De club van Filip, Olivier, Dyab, Recep en Benjamin

Maar de Vlaamse Beweging heeft in grote meerderheid gekozen voor het territorialiteitsbegrip. Vlaanderen is een grondgebied waarop mensen wonen, Vlamingen genoemd. De N-VA kiest nadrukkelijk voor die benadering, onder meer met de slagzin ‘het gaat niet om de vraag naar je afkomst maar naar je toekomst’. Wie hier volgens de regels woont en de eigen toekomst in Vlaanderen situeert, is een Vlaming, welke de afkomst ook is. Zo’n keuze voor een open nationalisme ligt niet zo voor de hand.

Het Vlaams Belang bijvoorbeeld legt daar toch andere klemtonen en vult het begrip Vlaming een stuk etnischer in. Voor een inwijkeling is het in die visie niet zo’n gemakkelijke klus – onmogelijk zelfs in de meest radicale interpretaties – om bij de club Vlamingen te kunnen behoren. Maar ook de Franstaligen houden niet van de territoriale benadering waarvoor N-VA kiest. Ook een Franstalige in Vlaanderen blijft in eerste instantie een Franstalige, onverbrekelijk verbonden met de francofonie. Inburgeren is voor hen niet nodig, want waar ze ook wonen; de francofone hersenkwab blijft intact. En als voldoende Franstalige inwijkelingen Frans blijven spreken, dan wordt die betrokken gemeente toch gewoon deel van de francofonie zeker. Daar komt het imperialisme om de hoek kijken en als nationalisme met imperialisme wordt verbonden dan let je als boer best goed op je ganzen.

Vlaams Belang en de Belgische francofonie staan niet alleen op dat standpunt. Radicale woordvoerders uit de allochtone gemeenschap blijven ook beklemtonen dat ze toch vooral (ook) Marokkaan of Turk zijn en blijven. Die afkomst is geen restant van de oude culturele omgeving in het land van afkomst maar een blijvend wezenskenmerk dat ook in de Vlaamse ruimte intact moet worden gehouden.

Dat klinkt dan weer perfect eenstemmig met de kijk van de Turkse president Erdogan, voor wie Turken altijd Turken zullen blijven, waar ze zich ook vestigen. Ze hebben daarom ook als ze in Vlaanderen wonen stemrecht voor de Turkse verkiezingen van president of parlement. Inburgeren heet in die visie al snel assimilatiedwang.

De oproep van de Israëlische eerste minister Benjamin Netanyahu aan alle joden in Europa om zich in Israël te vestigen als ze de terreur willen ontvluchten, past in hetzelfde wereldbeeld. Jood is weliswaar een religieus begrip – in tegenstelling tot Vlaming, Franstalige of Turk – maar Netanyahu koppelt dat aan de Israëlische identiteit. Hij is niet de enige die de cultureel-nationale eigenheid in een religieus kleedje stopt.

Er staan dus nogal wat schijnbaar sterk van elkaar verschillende spelers aan de andere zijde van het speelveld, vanuit N-VA-hoek bekeken. Bien étonnés de se trouver ensemble, moeten Filip Dewinter, Olivier Maingain, Dyab Abou Jahjah, Recep Tayyip Erdogan en Benjamin Netanyahu denken. Maar als we zien welke figuren zich aan de overzijde opstellen, dan lijkt dat toch een sterke reden om te vermoeden dat N-VA het bij het rechtere eind heeft, denk ik dan.

Foto: Olivier Maingain, FDF. (c) Reporters