JavaScript is required for this website to work.
post

De dag dat god de kant van Israël koos

ColumnJohan Sanctorum5/6/2017Leestijd 3 minuten

50 jaar Israëlische bezetting hebben van de wereld geen veiliger plek gemaakt, integendeel.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Gisteren, 5 juni 2017, iwas het exact 50 jaar geleden dat Israël de zgn. zesdaagse oorlog opstartte, een blitzkrieg die in sneltempo leidde tot de bezetting van de Sinaï, de Gaza-strook, de Westelijke Jordaanoever, Oost-Jeruzalem en de Golanhoogte.

Deze gebeurtenis is een keerpunt in de wereldgeschiedenis. Gesterkt door de enorme financiële steun en het morele gezag van de Verenigde Staten kon Israël alle VN-resoluties aan zijn laars lappen en zaaide het de kiem voor wat wij vandaag als terreurbeweging kennen: het antwoord van de machteloze Palestijnen kon er alleen een zijn van stenen gooien, amateuristische raketten afschieten die hooguit een paar bloempotten deden sneuvelen, maar ook het bloedbad van München in 1972 (tot dan was terreur, ironisch genoeg, vooral een uit de hand gelopen hobby van Duits extreem-links, bekend als de Baader-Meinhof-bende), als prototype voor een nieuwe manier van oorlogvoeren, getekend de islamitische Hamas, die veel later, met Irak, Syrië en Libië als tussenstations, het fenomeen IS zou opleveren.

De plaag van Egypte

Zeg ik nu dat Israël het actuele IS-terrorisme heeft veroorzaakt? Neen, maar wel dat zonder de zesdaagse inval we niet zouden staan waar we nu staan, namelijk in de positie van een feitelijke derde wereldoorlog tussen het westen en een onbekende, onzichtbare vijand.

Het moslimfundamentalisme heeft het Palestijnse verzet, waar het in oorsprong weinig mee te maken had, geadopteerd als een protocol voor de Jihad, de heilige oorlog tegen alle ongelovigen. De seculiere Fatah onder leiding van Mahmoud Abbas heeft niets in de pap te brokken: Hamas dicteert de terreurlogica, als antwoord op een bezetting die al een halve eeuw duurt zonder uitzicht op beterschap, en de ironie is dat recent IS zijn oog heeft laten vallen op de Westelijke Jordaanoever om er te rekruteren en alzo in de rapen van Hamas te schieten.
 
Ik weet dat alle Israëlfanaten me zullen tegenspreken, maar het interview dat ik onlangs op de VRT zag met een “koloniste” in Oost-Jeruzalem spreekt boekdelen: voor haar behoren alle bezette gebieden tot de heilige staat Israël, omdat het god het wil, zo simpel is, discussie afgelopen. Geen enkele vorm van rationaliteit of Verlichtingsdenken is aan deze mensen besteed, die met de volle steun van het Netanyahu-regime een religieus fundamentalisme praktiseren dat, horresco referens, als twee druppels water trekt op het fundamentalisme aan de andere kant, dat van Allah en zijn profeet.
Met Trump aan de macht zal de bijbelgekte en het dictaat van de pijpenkrullen nog toenemen, en zal het heilige land nog sterker de kaart van de onderdrukking uitspelen tegenover de Untermenschen die zomaar op “hun” bodem rondlopen als ongedierte. Want echt, dat is het vocabularium en de toon die ik die vrouw hoorde gebruiken: Palestijnen zijn geen mensen met mensenrechten, geen volk met zoiets als een redelijke claim op zelfbeschikking en soevereiniteit, maar een zwerm sprinkhanen die als een plaag van Egypte op hun bodem zijn neergestreken en bij de eerste gelegenheid gewoon platgespoten moeten worden.
 
Andermaal: ik zie geen jota verschil tussen het religieuze racisme van Israël en de waanzin van Parijs, Brussel, Manchester, Londen. Erger nog: ze hebben dezelfde wortel, namelijk de monotheïstische obsessie die zich vertaalt in een radicaal haatdenken, een fixatie op één ultieme strijd tegen het ongeloof en uiteraard tegen de religieuze concurrentie. Met de “heilige stad” Jeruzalem als inzet. Waarbij we volmondig moeten erkennen dat de eerste kruisvaart in 1096, waartoe Paus Urbanus opriep in ruil voor een complete aflaat, ook een éénzijdige agressie was onder leiding van onze Godfried van Bouillon tegen de heidenen die het heilige land bezetten. In de ogen van IS zijn we nog altijd kruisvaarders, het klinkt belachelijk, maar niet belachelijker dan het discours van de Joodse kolonisten.

Maar we zijn nu 2017, en er is nog altijd geen uitzicht op een tweestatenoplossing, de enige échte manier om de kwestie te ontmijnen. Vanuit onze Europese seculiere traditie, als we die nog ernstig nemen, kan de strijd tegen de moslimterreur (en al zijn paranoide zijtakken, al dan niet door IS opgeëist), niet losgezien worden van een kritische opstelling tegen het zionistische superioriteitsdenken van Israël, met alle imperialistische denkbeelden die daaraan vasthangen. Want het drama is dat vele Joden écht geloven dat god hen hiertoe heeft voorbestemd, het is niet eens een smoes om land in te palmen.

Sorry als iemand daar antisemitisme in ziet. Of beter, geen sorry: 5 juni 1967 is de dag dat Israël de heilige oorlog heruitvond, en de wereld tot een minder veilige plek maakte. We kunnen de klok niet terugdraaien, maar we kunnen ook niet verder zonder onze geschiedenis te kennen.
 
Johan Sanctorum is filosoof, publicist, blogger en Doorbraak-columnist.
Foto (c) Reporters

Johan Sanctorum (°1954) studeerde filosofie en kunstgeschiedenis aan de VUB. Achtereenvolgens docent filosofie, tijdschriftuitgever, theaterdramaturg, communicatieconsultant en auteur/columnist ontpopte hij zich tot een van de scherpste pennen in Vlaanderen en veel gevraagd lezinggever. Cultuur, politiek en media zijn de uitverkoren domeinen. Sanctorum schuwt de controverse niet. Humor, ironie en sarcasme zijn nooit ver weg.

Commentaren en reacties