JavaScript is required for this website to work.
Binnenland

De crisis is niet voorbij

Doorbraak redactie3/2/2012Leestijd 2 minuten

Dit is het eerste Redactioneel dat ik schrijf met een volwaardige federale regering. Jammer genoeg is het geen reden tot optimisme. De politieke crisis is misschien bedwongen, maar de systeemcrisis is geenszins voorbij.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

De politieke crisis, bedwongen? Hoor ik u vragend opwerpen. Oké, dat is wat kort door de bocht. Niemand gelooft dat die begroting langer dan twee maanden standhoudt. Binnen de kortste keren moeten ze weer op zoek naar een miljard of twee. Ondertussen is de rating van België verlaagd, ook dat kost ons een paar honderden miljoenen. De genomen maatregelen zijn geen systeemingrepen, maar gemorrel in de marge. Er verandert dus in wezen niets, terwijl dat dringend nodig is. Daarnaast zijn er de uitzonderingen, al dan niet à la tête du client. De ‘ingrijpende maatregelen’ van de regering hebben allemaal die fletse uitstraling van ‘niet genoeg en te laat’. Het doet denken aan het, met veel bombarie aangekondigde, Zilverfonds. U weet wel, de inventieve manier van paars om ons te behoeden voor de extra kosten van de vergrijzing. Maar wat blijkt al snel … het Zilverfonds is een lege doos, enkel bedoeld voor wat politiek succes op korte termijn. De tijd is een strenge scherprechter die na een periode altijd de dwaalleraars ontmaskert.

Dat brengt ons naadloos bij de vakbonden. Hoe zal de geschiedenis oordelen over de houding van de vakbonden in deze moeilijke tijd? Nu lijkt het sterk op verstard. De vraag moet toch zijn: zorgen we ervoor dat de maatregelen die moeten worden genomen zo rechtvaardig mogelijk verdeeld worden? Een krampachtig vasthouden aan de verworvenheden van vroeger zal ons niet helpen. Ook de volgende generatie heeft rechten en ook die zou de vakbond eens goed moeten overwegen.

De maatregelen die deze regering neemt, zijn niet fijn. Maar ze zijn het nog minder omdat deze beleidsopties, als we dat zo mogen noemen, op termijn niets oplossen. Het zal nog meer pijn gaan doen, zeker als ook de groeicijfers straks krimpcijfers blijken te zijn. Dan kan het regeringswerk opnieuw beginnen. Maar deze regering bestrijdt de symptomen, niet de ziekte zelf, de Belgische ziekte.

Systeemcrisis
Deze regering legt de diepere systeemcrisis van België bloot. Hét symptoom daarvan is dat deze regering geen meerderheid heeft in Vlaanderen. Wat Wouter Beke en Alexander De Croo ook mogen beweren, dat is een probleem, een groot probleem. Het is logisch dat de traditionele partijen dat proberen te minimaliseren. Maar het is verontrustend hoe snel de Vlaamse minderheid de gewoonste politieke zaak is geworden. Door een ziektesymptoom als normaal te beschouwen is er geen symptoom en dus ook geen ziekte meer. De traditionele partijen denken te genezen door de ziekte van de patiënt te ontkennen. Maar die blijft wel ziek natuurlijk.

Als de V-partijen bij een volgende verkiezing meer dan de helft van de Vlaamse zetels halen in de Kamer, dan is er niets aan de hand. Als de Franstaligen aan één zeel trekken dan is er maar een kleine minderheid Vlaamse parlementsleden nodig om een regering te vormen, met een meerderheid in de Kamer. Geen meerderheid langs Vlaamse kant, ‘maar dat is in het verleden nog gebeurd’, zal de voorspelbare quote zijn. Op de voet gevolgd door ‘dat is toch perfect wettelijk en democratisch’. Volgens de letter wel, maar fatsoenlijk is het allerminst. Vlaamse politici mochten dat nooit zo ver hebben laten komen.

De systeemcrisis is dus niet voorbij. We mogen het precedent van een regering zonder Vlaamse meerderheid niet zomaar gewoon worden. Dit is een taak voor de Vlaamse beweging in de komende tijd: de legitimiteit van deze regering blijvend in vraag stellen. De Vlaamse minderheid niet zomaar aanvaarden. Niet meegaan met hen die overschakelen op de gewone modus. Met deze regering blijft het democratisch fatsoen in crisis, blijft de democratie in crisis. België rijmt al een tijdje niet meer op democratie.

Wij hebben geen champagne gedronken op het aantreden van deze regering. De ministers regeren voort, de crisis trekt niet voorbij. Misschien moeten we nieuwe grensborden laten maken: Welkom in België, laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt.

De redactieploeg van Doorbraak bestaat uit een grote groep redacteuren. Standpunten en andere artikelen kunnen verschijnen als "De Redactie". Uiteraard betekent dit niet dat al onze redacteuren per definitie aan deze standpunten gebonden zijn.

Commentaren en reacties