Dave Sinardet (portret)

Opgewekt: ‘Toch een mooie vorm van immersieonderwijs.’ Sinardet: ‘Ik vind dat men te weinig onderscheid maakt tussen Vlaamsgezindheid en Vlaams-nationalisme. Dat eerste deel ik met heel wat Vlamingen, het tweede niet. Akkoord, ik pleit, als lid van de Paviagroep, voor een federale kieskring. Dat is geen anti-Vlaams werktuig, wel een poging om een democratisch tekort in België op een pragmatische manier te keren. Zoiets mag je toch verwachten van een wetenschapper of is elk woord dat niet instemt met de verwaseming van België het verraad van Vlaanderen?’

Dave Sinardet is jong (35), Antwerpenaar en publieke intellectueel met een column in De Standaard en Le Soir. In de ogen van Vlaams-radicalen is hij een ‘Slechte Vlaming’ en minstens een N-VA-basher. In tegenstelling tot wat sommigen onder hen denken is hij echter geen zoon van een bourgeoisfamilie van het Antwerpse Zurenborg, maar afkomstig van een Borgerhouts arbeidersgezin. Sinardet heeft zich wetenschappelijk vastgebeten in de studie van nationalisme en federalisme. Zijn licentiaatsverhandeling schetste de polarisering van de Vlaamse en de Franstalige media en zijn doctoraat sloot breed aan bij dat onderwerp. Het academische leven was niet van jongsaf zijn enig doel, maar de benoeming als onderzoeker en later professor volgde op een gestaag groeiende belangstelling voor de politieke wetenschap. Zijn visie op nationalisme is geïnspireerd door de dominante stroming in de internationale literatuur die ook wel constructivisme wordt genoemd, met auteurs als Anderson, Gellner of Billig. Ook de theorieën over democratie in verdeelde samenlevingen inspireerden hem, zoals die van de politicoloog Arend Lijphart, die het begrip consensusdemocratie uitvond. Sinardet: ‘De Belgische casus beantwoordt nog steeds grotendeels aan dat model van Lijphart. Zelf sta ik daar echter kritisch tegenover. Ik ben veel meer een voorstander van Horowitz wiens model de laatste jaren dominant werd. Die stelt onder meer dat politieke elites niet enkel hun eigen etnische of taalgroep mogen vertegenwoordigen, zoals bij de consensusdemocratie het geval is. Het idee van een federale kieskring is daardoor geïnspireerd, niet door één of ander belgicisme’. Sinardet is ook absoluut geen unitarist: ‘Als men mij een staatshervorming laat schrijven zou ik waarschijnlijk meer splitsen dan herfederaliseren. Tegen de splitsing van het arbeidsmarktbeleid zal je mij niet zien ageren, want dat is verdedigbaar. Maar mag er nog een rationeel debat worden gevoerd over dat thema?’ Is Dave Sinardet besmet voor flaminganten? ‘Die indruk krijg ik vaak. Ik heb tot tevredenheid debatten en lezingen gedaan voor het KVHV of het VVA en ga in op elke uitnodiging, ook bij de radicaalste club, als zij past in mijn agenda, en geloof mij, ik heb het druk. Ik houd van het debat en respecteer ieders mening, maar ik vraag wel dat men ook die van mij respecteert.’

Recent sprak Dave Sinardet in New York op een internationaal congres over nationalisme. België was het onderwerp, een primeur, van het panel waarin hij zetelde. In de Vlaamse kranten verscheen een neutraal verslagje, Franstalige perslui pakten uit met steken onder water tegen de N-VA. (zucht) ‘Ja, je wandelt door een mijnenveld bij dergelijke ontmoetingen, men tracht je meteen voor een kar te spannen.’ Dave Sinardet lunchte exquis in Central Park met de Vlaamse vertegenwoordiger in New York en bezocht Flanders House. Noch na het ene, noch na het andere is hij gaan douchen om ’t Vlaamse vuil van zich af te spoelen.