Bruxelles, ma belle

Onze hoofdstad zit in slechte papieren. Het is te zeggen, het Hoofdstedelijk Gewest. Dat wat vreemde, typisch Belgische, Gewest bestaande uit amper 19 gemeenten in het centrum van het land, van het mondaine Ukkel in het zuiden tot het verpauperde Molenbeek in het noorden. Ooit opgericht omdat de Franstalige Brusselaars niet onder Vlaamse voogdij wilden leven, ook al was ‘Broekzele’ ooit een Vlaamse stad, ligt ze volledig in Vlaanderen en is ze de hoofdstad van Vlaanderen.

Middenklasse weg, centen weg

Diezelfde Franstaligen ontvluchten nu massaal hun zelfgeëiste Gewest en ruilen het in voor – oh ironie – het Vlaams Gewest, zo blijkt uit elke stadsmonitor. Dit zet niet enkel de vastgoedprijzen in Vlaams-Brabant onder druk, het zorgt er ook voor dat het Gewest in steeds zwaarder financieel vaarwater komt.

De sokkel van fiscale inkomsten is gewoon te klein om leefbaar te zijn. Een stad zonder middenklasse is een failliete stad.

Op, op, alles is op.

De stadsvlucht uit Brussel is geen nieuwe evolutie maar een fenomeen van vele jaren. Om aan de slechte Brusselse kassituatie tegemoet te komen werd in allerhande financiële compensaties voorzien, zoals de ‘dode hand’-regeling of de oprichting van het federale Belirisfonds voor grote infrastructuurwerken in het Hoofdstedelijk Gewest. Ook de laatste staatshervorming voorzag in aardig wat extra geld. Edoch. Het mocht allemaal niet baten. Het geld is op.

Jaarrekeningen 2020

Een paarsgroen regeringsbeleid trekt zich over het algemeen weinig aan van budgettaire beslommeringen. ‘Niet onze kiezers, niet onze zorgen’, lijkt het progressieve adagium. In Brussel is die budgettaire nonchalance tot stijlvorm verheven. Het Brussels parlement – ja, ze hebben er zelfs een parlement – krijgt amper zicht op de begroting. Een meerjarenbegroting? Nog nooit van gehoord.

Primeur

Het rapport van het Rekenhof over de jaarrekeningen 2020 maakte dit deze week pijnlijk duidelijk. Het is er een boeltje. De jaarrekeningen zijn er zelfs zó onoverzichtelijk dat het Rekenhof weigert advies te geven. Dat moet een primeur zijn. Beeld u een privébedrijf in, al jaren verlieslatend, waarvan de bedrijfsrevisor geen verslag meer wil opmaken omdat de rekeningen zo ondoorzichtig zijn. Het hele management zou stante pede buitenvliegen en Justitie zou een onderzoek opstarten.

Maar niet zo in Brussel. Begrotingsminister Sven Gatz (Open VLD) kwam niet verder dan het laconieke ‘We missen nog wat financiële maturiteit.’ Hij weigert te spreken van wanbeheer. Hoe noem je een verkeerde boeking van 776 miljoen euro dan? Wat een uitgave van 777 miljoen euro moest zijn werd geboekt als een uitgave van 777.000 euro. Oeps…

Kriek Belle-Vue

Al 20 jaar ‘beheert’ Open VLD de Brusselse begroting, met oa Jean-Luc Vanraes, Guy Vanhengel en nu Sven Gatz als blauwe budgetbazen. Op vlak van zelfbediening klopt alvast niemand de ‘graad van maturiteit’ die de Brusselse liberalen bereiken. En van enig ontslag is uiteraard geen sprake. ‘Brussel bashing’ noemen ze het schouderophalend en ze schonken zich nog een Kriek Belle-Vue uit.

Gelet op de toenemende desinteresse van de Brusselaar voor zijn bestuur, 20% ging in het stemplichtige jaar 2019 niet stemmen of stemde blanco (en vergeet de slechte coronacijfers niet), is de kans groot dat die nog goed gesmaakt heeft ook.