Bourgeois doet vreemd op 11 juli

Minister-president Geert Bourgeois (N-VA) woonde op 11 juli een islamitische iftar-maaltijd bij in Gent, en hield daar naar eigen zegen zijn belangrijkste toespraak naar aanleiding van de Vlaamse feestdag. Hij had het over de vraag hoe we een ‘nieuw samengestelde gemeenschap zoals de onze’ vorm moeten geven. Bourgeois deed lyrisch over de islam. De ramadan associeerde hij met bezinning, zorg, samenhorigheid, gastvrijheid en openheid.

Voorvaders van de in Vlaanderen levende allochtonen hebben de loop van onze geschiedenis mee bepaald, aldus Bourgeois. Hij verwees naar de islamitische geleerden in de middeleeuwen. ‘Ook het Ottomaanse Rijk drukte eeuwenlang zijn stempel op het Westerse denken. Vooral tijdens de achttiende eeuw, en in het bijzonder tijdens de Tulpenperiode onder sultan Ahmet III, kwamen diplomatieke relaties, handelsbetrekkingen en culturele uitwisseling tot een hoogtepunt. Tijdens de Eerste Wereldoorlog streden soldaten uit onder andere Senegal, Algerije, Tunesië en Indië heldhaftig mee met de Franse en Britse koloniale troepen.’

Bourgeois heeft een nogal eenzijdige lezing van de geschiedenis. Het Ottomaanse rijk heeft inderdaad een stempel op Europa gedrukt, maar dat was grotendeels een stempel van strijd, meedogenloze bezetting en bloedvergieten. Tot tweemaal toe hebben de Ottomanen geprobeerd heel Europa onder de voet te lopen via de belegering van Wenen. Ook de door Bourgeois geroemde Ahmet III was een bezetter en een krijgsheer, evenwel met wisselend succes. Hij voerde oorlog tegen Rusland. Hij veroverde de Peloponnesos op de Venetianen, maar moest later Belgrado, Hongarije en een deel van Servië prijsgeven aan de Oostenrijkers.

Tussen 1530 en 1780 werden meer dan een miljoen Europeanen ontvoerd en tot slavernij gedwongen door Barbarijse piraten. Die maakten niet alleen de Middellandse Zee onveilig, maar ook de Atlantische Oceaan en de Noordzee, van Portugal tot IJsland. Havensteden als Algiers en Tripoli waren de belangrijkste centra van de Barbarijse handel in blanke slaven. Ook dat is een (miskende) realiteit van het Ottomaanse Rijk.

Bourgeois haalt de Eerste Wereldoorlog aan. Tijdens die oorlog, in 1915, vond het laatste grote wapenfeit van het Ottomaanse Rijk plaats: de genocide waarbij anderhalf miljoen Armeniërs in vreselijke omstandigheden om het leven kwamen. Ook andere christelijke bevolkingsgroepen zoals de Assyrische en Griekse minderheden deelden in de klappen. Tot op vandaag weigert de Turkse regering deze volkerenmoord te erkennen.

Geert Bourgeois geeft – om het zacht uit te drukken – een romantisch, geïdealiseerd beeld van de islam en van de verhoudingen van Europa met de islamitische wereld doorheen de geschiedenis. De ‘inconvenient truths’ zijn weggezuiverd uit zijn voorstelling van zaken. Misschien was hij overweldigd door de gastvrijheid van zijn mohammedaanse gesprekspartners op 11 juli; misschien zwijgt hij er bewust over omdat het gewoon niet politiek correct is om sommige feiten onder de aandacht te brengen.

Ook wat de hedendaagse problemen betreft is de ramadan-toespraak van Bourgeois hoogst problematisch. ‘Wij moeten vermijden dat wij tegenover elkaar komen te staan’, zegt de minister-president. Is dat echter al niet het geval, door de zeer beperkte of zelfs onbestaande integratiebereidheid van veel moslims? Bourgeois, die tussen 2009 en 2014 minister van Inburgering was, zou toch moeten weten dat er enorme verschillen bestaan in de mate waarin Europese (Italiaanse, Spaanse) en niet-Europese (Marokkaanse, Turkse) gastarbeiders zich hier aangepast hebben? Hij zou ook moeten weten dat er tussen niet-westerse allochtonen grote verschillen bestaan op dat vlak. Vergelijk bijvoorbeeld de prestaties van Marokkanen en Chinezen op school en op de arbeidsmarkt. Overal in West-Europa zien we dat de islam een factor is die de integratie van allochtonen bemoeilijkt.

De minister-president had van de gelegenheid moeten gebruik maken om de moslims hierop aan te spreken, in plaats van de feiten te verdoezelen. Dat was in ieders belang geweest.

Bourgeois had het in zijn toespraak over essentiële zaken als democratie, vrije meningsuiting en het respect voor mensenrechten. Jammer genoeg had hij het slechts over de moslims als begunstigden van deze waarden, en niet als beoefenaars. Laat daar nu net het grote probleem liggen. Het WZB Berlin Social Science Center maakte in december 2013 de resultaten bekend van een groot onderzoek – in opdracht van de Duitse regering – over de attitudes van Turkse en Marokkaanse allochtonen in Duitsland, Frankrijk, Nederland, Zweden, Oostenrijk en België. Niet minder dan 65% van de ondervraagde moslims vinden het islamitische shariarecht belangrijker dan de wetten van het land waarin ze wonen. 

De sharia is niet verenigbaar met de democratische rechtsstaat. Dat wordt in een vonnis van 2003 zelfs bevestigd door het Europees Hof voor de rechten van de mens. Het islamitische recht beschouwt vrouwen als minderwaardig. Vrouwen kunnen bijvoorbeeld nooit zoveel erven als mannen. Een verkrachte vrouw kan maar klacht indienen als minstens vier getuigen haar relaas van de feiten bevestigen. De sharia laat ook niet toe dat moslims van godsdienst veranderen of ongelovig worden. Er bestaat ook geen scheiding van Kerk en Staat. Enzovoort. 

Moslims moeten duidelijk de boodschap te horen krijgen dat de sharia in Vlaanderen en de rest van Europa niet aanvaardbaar is. Dat ze de sharia duidelijk en ondubbelzinnig moeten afzweren als ze erbij willen horen. Maar dat durft Bourgeois niet, of hij wil het gewoon niet.

Bourgeois maakt het zichzelf liever gemakkelijk door de problemen verder te laten etteren. Zijn praatjes over ‘inclusieve samenleving’ en het ‘versterken van onze gemeenschap’ klinken goed, maar zijn volstrekt vrijblijvend. Voor hem is ieder die hier woont, automatisch een Vlaamse medeburger. Hij had zijn gesprekspartners echter moeten vragen of ze dat zelf wel willen zijn. Wellicht zou hij schrikken van veel antwoorden.

Electoraal onderzoek bij stemgerechtigde Turken in Duitsland toont aan dat deze mensen overweldigend links stemmen in Duitsland, maar in Turkije – als puntje bij paaltje komt – de autoritaire, radicale islamist Erdogan steunen. Deze Erdogan roept zijn uitgeweken landgenoten in Europa op om zich altijd in de eerste plaats als Turken te gedragen, en zeker niet op te gaan in de samenleving van hun gastland. Misschien beschikt Bourgeois over informatie dat de in Vlaanderen wonende Turken er anders over denken dan hun volksgenoten in Duitsland, maar die kans is zeer klein. De recente meeting in Limburg, waar Erdogan 15.000 uitzinnige Turkse aanhangers toesprak, wijst alleszins niet in die richting.

Bourgeois heeft ongetwijfeld goede bedoelingen wanneer hij allochtonen laat weten dat ze erbij (kunnen) horen. Het is de vrijblijvende ‘rechten zonder plichten’-aanpak die een catastrofale mislukking is gebleken. Bourgeois bewijst met zijn ramadan-toespraak dat er sinds het naïeve, wereldvreemde verhaal van Paula D’Hondt van eind jaren 80 eigenlijk niets wezenlijks is veranderd in dit land. Een slappe aanpak leidt alleen maar tot nieuwe twistpunten en conflicten. Dat bleek al twee dagen na de bewuste toespraak, toen Veli Yüksel de zalvende woorden van Bourgeois ‘niet meer dan normaal’ noemde, en nieuwe eisen stelde over het onverdoofd ritueel slachten.

Het kan anders. Dat bewees het Vlaams Belang enkele weken geleden met zijn succesvolle en druk bijgewoonde colloquium over identiteit. Het Vlaams Belang reikt de hand aan allen die zichzelf Vlaming willen voelen, en zich onze taal en geschiedenis, onze waarden, normen en wetten eigen maken. De sharia bijvoorbeeld hoort hier niet thuis. Je moet daar duidelijk en kordaat in zijn. Wie te laf is om onze Vlaamse en Europese eigenheid te verdedigen, krijgt geen respect maar minachting. En creëert zo nog meer problemen. Wie zijn eigen cultuur weg relativeert, ontneemt bovendien welmenende allochtonen de mogelijkheid om zich aan te passen omdat ze niet eens weten waaraan ze zich moeten conformeren.

Het is dus goed om grenzen te stellen. Het is goed om in wij/zij-termen te spreken. Wij, dat zijn de Vlamingen en degenen die oprecht Vlaming willen worden. Zij, dat zijn de mensen die onze Vlaamse, Europese, westerse manier van leven verwerpen. Zij zijn beslist geen ‘Vlaamse medeburgers’, zoals Geert Bourgeois zegt.

Philip Claeys is ondervoorzitter van het Vlaams Belang