JavaScript is required for this website to work.
Multicultuur & samenleven

De demografische oorlog van Turkije tegen Europa

Bart Claes21/4/2017Leestijd 4 minuten

De moskeeën zijn onze kazernes, de koepels onze helmen, de minaretten onze bajonetten en de gelovigen onze soldaten. – Recep Tayyip Erdoğan

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

De Turken waren eeuwenlang een collectieve bedreiging voor Europa. Ontelbare Europese mannen gaven hun leven om hun continent te vrijwaren van de Ottomanen, die ooit aan de poorten van Wenen stonden en plundertochten uitvoerden om slaven te maken (vrouwen eindigden niet zelden als seksslavin in een harem). Enkele decennia lang leek Turkije zich met de nalatenschap van Mustafa Kemal Atatürk bevrijd te hebben van zowel islamisme als imperialistische ambities, vandaag is het land opnieuw één van de grootste kopzorgen geworden voor Europa. De demografische vervanging van de Europese bevolking is naar een versnelling hoger geschakeld en het ontstaan van ‘Eurabië’ is niet langer een vergezocht samenzweringscomplot.

President Recep Tayyip Erdoğan, nochtans een niet-Europeaan, werd dankzij de vluchtelingendeal tussen de EU en Turkije de machtigste man van Europa. De Turken hebben er de laatste 50 jaar een gebruik van gemaakt om grote delen van hun bevolking te exporteren naar Europa. Miljoenen van hen leven nu binnen de grenzen van de EU en meer dan 2,8 miljoen van deze Turken mogen zelfs nog steeds stemmen bij Turkse verkiezingen.

Meer nog, deze Turkse staatsburgers stemmen niet enkel in Turkije, ze voldoen er ook verplicht hun legerdienst. Zo liep Ali Caglar, de Genkse schepen van Openbare Werken, enkele jaren geleden in Turkije rond in uniform. Nadat hij trouw zwoer aan de Turkse grondwet uiteraard. Is Caglar schepen voor de moslimpartij? Ja en nee: de man zetelt als schepen voor de CD&V, die overigens geen probleem maakt van zijn inzet voor het land van Erdoğan.

Turken zijn de spreekwoordelijke vijfde colonne in Europa. Of het nu in Duitsland, Nederland of België is, feit is dat heel wat Turken totaal geen interesse hebben om zich te integreren. Ze blijven zich als Turk gedragen en zich Turks voelen, zelfs al wonen ze al heel hun leven in een Europees land. Hoewel ze de taal gewoonlijk wel machtig zijn en soms relaties onderhouden met autochtonen, primeert het Turk-zijn bij velen nog steeds op al de rest.

Dit gebrek aan integratie in hun Europese gastlanden wordt daarenboven actief aangemoedigd door de Turkse overheid. In 2011 bijvoorbeeld werd Erdoğan als een rockster ontvangen in Düsseldorf. Tijdens deze show van hypernationalisme riep hij de aanwezige massa op om absoluut niet te assimileren.

Fast forward naar 2017 in Turkije, waar Erdoğan het referendum dat zijn eigen macht gigantisch zal uitbreiden net heeft gewonnen. Tijdens de campagne heeft hij overheidspersoneel en ministers afgevaardigd naar Europese landen met grote groepen stemgerechtigde Turkse immigranten. Met succes zo blijkt, want de ja-stem lag bij deze Turken veel hoger dan in Turkije zelf (ter illustratie: België 75,1% versus 51,3% in Turkije). Toen zo’n politieke meetings in Nederland, Oostenrijk en Duitsland werden verboden noemde Erdoğan deze overheden ‘nazi’s en fascisten’.

Erdoğan voelt de angst die Duitsers en andere Europeanen hebben om te worden weggezet als ‘nazi’s’ daarmee perfect aan. Hij begrijpt dat alle discussies met Europeanen kunnen worden afgesloten door de ‘racismekaart’ te trekken. Bovendien begrijpt hij hoe Europeanen eerder zwijgen of gewoon niets doen, uit angst om als racistisch bestempeld te worden. Denken we maar aan de angst van vele politieagenten en maatschappelijke assistenten die jarenlang hun mond hielden over het aanhoudende seksueel misbruik van tientallen minderjarige meisjes door Britten van Pakistaanse afkomst in onder andere Rotherham.

Maar dat is niet alles. Ook zijn eigen bevolking hitst Erdoğan op door het hele continent te bestempelen als fascistisch en de Europese landen steevast ‘kruisvaardersnaties’ te noemen. De president verbond zichzelf er toe de Islamitische wereld te mobiliseren tegen het zogezegde ‘Eurofascisme’.  Hiervoor wil de Turkse leider nauw samenwerken met de andere landen uit de Organisatie voor Islamitische Samenwerking (OIS).

Om de ‘eurofascisten’ te bestrijden heeft Erdoğan moslimvrouwen en in het bijzonder Turken in Europa opgeroepen om de islamitische baarmoeder te ‘bewapenen’. Turkse families in Europa horen minstens vijf kinderen te krijgen. Want voor Erdoğan is een groeiende Turkse bevolking in Europa de beste manier om Turken te beschermen “tegen het onrecht dat hen wordt aangedaan door de Europeanen”. In zijn letterlijke woorden: “de plaats waarin je leeft en werkt is nu je nieuwe thuisland en vaderland. Maak er dan ook aanspraak op.” Voor Erdoğan moeten moslims en Turken de autochtone Europeanen door demografische expansie uit hun eigen landen werken omdat ‘Turken de toekomst van Europa zijn.’

Goed begrijpend hoe destructief islamitische massa-immigratie is voor ons continent, stelt Turks minister van binnenlandse zaken Süleyman Soylu dat zijn land elke maand makkelijk zo’n 15.000 migranten naar Europa kan sturen om de ‘kruisvaarders’ te dwingen naar Ankara te luisteren.

Turkije liet vorig jaar al een flink staaltje afpersingskunstjes zien door te eisen dat alle Turken voortaan visumvrij naar de EU moeten kunnen reizen. Indien niet, zouden alle poorten voor massa-immigratie vanuit het Midden-Oosten weer opengaan.

Daarmee wenden de Turken op een zeer effectieve manier de massale toestroom van voornamelijk islamitische immigranten aan als politiek wapen tegen de Europa.

Nu er ook vanuit Noord-Afrika een vluchtelingenstroom van miljoenen mensen op gang dreigt te komen was de asielcrisis van 2015 was mogelijk maar een flauw opwarmertje. De stelling dat Turkije onze grenzen moet verzekeren, is dan ook ronduit gevaarlijk te noemen. Als Europeanen horen we onze eigen grenzen te verzekeren. Even gevaarlijk is het om de massa Turkse migranten ‘Europese Turken’ te noemen. Afgaande op hun sympathie voor de autocratische politiek van Erdoğan, is de gemiddelde Turk die in Gent woont immers minder Europees dan die in Istanboel.

Bart Claes is voorzitter Vlaams Belang Jongeren

Foto © Reporters

Doorbraak publiceert graag en regelmatig artikels die door externe auteurs worden aangebracht. Deze auteurs schrijven uiteraard in eigen naam en onder eigen verantwoordelijkheid.

Commentaren en reacties