CD&V: het verwaande gelaat van de regering

Stel u voor: een groep collega’s gaat op vrijdag na het werk nog iets eten. Samen kiezen ze voor hetzelfde menu. Achteraf betaalt iedereen zijn gelijke deel. Maar als de dienster het geld komt ophalen, verkondigt één van die collega’s: ‘De fooi is van mij’. U denkt nu misschien: wat een hufter. Zo een vent zet zijn collega’s openlijk voor schut, probeert de pluim van een gemeenschappelijke inspanning op de eigen hoed te steken. Maar deze man is gewoon een christendemocraat, het ‘sociaal gelaat’ van elk gezelschap.

De pretentieuze opstelling van CD&V binnen de Vlaamse en federale regering is toch wel kras. Jezelf profileren als het ‘sociaal gelaat’ – wat zegt dat over je coalitiepartners? Dat moeten wel asociale bruten zijn. De christendemocratische claim is niet eens zo ver verwijderd van soortgelijke predicaten als het ‘menselijk gelaat’, het ‘grootmoedig gelaat’. Wij zijn rechtvaardig, liefdadig, welwillend. De klootzakken, dat zijn de anderen. In welk huwelijk wordt geduld dat één partner zich permanent voorstelt als de goeie, en zo van de ander de boeman maakt?

De communicatieve strategie van CD&V werkt de Vlaamse partners behoorlijk op de heupen. Zeker bij N-VA zitten een hoop mensen die geen zin hebben om vijf jaar lang te worden afgeschilderd als kille cijferaars, die hoogstens met de allerrijksten inzitten. De deloyale houding van CD&V werkt op de zenuwen, maar er is nog geen bom gebarsten. Wel was er bij heel wat N-VA’ers flink wat leedvermaak toen CD&V-kopstuk Hilde Crevits onlangs zwaar onder vuur kwam te liggen omdat de nieuwe Vlaamse regering de werkingsmiddelen voor scholen op een andere manier wil gaan verdelen. Even was Hilde Crevits het absoluut asociale gezicht van het asociale onderwijsbeleid. Het koekje van eigen deeg smaakte erg bitter.

Toch zit N-VA door heel dat sociaal-gelaat-gedoe van CD&V in een lastig parket. Bij de Vlaams-nationalisten houden ze ondertussen rekening met een stevige terugval in de eerstvolgende peiling(en). De partij blijft daar overigens rustig bij: intern wordt er nu al gesust dat zo een weerslag in de volksgunst volkomen normaal is voor een anti-establishmentbeweging die zich in sneltempo omschoolt tot beleidspartij. De partijstrategen gokken erop dat een aardig deel van het electoraat geconsolideerd kan worden – en vanaf dan kan er weer gedacht worden aan nieuwe groei. Maar alleen als er geen gevaarlijk odium aan de partij gaat kleven – iets als ‘partij van de rijken’, ‘vakbond van het kapitaal’. Als minister van Financiën Johan Van Overtveldt deze week namens N-VA toch een opening maakte richting vermogens(winst)belasting, dan was dat een koerswijziging onder druk van de buik van de partij. De partijtop kreeg vanuit heel wat lokale afdelingen het signaal dat N-VA het uitblijven van een rijkenbelasting niet meer uitgelegd krijgt.

CD&V mag wel niet ‘winnen’, vinden ze bij N-VA. De Vlaams-nationalisten willen geen precedent, waar het ‘sociaal gelaat’ van onrust binnen de samenleving kan profiteren om allerlei zaken te forceren die niet in het duur bevochten regeerakkoord staan. Dus als er gepraat wordt over vermogens(winst)belasting, dan zal N-VA ook opnieuw zaken op tafel leggen – te beginnen met het beperken van de werkloosheid in de tijd en meer maatregelen om de arbeidsmarkt minder rigide te maken. Premier Michel ziet de miserie op zich afkomen, en zal wellicht eieren voor zijn geld kiezen – geen vermogens(winst)belasting, en ook geen andere oude discussies heropenen – kop in kas, allemaal, en voortdoen. En zo grijpt CD&V wellicht naast de prijzen. Je kan nu eenmaal niet ongestraft de plezante uithangen, ten koste van collega’s.