De Bis-beurs bist

Het voorbije weekend mocht ik getuige zijn van het jaarlijke schouwspel dat zichzelf de Bis-beurs noemt. Nee, het is geen financiële steunmaatregel om onfortuinlijke studenten over de meet te sleuren, al is het dat in zekere zin ook weer wel. Ik heb het over de drieëndertigste editie van het drukbezochte bouw-en interieursalon dat vorige week weer in ons volgebetonneerde Vlaanderland neerstreek, ditmaal in Gent.

Zichzelf omschrijvend als hét walhalla voor (ver)bouwers en inrichters, waren de, inmiddels ietwat aftandse, hallen van Flanders Expo tot de verste uithoeken gevuld met meer dan 250 standen, groot en klein. Los van het feit dat een flesje plat water er 3,80 euro kostte, bleek het beladen woord oplichterij niet geheel misplaatst. Elk van die standen deelde namelijk één kenmerk: ze verkochten een wereld die niet meer houdbaar is.

Ecologisch je-m’en-foutisme

Verouderde en vervuilende isolatiematerialen, kitscherige gashaarden, bakstenen die verdubbeld zijn in prijs tegenover een jaar geleden en beton alom. Klimaatcrisis: wat? Energiecrisis: welke? Financiële crisis: nooit van gehoord. Ergens in een hoekje, verdrongen achter de waterverzachters, stond er weliswaar ook een kleine opstelling met wat vlasisolatie en kurken platen, maar de gratis cocktails bij de waterverzachters leken toch meer bijval te krijgen. Uit medelijden heb ik dan toch een foldertje meegenomen en ben pas erna bij de wasverzachtermaffia gepasseerd. Nooit heeft het woord ‘duurzaam’ zo hol geleken.

Oh ja, er was één opvallende verandering ten opzichte van andere jaren. Verscheidene bedrijven boden hun klanten aan zelf hun huis ineen te steken, van betonnen wanden tot ventilatiesystemen. Expertise blijkt niet meer nodig, een overbodig relict uit het verleden. Een handleiding in aantrekkelijke pastelkleuren wijst de weg. Zo weten we meteen ook wie in werkelijkheid de problemen zal mogen oplossen. Wijzelf.

Troosteloze architectuur

Dat brengt ons meteen ook bij het tweede punt waarop de bis-beurs intens teleurstelde: het beeld van architectuur dat stand na stand werd voorgeschoteld, was troosteloos middelmatig. Technische snufjes waarom niemand had gevraagd, unieke, bolle vaasjes die op wel vijf verschillende plekken konden worden teruggevonden, de laatste trends in verlichtingsarmaturen die over vijf jaar weer gedateerd zullen blijken waarop we weer halsoverkop naar de achtendertigste editie hollen.

Bij sommige standen werden zelfs volledige huizen te koop aangeboden, sleutel-op-de-deur, met telkens de keuze tussen twee ‘stijlen’: verrassend oubollige, ‘moderne’, witte dozen of jaren ’70 fermettes (maar dan minder degelijk uitgevoerd). Ziedaar het gehele spectrum van de Vlaamse architectuur, en de onwetende dertiger op zoek naar een stekje voor zijn jonge gezin slokt het allemaal gulzig op.

Het kan beter

In het kort: deze editie van de bis-beurs heeft vooral aangetoond hoe we niet verder moeten. Ik zou hier nog een hele reeks andere problemen binnen de bouwmarkt kunnen opsommen, maar uit respect voor uw en mijn tijd weerhoud ik deze. Weet enkel dat het morgen anders zal moeten.

We betalen vandaag al veel te veel voor het dak boven ons hoofd. Laten we er dan tenminste iets meer van verwachten.