De grote poenschepper

Je hebt mensen die de politiek ingaan als idealist en er uitkomen als kapitalist. Zo iemand is Pieter De Crem allerminst. Hij behoort tot het soort mensen dat van in de wieg weet waar geld te rapen valt. Hoe om een flinke oogst van dat manna te verwerven je enkel hoeft te doen dat je met de mensen begaan bent. Juist! Goed geraden. In de politieke wereld! Wat je wel en niet moet hebben om in die krabbenmand bovenaan te liggen. Onder geen geding een geweten. Het bemoeilijkt een bevordering tot steracteur in eender welk van zijn vele gezelschappen en onderdeel is van een eeuwenoude stichting waar een zekere Petrus, familienaam onbekend, de eerste voorzitter van is.

Zelfs de mensen die hem tot burgemeester van Aalter kroonden, moeten mee betalen voor zijn wraak. Uit eigen zak er een bijdrage aan leveren is geen moment bij hem opgekomen. Wraak smaakt niet zoet maar zuur, voor wie zijn eigen wraak bekostigt.

Het kostenplaatje bedraagt 390.000 euro. Wat officieel geweten is, wel te verstaan. Politici hebben het met de jaren zo aangelegd dat ze naast hun maandelijkse parlementaire wedde van 9.742 euro zoveel extraatjes hebben als dat er zakken zijn aan hun maatpak. Ze laten er in het vooruitzicht van die douceurs  extra bij maken. Enkele blijven bescheiden, de meerderheid brutaal. Tot die tweede soort behoort Pieter De Crem. Hij heeft het nooit beseft en zal het ook nooit beseffen, doof en blind als hij is door grootheidswaan.

Elke politicus verdient een bonus, in geval hij wat bijgedragen heeft aan het welzijn van u en ik. Bij De Crem is er niet eens een speld te vinden in zijn hooiberg. De toestand van de mensen heeft hem nooit geïnteresseerd. En dat is eigenlijk begrijpelijk. Je moet logica in je verstand zitten hebben om de realiteit te zien en de leer van de gevolgtrekking lustte hij niet van toen hij zijn eerste eigen pasjes zette in Domein Menas, een park van de Broeders van Liefde aan de rand van zijn leengebied.

En kijk, door dat domein ter sprake te brengen raken we de kern van De Crems profitariaat. Domein Menas was jarenlang het oord waar novicen een opleiding tot broeder kregen en er hun geloften aflegden. Toen er steeds minder knapen bereid waren om geloften af te leggen en bemind te worden tot in het alkoof, werd in 2014 besloten van het oord een wingewest te maken. Als de kinderen niet meer tot jou komen, moet je er zelf op zoek naar gaan. Het domein Menas werd aldus een bordeel voor mensen die de stilte en inspiratie zoeken, al dan niet in groepsverband. Tegen betaling natuurlijk, want het geloof en de hoop kost geld maar ook de liefde.

Enige vorm van betaling is nooit de sterkste kant geweest van Pieter De Crem. Incasseren daarentegen wel. Niet alleen in baar geld maar ook in stemmen. Die best wat mogen kosten, zolang de staat er voor opdraait. Een mooi voorbeeld is het promoveren van het station van Aalter. De Crem is het jaren geleden gelukt, met het onder druk zetten van partijgenoten met een scheve schaats, de helft van de intercity’s op de lijn Oostende-Brussel te laten stoppen in de ‘hoofdstad’ van het Meetjesland. Aalter, dat dankzij een fusie met Knessalare merkelijk aan bewoners is gegroeid, maar nog lang geen 30.000 inwoners telt, en niet eens het statuut van stad heeft.

‘s Morgens en ’s avonds stapt wel eens iemand in die negorij op of af de trein. Meer dan een handvol is het niet. De Crem heeft er flink wat stemmen bij gewonnen, want waar een trein stopt, stijgt de waarde van het gebied.

De middenstand van Aalter heeft de treinhalte geen windeieren gelegd, want de zeldzame toerist die de stad met een bezoek vereert moet een taxi laten voorrijden om naar het centrum te gaan, wat hem al 15 euro kostte. Eenzelfde bedrag om nauwelijks een uur later opnieuw naar het station gevoerd te worden. In een zwarte koets, daar de wagens van het plaatselijk taxibedrijf niet enkel voor toeristen gebruikt worden, maar ook dienst doen als vervoermiddelen bij uitvaarten en huwelijken.

In een weide van Aalter zijn archeologische vondsten gedaan. Wat zou moeten aantonen dat er al in de prehistorie inboorlingen waren. Mmm! De geruchten gaan dat de vondsten eigenhandig door Pieter De Crem in de weidegrond zijn gestopt en het giften zijn, verworven tijdens een van zijn Afrikaanse snoepreizen. Ze hebben hem dus geen cent gekost. Niet eens het vervoer ervan want dat gebeurde via de diplomatieke post en een regeringsvliegtuig.

De partij van Pieter De Crem, de Cd&V, heeft hem al langer willen dumpen, wegens onbekwaamheid, arrogantie en oeverloze pretentie. Maar wie in de voorhof van de tempel heeft gezeten kent de interne strapatsen. Als zwijggeld is er het douceurtje. Het is een van de redenen van het bestaan van vertrekpremies. De bonussen worden gespijsd door de burger, wiens stem à propos alleen gehoord wordt in tijden van verkiezingen.

Pieter De Crem beschouwt zijn premie als bloedgeld. Voor het leed dat hem is aangedaan door zijn partij. Het stroomt door de aderen van de wraak. Tot in een van de zakken van zijn maatpakken.