Cordon Silentaire

Als Nederlander woon ik al meer dan een kwarteeuw in Vlaanderen, maar zal ik de Vlamingen ooit begrijpen? Die vraag stelde ik me onlangs voor de zoveelste keer toen het na de bekendmaking van de N-VA plannen oorverdovend stil bleef bij de traditionele Vlaamse partijen, althans wat het inhoudelijke debat betreft. Aan politiek-taktische spelletjes heb ik nu even geen boodschap. Na een cordon sanitaire rond het Vlaams Belang kon ik me niet aan de indruk onttrekken dat de politieke tegenstanders van de N-VA een ‘cordon silentaire’ rond die partij hadden opgetrokken in plaats van het debat over die plannen aan te gaan.

Tja, Vlaanderen heeft het door de eeuwen niet gemakkelijk gehad. Na de 80-jarige oorlog kende de noordelijke Nederlanden een ongekende vrijheid en vooruitgang, terwijl Vlaanderen te kampen had met talloze overheersers. Die overheersing ging mijns inziens ook nog door na het ontstaan van het unitaire België in 1830. En zelfs tot op de dag van vandaag stel ik vast dat nog heel wat Franstaligen neerkijken op dat boerenvolkje met dat boerentaaltje daar in Vlaanderen, ondanks het feit dat de politieke en sociaaleconomische hefbomen al zeker vier decennia in het noorden liggen.

Dat de Vlamingen zich nog altijd door de Franstaligen laten doen, bleek ook bij de laatste verkiezingen. Terwijl Vlaanderen in meerderheid duidelijk rechts stemde, kreeg het een linkse regering. In Nederland is er een gezegde: wie betaalt, bepaalt. Daarom kan bij mij als Nederlander er zoiets niet in.

Intussen kwam vorige week de N-VA met een uitgewerkt plan om België om te vormen naar een confederaal land waarin Vlaanderen definitief alle sociaaleconomische hefbomen in handen zou krijgen om het in de vaart der volkeren omhoog te stoten. Voor voorstanders van een confederaal België, los van politieke kleur, een goed doordachte blauwdruk van een organisatorische invulling van een politieke realiteit. Maar in plaats dat de andere Vlaamse politieke partijen met confederalisme in hun partijprogramma de plannen mede omarmden, zwegen ze de plannen tot nu toe eerder dood. Ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat de politieke tegenstanders een goed geregisseerd ‘cordon silentaire’ hadden gevormd rond de N-VA.

Wat ik vervolgens ook niet begrijp is dat journalisten, andere opiniemakers en politiekbewuste Vlamingen de traditionele partijen hiermee laten wegkomen. In de eerste plaats omdat het ondemocratisch is om er niet op z’n minst het debat over aan te gaan. Maar ook omdat op dezelfde manier doormodderen zoals nu onder Di Rupo na de verkiezingen van 25 mei ook al geen optie is. Want laten we eerlijk zijn: terwijl de ons omringende landen in een ijltempo bezig zijn structurele maatregelen te nemen om hun economie weer op de rails te krijgen is het hier weer allemaal van een erg groot too little, too late -gehalte.

Daarom is het de plicht van de politiek om duidelijk te maken aan de kiezer aan de hand van een grondig debat over de hervormingsplannen waarvoor hij op 25 mei kan kiezen: óf een confederaal Belgie waarin de deelstaten hun eigen lot in handen nemen óf wegkwijnen in een al jaren quasi onbestuurbaar en vermolmd België waarin hij straks nog enkel kan dromen over hoe het ooit was.   

Vooral daarom rust op de traditionele partijen als OVLD en CD&V die confederalisme in hun programma hebben staan een loodzware verantwoordelijkheid als het gaat om de toekomst van België en Vlaanderen in het bijzonder. Als communicatieadviseur heb ik die partijen ook van binnenuit leren kennen. Zonder in detail te willen treden, heb ik gezien dat daar intern vaak oneindig veel energie gaat naar hoe men de eigen persoonlijke en partijpolitieke belangen laat prevaleren boven het algemeen belang en dat is jammer. Want een Vlaamse politicus van welke partij ook moet niet bezig zijn met hoe hij zijn clan of persoonlijke belangen kan veilig stellen, maar wat hij kan doen om de welvaart en het welzijn van de burger te verhogen.

Vandaar mijn oproep: stop met dit gehakketak op de vierkante centimeter ter meerdere eer en glorie en trek als Vlamingen nu eens eindelijk allemaal aan hetzelfde zeel. Want hoe je het ook bekijkt: de realiteit is dat België qua mentaliteit al jaren een confederaal land is waarbinnen de Franstaligen en Nederlandstaligen met de rug naar elkaar toe staan en waarbinnen we in het Europa van de toekomst beiden onze eigen boontjes zullen moeten doppen.

Evert van Wijk is Nederlander en woont al meer dan 25 jaar in Vlaanderen. Hij werkt er als communicatieadviseur voor de politiek en het bedrijfsleven. www.mediatraining.be 

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>