Daten zonder identiteit

‘Waar blijf je? Het is hier buiten bitter koud.’ Ik had net mijn fiets op slot gedaan en las zijn sms. Ik was vijf minuten te vroeg, een goeie gewoonte bij daten en solliciteren. Vreemd, er was niemand te bespeuren aan de ingang van brasserie Berlin.

Doorbraak verontrust

De ober had net mijn drankje gebracht toen ik een meter negentig de gaanderij van ramen voorbij zag benen. Een knappe man kwam binnen. Hij had in de auto zitten wachten, zo opende hij de avond. Kristof (*), mijn date van de dag. We praatten wat over koetjes en kalfjes tot hij gespannen zei: ‘Ik heb je gegoogeld. En ik heb daar iets gevonden wat mij verontrust.’ Jeetje. Dat ik juriste ben – vaak een drempel die wel te nemen valt – wist hij al. ‘Jij schrijft voor Doorbraak.’ Zijn prachtige ogen keken mij priemend aan. ‘Euh, ja, dat klopt.’ Ik klonk wat bedremmeld, geloof ik. En ook opgelucht. Geen gênante filmpjes op het internet. Gewoon Doorbraak. Kristof had mij niet gelezen. Hij had wel wat beters te doen dan artikels te lezen op Doorbraak.

Privacy, de excuustruus van dienst

Mijn date had zo te horen veel te doen vooraleer hij ’s avonds laat in de zetel plofte om te lezen over maatschappelijke thema’s. Of hij geen poetsvrouw had die zijn huishouden wat verlichtte, wou ik weten. Neen, poetsvrouwen kwamen er bij hem niet in. Hij was heel erg gesteld op zijn privacy. Zijn buren weten dat ook. Die wuiven eens van ver, maar zijn oprit betreden zouden ze niet wagen. Ze kenden hem ondertussen en respecteerden dat.

Wereldburger tot aan de voordeur

‘Doorbraak is een Vlaams-nationalistische site en dus vraag ik mij af wat jij bent,’ pikte hij vlot de draad terug op, lichtjes opgewonden, doch niet in romantische zin. Ik lichtte toe waar Doorbraak voor staat en gaf aan dat ik vóór volkssoevereiniteit ben, dat een volk zelf moet kunnen beslissen hoe het zich qua samenleving organiseert.

Zijn ogen schitterden, hij rechtte zijn rug en sprak stellig: ‘Ik heb niets maar dan ook niets met identiteit!’ Geweldig. Wil ik graag iemand leren kennen en krijg ik een man zonder identiteit. Straks nog een wereldburger ook zoals Trixie Whitley in ‘Alleen Elvis’: ‘Van geen enkele mens of cultuur ben ik eigendom. Ik ben van niemand, I belong to the planet, tot het universum, whatever.’ Laten we eens uitbroeden hoe we met dat soort planeetidentiteit een gemeenschap kunnen vormgeven. Met solidariteit en burgerschap en al.

Eén volk, twee volkeren

‘Een volk. Wat is dat? Leg mij dat eens uit.’ Het afspraakje werd een interview. Ik sprak over Schotten, Ieren, Catalanen, Basken. Dat een volk grosso modo een groep mensen is met dezelfde taal en dezelfde cultuur die leven op eenzelfde afgebakend grondgebied zoals Vlamingen. Zoals Walen.

Kristof zweeg en ik ging verder: ‘Een volk is een groep mensen die zich in elkaar herkennen en elkaar erkennen en daarom een gemeenschap willen vormen waarbij ze elkaar steunen om hun gemeenschap te versterken. Ik wil dus niet dat mijn belastinggeld gaat naar nieuwkomers die vrouwen en homoseksuelen niet als gelijkwaardig willen leren zien maar hun eigen visie opdringen want dat verzwakt mij en dus mijn gemeenschap. Dat zou investeren zijn in mijn eigen ondergang. Waarom zou ik dat doen? Een volk, dat is: je spreekt dezelfde taal, letterlijk en figuurlijk.’

Plots schoot mij dit filmpje te binnen. Ik vroeg of hij zich ex-Joegoslavië nog herinnerde. Of hij bijvoorbeeld vindt dat Esten, Letten en Litouwers eeuwig Russisch moeten blijven?

Integreren zonder ontmoetingen

Daar ging hij niet op in. Kristof walgde van het migratiebeleid van Theo Francken – bingo! – en pleitte voor een open-grenzenpolitiek terwijl ik mij stilletjes afvroeg hoe hij al die migranten dacht te integreren terwijl hij zelfs geen poetsvrouw binnenliet. Welke oplossing stelde hij dan zelf voor?

‘Jouw manier van argumenteren, ik herken dat hahaha!‘ hinnikte hij en boomde door: ‘Zeer gevaarlijk. Net de jaren ’30. Zó’n racistisch discours!’ Werd ik nou net gelinkt aan racisme omdat ik kan argumenteren en hij niet?! Ik was gechoqueerd en zei dat ook. ‘Ik wil graag meebouwen aan een Vlaamse natiestaat en daarom geef ik in de zomer Nederlands aan nieuwkomers. Jij kent mij niet. Hoezo racistisch?!’

Weetjes zijn geen argumenten

Kristof bleef het antwoord schuldig. Hij verviel in het opsommen van historische weetjes maar hij vergat de verbanden te leggen. Die hield hij voor mij. Nu is argumenteren toevallig mijn vak en lees ik veel goed onderbouwde artikels op Doorbraak. En altijd ben ik dankbaar dat niet ik maar politici de morele knopen moeten doorhakken. Intellectueel heb ik de Man Zonder Identiteit alle hoeken van Berlin laten zien. Zijn agitatie zwol aan tot hysterie. ‘Dit is een date’ maalde het door mijn hoofd. Met vleugen romantiek, zenuwen, schuchterheid en zo. Hij rondde zijn opsomming af met een dreigend vingertje: ‘Sluit mij een week op met jou en ik krijg je wel overtuigd!’ Wat een akelig voorstel. Ik had er plots genoeg van en vroeg de rekening.

De morele hoge grond

‘Nou dit wordt niks,’ nam ik half-lachend afscheid. ‘Nee, ik zou niet willen dat iemand zoals jij zelfs maar in de buurt komt van mijn twee dochters,’ zo schalde plots zijn orgelpunt. Ik schudde hem de hand: ‘Goed dat jij toch de drankjes hebt betaald. Oh ja, je zoekt een onbevooroordeelde vrouw, zo staat er op jouw profiel? Kijk misschien eerst eens in de spiegel.’ Hij maakte een grimas en ik fietste verbijsterd naar huis.

Ach, wat zou ik mij druk maken over een man die niet alleen op café durft te zitten wachten op de komst van een vrouw.

(*) Kristof is een fictieve naam