JavaScript is required for this website to work.
post

Catalonië, wat nu?

Theo Lansloot11/11/2014Leestijd 2 minuten

Na de stembusslag moeten de Catalaanse politici kiezen welke weg ze zullen volgen en wat het uiteindelijke doel moet zijn. 

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Na de stembusgang op 9 november 2014 zijn de coalitiepartners in de Catalaanse regionale regering het niet eens over hoe het nu verder moet. Artur Mas, minister – president van de regering van de ‘Generalitat de Catalunya‘ en lid van de centrumrechtse ‘Convergència i Unió (CiU)’ , stuurt niet aan op een totale onafhankelijkheid maar is tevreden met een grotere economische zeggenschap. De linkse coalitiepartner ‘Esquerra Republicana de Catalunya (ERC)‘ wil wel volledige autonomie. Uiteindelijk zullen er allicht vervroegde verkiezingen komen die de ERC dan waarschijnlijk wint, maar zonder een absolute meerderheid te behalen.

Mas hoopt via onderhandelingen met Madrid vooral tot een grotere economische zelfstandigheid te komen. De Spaanse premier Rajoy heeft van zijn kant al voorzichtig laten uitschijnen niet afkerig te staan tegenover een grotere decentralisatie van het land. Dat stuit echter in zijn eigen partij, de ‘Partido Popular‘, op hevig verzet.

Met 7,6 miljoen inwoners is Catalonië voor Spanje vooral in economisch opzicht een belangrijke regio, want ze is goed voor ongeveer een vijfde van het bruto binnenlands product van Spanje.

De omstandigheden waarin de kiezer zijn stem in deze ‘vrijwillige raadpleging’ moest uitbrengen hebben ongetwijfeld de uitslag ervan enigszins mede bepaald. Omdat het niet ging om een bindend referendum konden de verkiezingen niet worden gehouden in openbare gebouwen en mochten geen ambtenaren worden ingezet. In hun plaats gingen niet minder dan 40.000 vrijwilligers aan de slag. Daar de opiniepeiling geen enkele juridische weerslag had, hebben tegenstanders van een meer zelfstandig of onafhankelijk Catalonië het misschien niet nodig gevonden te gaan stemmen. De zelfde overweging geldt uiteraard ook voor de voorstanders van een zelfstandiger of onafhankelijk Catalonië.

De Catalaanse regering heeft berekend dat 2.305.290 kiezers hun stem hebben uitgebracht. Zowat 80,76% hebben daarbij voor een onafhankelijk Catalonië gekozen. Voor Catalonië als niet onafhankelijke staat stemde 10,07%. Het aantal tegenstemmen bleef bij 4,45%.

Stemgerechtigden in het buitenland kunnen nog enkele weken stemmen maar dat zal de uitslag niet wezenlijk wijzigen.

Ter vergelijking : in juni 2014 werden Europese verkiezingen gehouden waarbij de soevereiniteitskwestie reeds een rol speelden. Toen brachten 47,63%van de2.532.629 inCatalonië gevestigde kiesgerechtigden hun stem uit.

Al heeft de opiniepeiling geen enkel juridisch gevolg, toch heeft de uitslag ervan een hoog symbolisch gehalte waar politiek Spanje niet kan naast kijken.

Minister – president Mas beloofde eerstdaags toelichting betreffende de volgende stappen die volgens hem nodig zijn.

Catalonië is sedert 1982 ook op het Europese niveau en binnen de Europese Unie (EU) reeds zeer actief. Het behoort tot de ‘Assembly of European Regions‘ en het netwerk van ‘Eurocities’. De Catalaanse werkgeversorganisatie ‘Patronat Català’‘ heeft zijn eigen EU – lobby en Catalonië is lid van het Comité van de Regio’s van de EU.

Of Catalonië ooit een onafhankelijke lidstaat van de EU wordt blijft echter nog maar de vraag. In elk geval zal nog een lange en moeizame weg nodig zijn om dit doel te bereiken en dit niet alleen wegens verzet van Madrid maar ook op grond van de huidige EU-regels voor het opnemen van nieuwe lidstaten..

Foto © Reporters

Theo Lansloot (1931 -2020) was licentiaat handels- en financiële wetenschappen. Hij was als ambassadeur op rust publicist bij verschillende media. Door zijn professionele achtergrond was hij welbeslagen inzake diplomatie en internationale politiek. Ook volgde Theo de verhoudingen tussen Nederland en Vlaanderen op de voet.

Commentaren en reacties