JavaScript is required for this website to work.
post

Zolang er een neoliberale wereldorde bestaat, zal Vlaamse autonomie een schijnoverwinning worden

ColumnLudo Abicht22/9/2017Leestijd 2 minuten

Links betekent nog altijd een kritische houding tegenover de dominante kapitalistische economische orde.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Ludo Abicht reageert op de vrije tribune (‘Catalonië voert legitieme strijd maar hoe‘) van Baert Haers. 

Zoals Haers schrijft, klopt het dat sociaaldemocratische en radicaal linkse partijen, bewegingen en individuen aan de basis liggen van de beweging voor onafhankelijkheid.  En we moeten de term ‘basis’ deze keer wel letterlijk nemen, wanneer we zien wie er aan de betogingen en protesten deelneemt.

Maar naast het woord ‘basis’, dat toch een significant percentage van de bevolking aanduidt, moeten we ook de term ‘links’ definiëren, omdat het vandaag de dag bon chic bon ton geworden is zonder serieuze argumenten te blijven beweren dat ‘begrippen als links en rechts voorbijgestreefd zijn’.  Quod non:  links betekent nog altijd een kritische houding tegenover de dominante kapitalistische economische orde, of het nu om een staat gaat of wereldwijd. Wie het fundamentele verschil tussen links en rechts ontkent of minimaliseert speelt uiteraard in de kaart van het bestaande onrechtvaardige en ethisch onverdedigbare establishment.

Thatcher

Deze aanvaarding van een realiteit, waarvoor er volgens Margaret Thatcher ‘geen alternatief’ bestaat (TINA) is ook diep doorgedrongen in de mainstream van de Vlaamse beweging.  In een democratie, waar we allen op zijn minst in principe het recht op vrije meningsuiting verdedigen, is daar niets mis mee, behalve het feit dat de Vlamingen die achter Maggie Thatcher en haar opvolger Tony Blair aanlopen, zich vergissen.  Zolang er een neoliberale wereldorde bestaat, iets wat niemand kan ontkennen, zal de Vlaamse autonomie, onder welke vorm ook, een schijnoverwinning worden. Want voor alle zaken die echt tellen zal boven ons hoofd beslist worden.

Neoliberale status quo staat haaks op autonomie

Als sociaal-flaminganten voeren we al jaren een strijd om, ten eerste, te bewijzen dat de Vlaamse beweging niet per se conservatief of uiterst rechts moet zijn, en ten tweede, dat een linkse, antikapitalistische alternatieve visie op termijn  een betere kans op sociaal-economische, politieke en zelfs culturele bevrijding voor de gewone mensen betekent.  Daarom steunen wij bewegingen voor autonomie in onder meer Schotland, Baskenland en Catalonië, omdat daar het verlangen naar autonomie helemaal niet met de verdediging van de neoliberale status quo verbonden is.

Lakmoesproef

U heeft dus gelijk: het is een bevrijdingsbeweging die (voor ons) jammer genoeg niet met de traditionele Vlaamse beweging kan vergeleken worden, maar die tegelijkertijd ingezien heeft dat de strijd om meer zelfbestuur ook de strijd tegen het geglobaliseerde neoliberalisme omvat.  Ik volg de Catalaanse beweging ook al jaren, en begrijp dus niet waarom Bart Haers plotseling, ook zonder argumenten, kan beweren dat het hier om een xenofobe, bekrompen, identitaire, exclusieve beweging gaat.  (Mijn woorden, zijn intimaties). Dat zijn typisch belgicistische argumenten die geen rekening houden met de feiten.  En wat het democratische gehalte van de onafhankelijkheidsbeweging betreft, zal de lakmoesproef niet in de eerste plaats bestaan uit de nieuwe relatie met Madrid, maar uit de manier waarop een autonoom Catalonië kan omgaan met de helft van de burgers die ‘neen’ zullen gestemd hebben en nog meer de wijze waarop de talrijke niet-Catalanen daar als volwaardige medeburgers zullen worden opgevangen.

 

Ludo Abicht (1936) studeerde klassieke en Germaanse filologie en filosofie. Doceerde literatuur en filosofie in Canada, de VS, aan UGent, UAntwerpen en P.A.R.T.S. (Brussel). Publiceerde over ethiek, jodendom, het Palestijnse vraagstuk, de Bijbel, nationalisme en interculturaliteit. Ecotoop: de dissidente minderheid (marxist in de Vlaamse Beweging, flamingant binnen radicaal links, Bijbellezer binnen de vrijzinnigheid, Hegeliaan binnen een postmodernistisch paradigma, irritant niet-politiek correct). Resultaat: tegelijkertijd een eeuwige loser én een militant verdediger van de hoop.

Meer van Ludo Abicht

Dit boek wordt voorgesteld als een faction, een historische roman die gebaseerd is op ware feiten, waarin de witte plekken, bijvoorbeeld de gesprekken en discussies, zo waarheidsgetrouw mogelijk worden gereconstrueerd. Het is een genre waarvan onder meer de Engelse auteur Hilary Mantel [https://boeken.doorbraak.be/boekzoeker/?search=Hilary+Mantel] het grote voorbeeld geworden is, maar dat we ook bijvoorbeeld terugvinden in het fictieve hoofdpersonage …

Commentaren en reacties