De H van Hasselt

Er zijn een aantal verschijnselen waarop het bekende citaat uit Shakespeares Hamlet van toepassing is: “Er is meer tussen hemel en aarde dan wij vermoeden of kunnen dromen, Horatio.” Fenomenen waarvan we wel kunnen gissen naar het hoe en wat, maar die toch ons beperkt menselijk denkvermogen te boven gaan. Zelfs als filosoof moet je af en toe passen onder het motto “de realiteit overtreft alle fictie”. 

 

Tot deze categorie van fenomenen behoort bijvoorbeeld het feit dat een gemeentebestuur een letter koopt van een reclamebureau voor 115.000 euro. Weliswaar niet zomaar eentje, doch de eerste letter van de naam van de stad in kwestie, zijnde Hasselt. De leuze die met het logo werd geleverd, “Hasselt heeft het”, bevat dezelfde beginletters en dat maakt het mysterie compleet. Hasselt heeft wat? De letter H dus. Het eigendomsrecht op alle zeven letters van de stadsnaam, ten bedrage van 835.000 euro, ware mooi geweest, doch boven het budget. Toch is het alvast een mooi begin, en geeft het aan dat poëzie in deze lelijke wereld nog wel degelijk bestaat.

 

En zo gebeurde het dat het Hasseltse gemeentebestuur, waarvan ik toch eens ging kijken hoever deze stad van Olen ligt verwijderd, een origineel logo plus stadsmotto bestelde bij een communicatiebureau, en de letter H (mét punt) aangeleverd kreeg. Het resultaat van maanden studiewerk en bevraging bij de bevolking, vertelt ons een trotse burgemeester Nadja Vananroye (CD&V), die nog maar pas de plaats innam van de ongeneeslijk corrupte Hilde Claes (sp.a). Iedereen in Hasselt komt uit de lucht gevallen: kwam hier geen openbare aanbesteding aan te pas?

 

Helemaal mysterieus wordt het, nu blijkt dat het aangeleverde H-logo als twee druppels water trekt op een bestaand logo van een Fins technologiebedrijf, waarvan de eerste letter, u raadt het, ook met een H begint. Houston, we have a problem! De driewoordige baseline is anderzijds al 20 jaar de leuze van een wijkcomité uit Bilzen (“Beverst heeft het”). Plagiaat? Maar neen, sust burgermoeder Vananroye: “We zien geen probleem. Het alfabet heeft maar 26 letters, dus de kans is groot dat het logo ook ergens anders in de wereld opduikt.” Daar valt geen speld tussen te steken. De vraag blijft natuurlijk hoe gek je moet zijn om met belastinggeld een letter te kopen van dat alfabet aan die fabelachtige prijs. De leverancier van de schone hoofdletter, “communicatiespecialist” Wim Weetjens, is de enige die op deze vraag wellicht weet te antwoorden, maar de man houdt zich gedeisd: in Houthalen-Helchteren, waar hij woonachtig is, kunnen ze ook wel zo’n H gebruiken en is die truc misschien nog eens over te doen voor een gunstprijs.

 

Kortom: de zeepbel die uit dit creatief hoogstandje is voortgekomen, weerspiegelt perfect de ondraaglijke lichtheid van de politieke klasse zelf die zich met graagte laat afzetten door zo’n snoeshaan. Hilde Claes is verdwenen, maar haar schaduw blijft. Politiek en communicatiewetenschap, het zijn gezworen vrienden geworden sinds reclameman Noël Slangen eind jaren 90 Verhofstadt er definitief kon van overtuigen dat de verpakking alles is. Sindsdien is Hasselt, thuisstad van Steve Stevaert zaliger, de familie Claes én Slangen & Partners, zowat de hoofdstad van de gebakken lucht gebleven, niet toevallig ook de stad waar politiek en belangenvermenging bijna synoniemen werden.

 

Politici die het eigenlijk niet meer weten en als gek op zoek zijn naar de warmte van het volk, een sfeer van stoutmoedig entrepreneurschap, en voldoende coulissen voor beide om elkaar te pukkelpoppen: meer heb je niet nodig om tot een H van 115.000 euro te komen. Vergeet Antwerpen (zot van A), Gent (jouw G-spot), Overijse (ik ben een O): Hasselt is hét politiek laboratorium van Vlaanderen. Overigens zijn stadslogo’s en bijbehorende motto’s al lang passé: er mag wat minder gecommuniceerd en wat meer de handen uit de mouwen gestoken, zegt de volksmond. Maar de communicatiesector moet natuurlijk ook leven, en vrienschapsbanden onderhouden. Of waarom het tussen politici en oplichters zo goed klikt.