De chantageverklaring van Ghelamco/Gheysens gefileerd

Wanneer iemand in de pers een open verklaring aflegt over een misdrijf, spits dan je oren. Mijn oren gingen op 19 januari tuiten toen Paul Gheysens van de Ghelamco Group zonder enige aanleiding gezwind verklaarde hoe Doorbraak hem probeerde te chanteren. VRT-journalist Arne De Jaegere die de heer Gheysens interviewde, beschrijft hier wat hij openlijk verklaarde.

Maar wat zei hij écht?

De open verklaring

De heer Gheysens zei letterlijk dit: ‘Die mannen waren verwonderd dat wij niet in beroep gingen. Begonnen ons euh te contacteren: “Ja wanneer gaan jullie in beroep, hoe gaan jullie dat doen?” Wij hebben onze raadsman éh die gespecialiseerd is in die bescherming van rechten, van octrooien en dergelijke, en die hebben contact gehad onder elkaar. Er is daar een voorstel uitgekomen: 15.000 euro te betalen om de kosten dat ze gemaakt hadden en het verdwijnt, het wordt niet gepubliceerd.’ – Journalist De Jaegere: ‘Niet gepubliceerd of onder een andere naam?’ – Gheysens: ‘Dat weet men niet’.

Toevallig heb ik vorige herfst een grondige opleiding gevolgd aan de politieschool in Gent (CPS, Centre for Policing and Security) bij docent Avinoam Sapir: ‘SCAN, The LSI Advanced Workshop on Scientific Content Analysis’, in gewone taal: ‘Hoe misleiding opsporen in open verklaringen’.

Wanneer ik zo’n prettige oefening hoor op het journaal dan jeukt mijn brein om ze te maken.

De misleiding ontmaskerd

Wat opvalt is dat hij begint met ‘die mannen’. Hij introduceert ‘die mannen’ niet. Wie zijn ‘die mannen’? Voor Doorbraak waren er tijdens de pleidooien naast drie mannen ook twee vrouwen aanwezig: onze advocate en ikzelf. De enige die voor Doorbraak in het kader van de procedure contact had met de raadsman van de heer Gheysens was onze advocaat: een man, één man. ‘Die mannen’ zou een algemene term kunnen zijn om een groep te beschrijven. Het gebrek aan introductie toont echter aan dat dat voor de heer Gheysens gevoelig ligt. Alleszins gaat het niet over de medewerkers van Doorbraak noch over onze advocaten want anders zou hij dat gewoon zo zeggen. Over wie heeft hij het dan wél? Of bazelt hij gewoon wat?

In zijn tweede zin ‘vergeet’ hij het persoonlijk voornaamwoord bij het werkwoord: ‘Begonnen ons euh te contacteren’. Wanneer iemand geen voornaamwoord gebruikt bij het werkwoord, dan is het niet omdat hij dat vergeet maar omdat hij niet wil liegen over wie de actie ondernam. Even inhoudelijk en dit geheel terzijde is het ook volstrekt onzinnig om als winnaar van een rechtszaak te vragen: ‘Wanneer gaan jullie in beroep, hoe gaan jullie dat doen?’ Je kan niet kiezen wanneer en hoe je beroep aantekent, het Gerechtelijk Wetboek schrijft dat voor: binnen de maand na betekening van het vonnis en per verzoekschrift. Wij weten dat.

In zijn derde zin voegt hij toe: ‘Wij hebben onze raadsman (…) en die hebben contact gehad onder elkaar’. Wie zijn ‘die’? En wie heeft wie gecontacteerd? Heeft Gheysens’ advocaat misschien onze advocaat gecontacteerd met een chantagevoorstel? Wij hadden immers de rechtszaak gewonnen. Waarom zou een winnaar de verliezer chanteren?!

Total Belief In The Subject

Hij zet zijn volgende zin aan in schijnbaar nonchalante taal: ‘Er is daar een voorstel uitgekomen: te betalen’. Omdat ik ervan uitga dat de heer Gheysens de waarheid spreekt – dé basis van de SCAN-opleiding is immers ‘Total Belief In The Subject’ – wil hij door ‘er is’ te gebruiken niet zeggen wie het voorstel heeft gedaan. Heeft de heer Gheysens aan zijn advocaat gevraagd om bij onze advocaat te polsen of wij voor 15.000 euro het boek toch niet zouden uitbrengen nu we de rechtszaak hadden gewonnen? Dacht de heer Ghelamco Gheysens ons vzw-tje te paaien met 15.000 euro? Als het zo gegaan is, dan heeft onze advocaat dat voorstel sowieso categoriek afgewezen – hij weet waar Doorbraak voor staat – en is dat de reden waarom wij geen weet hebben van dat voorstel. Ik geloof dus de heer Gheysens, maar hij misleidt ons allemaal.

Wat valt nog op? Hij zegt zelf waar het bedrag van 15.000 euro voor dient: ‘om de kosten dat ze gemaakt hadden’. Ik heb daarbij drie bedenkingen. (1) Wie zijn ‘ze’? Zijn dat dezelfde als ‘die mannen’ in het begin van zijn verklaring? Veranderen van taalgebruik om dezelfde mensen te benoemen is een alarmsignaal voor misleiding. (2) Vanwaar het bedrag van 15.000 euro? Waarom geen 50.000 euro? (3) Over welke kosten gaat het? Het boek was nog niet gedrukt op de dag van de pleidooien, dus financiële schade hadden wij niet. Ik weet dat, ik had het manuscript, auteur Ignace Vandewalle was dat nog aan het herwerken, dat moest nog worden geredigeerd en gelayout tot een heus boek en heel de bazaar.

De doorbraak in deze misleidingsoefening is …

Het laatste zinnetje! Goed dat de VRT-journalist toch een pertinente vraag stelt op het einde (zonder daar evenwel op door te vragen, een verwachting voor journalisten die ik nog moet leren managen): ‘Niet gepubliceerd of onder een andere naam’? En dan de doorbraak: ‘Dat weet men niet.’ Het onpersoonlijke persoonlijk voornaamwoord ‘men’ en dat in een negatieve zin! Halleluja! Men weet niet wat voor die 15.000 euro wordt afgekocht?! Heeft de heer Gheysens dat echt gezegd? Ja, hij zei het. Wie is ‘men’? Hoe kan ‘men’ nu een som onderhandelen zonder te weten wat daar tegenover staat?! Wat een zakenman, die Gheysens! En wat een meester misleider! Wat mij betreft althans gebuisd.

Kommaneuken

Omdat er ook kommaneukers zitten onder onze lezers alvast dit over ‘de kosten dat ze gemaakt hadden’. Het verwarren van ‘die’ en ‘dat’ zit in het DNA van de West-Vlaming. Die kunnen daar niet aan doen. Laat hen met rust. Ik vind het schattig.