Afgelopen week werden de resultaten bekend van het ‘dickpic-onderzoek’ dat geïnitieerd was door staatssecretaris Sarah Schlitz. 51 procent van de meisjes tussen 15 en 25 jaar zou al een dickpic hebben ontvangen. Deze cijfers liggen nog hoger bij de groep tussen 15 en 18 jaar. De onderzoekers vonden de resultaten verrassend. Als men de ingezette lijn van ‘seksuele bevrijding’ van de afgelopen jaren doortrekt zou dit echter geen verrassend resultaat mogen zijn.

De laatste jaren zien we twee grote evoluties, enerzijds is het traditionele gezin als maatschappelijk instituut in verval geraakt. Steeds minder mensen trouwen terwijl het aantal echtscheidingen door het dak gaat. Anderzijds is er de ‘nieuwe seksuele bevrijding’-trend, die sterk verweven is met de woke-beweging. Deze propageert dat het traditionele gezin absoluut niets strevenswaardigs is. Het zou slechts een beklemmend overblijfsel zijn van eeuwenlange overheersing door het blanke patriarchaat. Men stelt hier een quasi oneindige reeks genders tegenover en bovendien kan worden gesteld dat deze groepering een wel erg opmerkelijke visie heeft op seksualiteit.

Seksualiteit volgens woke

De nieuwe seksuele bevrijding strekt zich uit van dragqueens tot panseksuelen en van genderfluïde personen tot skolioseksuelen. Een pedofiel wordt door deze beweging eufemistisch geduid als een Minor Attracted Person (MAP) en men ontkent dat er fundamenteel slechts twee genders bestaan. Het is een nieuw dieptepunt in onze postmoderne samenleving die niet langer gestoeld is op universele waarheden, maar slechts op de waanbeelden van enkele activistische groeperingen die tot niets anders in staat zijn dan het slachtoffer uithangen en anderen de schuld geven van hun persoonlijke mislukkingen.

Men zet kinderen in als kindsoldaten voor hun genderpropaganda die er via de leesboekjes met de paplepel wordt ingegoten. Acceptatie voldoet niet langer aan de wensen van deze activisten. Er heerst een onbedwingbare behoefte aan adoratie die niet getemd mag worden door enig kritisch geluid voordat hun honger naar ‘gelijkwaardigheid’ eindelijk gestild is. Kritische geluiden worden beantwoord met een fulminatie op basis van emo-terreur en zelfverzonnen scheldwoorden als transfobie en genderhaat die onaangename karaktereigenschappen zouden moeten symboliseren.

De voorbeelden zijn eindeloos. Zo kreeg klinisch psycholoog Jordan Peterson te maken met een woedende meute activistische studenten nadat hij weigerde zich te conformeren aan de Canadese C-16-wet die het gebruik van de gewenste voornaamwoorden verplicht stelt. Documentairemaker Matt Walsh werd door de Amerikaanse nieuwswebsite The New Republic uitgeroepen tot transfoob van het jaar na zijn documentaire ‘What Is a Woman?’, waarin hij op zoek gaat naar een eenduidige definitie voor het woord vrouw. Ook JK Rowling en Josje Huisman (K3) werden beschuldigd van transfobie. JK Rowling na het plaatsen van een kritische tweet, Josje Huisman na het liken van een instagrambericht dat kritisch was op de hedendaagse transgenderrite.

Focus op tere kinderzieltjes

Niet alleen snoert men critici de mond, ook kinderen moeten trouw worden aan de genderideologie. Daarom ging men in Zweden een stap verder door kinderen tussen de twee en zeven jaar in de bibliotheek te laten voorlezen door dragqueens. In de VS is het ondertussen op verschillende scholen ingeburgerd dat dragqueens eens per jaar langskomen om kinderen voor te lezen. Ook de kinderboekjes worden vandaag de dag door activisten geschreven. In Nederland koos de organisatie van de kinderboekenweek schrijver en activist Pim Lammers om het kinderboekenweekgeschenk te schrijven.

Deze keuze is niet onbesproken aangezien Lammers eerder een gedicht schreef waarin pedofilie impliciet werd goedgekeurd. Tevens is hij ook de schrijver van het allereerste transgender-prentenboek ‘Het lammetje dat een varken is’, waarmee de transgendercultus nu ook in de zeer beïnvloedbare kleuterhoofdjes wordt gepompt. Het boek werd in 2018 bekroond met een Zilveren Griffel. Daarmee werd Lammers de jongste winnaar ooit.

Besmeuring van de norm

Het blijft echter niet bij het verheerlijken van alles wat niet hetero, niet mannelijk of vrouwelijk of niet traditioneel is. Nee, men zet actief de aanval in op zij die de traditie omarmen. Een man die een deur openhoudt voor een vrouw wordt door woke als een seksist gezien. Het betalen van de rekening na een eerste afspraakje is volgens dezelfde groep niet langer een geste die een vriendelijk gebaar voorstelt maar een voorbeeld van ‘toxic masculinity’. Andere zaken die door deze beweging, die met trotst de term antichrist zou dragen, als giftig mannelijk gedrag worden gezien zijn: succesvol willen zijn, beschermend willen zijn voor de mensen om je heen en jezelf gedragen als een verantwoordelijke leider.

Aan de andere kant heeft deze woke-beweging ook last van hersenschimmen die zij bestempelen als ‘toxic femininity’ ofwel giftige vrouwelijkheid. Wat wordt er dan als giftige vrouwelijkheid gezien? Over het algemeen zaken waar helemaal niets giftigs aan is, zoals zorg willen dragen voor anderen. Maar ook het hebben van lang haar, het verzorgen van je nagels en het dragen van make-up. Meer in het algemeen zou men kunnen zeggen dat alles wat typisch mannelijk of typisch vrouwelijk is wordt gezien als een zonde tegen de ‘seksuele bevrijding’. Giftige mannelijk- of vrouwelijkheid is een leugen. Het enige wat giftig is is de ziekelijke woke-ideologie die zich tot doel heeft gesteld de ondergang van onze prachtige en vrije westerse beschaving in te luiden.

Als absurditeit de norm wordt

Als absurditeiten worden genormaliseerd en tegelijkertijd de traditionele norm wordt besmeurd als zijnde iets negatiefs mag het niemand verbazen dat het absurde de nieuwe norm wordt. Het is het beeld van een maatschappij in verval. Een dickpic versturen is het tegenovergestelde van traditionele mannelijkheid. Het is een vorm van wegduiken voor de mannelijke taken tijdens het normale proces van verleiden, waar je als man moet laten zien dat je beschikt over de nodige capaciteiten die maken dat je een aantrekkelijke levensgezel kan zijn. Het fotograferen van je geslachtsdeel is in niets mannelijk gedrag. Het is kleutergedrag waarmee je laat zien dat je in de verste verte niet over de benodigde capaciteiten beschikt die van een man een waardige partner maken.

Laat dit een betoog zijn voor de traditie en tegen de ziekelijke neiging het antitraditionele te adoreren en het absurde te omarmen. Mannelijkheid en vrouwelijkheid zijn niet giftig, het zijn prachtige eigenschappen die de fundering van iedere functionerende maatschappij vormen. De twee kunnen niet zonder elkaar, ze vullen elkaar tot in de perfectie aan. Wissel de dickpic dus in voor de galante liefdesbrief en vervang het neuspiercingactivisme door de warmte die een echte vrouw zo kenmerkt en je zal meer begeerd worden dan ooit tevoren.