hen de fatale lucifers.

Voor heel wat Vlaamse Biedermannsen is het wonen in Brussel een statement; een keuze voor diversiteit. Brussel is het laboratorium van de toekomst en het zogenaamde hart van België. Helaas lijkt die zogenaamde tolerantie van Brussel een even grote luchtbel als het land België zelf.

Dat gezinnen uit de middenklasse nog steeds ‘en masse’ Brussel inruilen voor het Waalse en Vlaamse hinterland is bekend. De Brusselse stadsvlucht is allesbehalve gekeerd. De spectaculaire groei van de Brusselse bevolking is op het conto te schrijven van de immigratie en het hoge geboortecijfer bij sommige bevolkingsgroepen.

Opmerkelijk is daarbij dat de laatste jaren ook minderheden  vaker de stad de rug toekeren. In de naweeën van de aanslag op het Joodse museum in Brussel verklaarden al heel wat joodse families in de media naar Israël te verhuizen omdat ze in de beklemmende sfeer van Brussel geen toekomst meer zien.

Naar aanleiding van de Gay Pride parade van 16 mei stelde woordvoerder Alain Debruyne nu op TV-Brussel dat er een belangrijke omslag plaatsvindt: ‘Twintig jaar geleden kwamen holebi’s naar de stad om veilig te zijn’, zo getuigde hij. ‘Nu vertrekken er heel wat naar het platteland om dat het daar vaak makkelijker is om holebi te zijn.’

Ietwat oneerbiedig, kan men de holebi’s en minderheden als de joden als de kanaries van de stedelijke mijnschachten beschouwen. Als zij vluchten, dreigt er mijnbrand. Dan is de essentie van de vrijhaven waar mensen van allerlei pluimage vrij kunnen ademen in het gedrang. Misschien is Brussel inderdaad een laboratorium van de toekomst. Maar die toekomst zou er wel eens heel anders kunnen uitzien dan sommige weldenkende artistieke zielen ons proberen te laten geloven.

Erger nog is dat de idee van de stad als open samenleving door sommige groepen welbewust onderuit wordt gehaald. Vooral de invloed van een totalitaire islam maakt dat in steeds meer wijken een verkrampt angstklimaat heerst. In een onderzoek van professor Marc Hooghe naar de attitudes van 6.330 jongeren, blijkt dat twee derden van de moslimjongeren vindt dat de Gay Pride moet worden verboden.

Hoeveel jaren zullen we die kleurrijke en levenslustige Gay Pride in Brussel nog kunnen aanschouwen? Misschien verwordt het evenement ooit tot een door het leger bewaakte Gay bedevaart om de vervlogen hoogdagen van de Gay beweging te herdenken.

Intussen richten de Brusselse cultuurtempels zoals de KVS zich op het vertonen van de stedelijke diversiteit op de bühne. De KVS organiseerde zelfs lezingen zoals Le Coran expliqué aux Bruxellois door de heer R. Benzine. Allemaal interessante en relevante projecten, maar tegelijk lijkt men, zoals Biedermann, conformistisch blind voor sommige aardverschuivingen en drama’s voor de eigen neus. Zullen de weldenkende artistieke zielen de lucifers aanbieden waarmee de cultuurtempels in de vlammen zullen opgaan? De geschiedenis zal oordelen.

Foto © Reporters

Chris Ceustermans is auteur en observator van het stedelijk leven in Antwerpen en Brussel. In 2014 verscheen bij WPG-Manteau zijn roman ‘De Boekhandelaar’. In september 2015 verschijnt zijn roman: Koude Oorlogsdromen. http://deboekhandelaar.com/

Chris Ceustermans is een veertiger die ooit van zijn pen leefde als journalist bij onder meer De Morgen. Na andere wegen te hebben verkend, keerde hij terug naar zijn oude liefde: de literatuur. Op Doorbraak pleegt hij af en toe een stuk over dingen die in de eenzijdige media te weinig aan bod komen. 'Ni dieu, ni roi, ni maître', blijft zijn motto, al lijkt dit voor de meeste zelfverklaarde 'links weldenkenden' al lang vergeten.

Meer van Chris Ceustermans
Commentaren en reacties