Dag Peter

De polonaise hebben we niet gedanst toen bekend werd dat Peter De Roover in de partijpolitiek zou stappen. We waren verrast, hij had dat al eerder kunnen doen, heeft altijd de boot afgehouden én hij was zo gedreven met Doorbraak bezig. Niet alsof hij er een einde aan zag. Wat doe je dan? Even slikken en dan doorgaan.

Peter De Roover is niet zomaar iemand. Ik ben jonger dan Bart De Wever, maar voor mijn generatie is wat hij over Peter De Roover en Jan Jambon vertelde heel herkenbaar. Ik zat nog op de middelbare school en wat in de periferie van de Vlaamse beweging toen zij de Vlaamse Volksbeweging (VVB) een nieuw elan gaven. Ze kozen voluit voor ‘Vlaanderen onafhankelijk’. De bijhorende stickers op mijn boekentas (hoe vintage klinkt dit nu) leverden me menig meewarige opmerking van leerkracht en klasgenoot op. Maar dat was ik gewoon. Je moest in die periode (begin jaren ’90) maar eens geïnteresseerd zijn in politiek, een duidelijke mening hebben, niet mainstream links, overtuigd Vlaamsgezind en praktiserend katholiek. Een mens leert omgaan met draaiende ogen en meewarige opmerking en bij tijd een stevige discussie. En dan hadden we Zwarte Zondag nog niet vermeld.

Maar goed, van in die tijd speelt De Roover een belangrijke rol in de ‘niet-partijpolitieke Vlaamse beweging’. Hij heeft alles om het in de media (en nu de politiek) te maken: een scherpe geest, een scherpe pen en hij is een goed debater en vooral, hij laat zich niet opsluiten in hokjes. Van in den beginnen waren er bekende politici die het onafhankelijkheidsstreven weglachten, maar daarover niet met De Roover in openbare discussie wilden gaan.

Nu stapt Peter in de partijpolitiek. Ik hoop dat ze er zijn ‘parler vrai’ kunnen waarderen. Peter houdt geen blad voor de mond en spreekt ook niet naar de mond. Ook intern gaat hij de discussie niet uit de weg. Dat is goed. Het heeft de VVB en later Doorbraak scherp gehouden. Ik kan daar vanop de eerste rij van getuigen. Het vertrek van Peter De Roover bij Doorbraak is dus in menig opzicht geen goed nieuws. We zullen onszelf meer in vraag moeten leren stellen, al zal hij ons ook ongevraagd en vrijblijvend van commentaar blijven voorzien, daar ben ik gerust in. Maar we verstaan het wel. Zelfs ik ben lang genoeg in ‘de beweging’ actief om te zien dat er stromen zijn, conjuncturen. Er zijn tijden dat de partijpolitiek hard trekt aan actieven uit de niet-partijpolitieke-beweging. Dat was zo bij de opkomst van het Vlaams Belang dat voor haar kaders en toekomstige parlementsleden op zoek ging in de Vlaamse Beweging. Ook toen er daar nood was aan vernieuwing ging Vlaams Belang ‘shoppen’ in de beweging, denk maar aan Rita De Bont (oud-voorzitter van de VVB, nu kamerlid), Peter Logghe, Bruno Valkeniers (als voorzitter van het ANZ weggeplukt). Bij de opkomst van de N-VA gebeurt hetzelfde. Jan Jambon ruilde de Raad van Bestuur van de VVB voor de N-VA, net als (bijvoorbeeld) Jan Van Esbroeck en vele ‘kaderleden’ in een Vlaamse vereniging die ook militeerden voor de jonge N-VA.

Partijpolitiek moet iets aantrekkelijks hebben dat de beweging niet heeft. Je zit daar waar het moet gebeuren, je wil niet de actoren beïnvloeden, maar wordt zelf actor. En nu heeft ook Peter De Roover de stap gezet. Of hij groot gelijk heeft, zal moeten blijken. Hij spreekt nu niet meer in eigen naam, maar als lid van de N-VA.

Doorbraak zal blijven doen waar we goed in zijn. Dat nieuws brengen dat u nergens anders leest. Die analyse en duiding brengen die u nergens anders vindt. En zo de ideale aanvulling zijn op het nieuwsdieet. Onze doelstellingen en onze ijver blijven ongeschonden. Dat zal duidelijk worden als volgende maand onze nieuwe opmaak online verschijnt. Doorbraak zal het forum zijn waar nieuwe, jonge onafhankelijke stemmen hun pen kunnen scherpen. De nieuwe Peter de Roover, de onafhankelijke kritische Vlaamse stem, die zal u vinden op Doorbraak, blijven vinden op Doorbraak. 

Foto: © Reporters