De Huygensdoctrine

Ik behandelde in een klas van het eerste middelbaar de evolutietheorie van Darwin. Tegen het einde van de les wierp een van mijn wijsneuzige leerlingen ‘Hey, meneer! Dan bent u een homo!’ op. ‘Juist’, antwoordde ik, ‘en mijn vrouw ook.’ We lachten smakelijk om het domme grapje. Sinds gisteren, 19 augustus 2014, weet ik dat dit voor de topman van het stedelijk onderwijs van onze hoofdstad niet meer kan.

Charles Huygens is in Vlaanderen uit het niets een Bekende Brusselaar geworden. De man van PS-signatuur was tot 2009 directeur-generaal van de Brusselse haven en in 1989 blijkbaar een van de eerste PS-parlementsleden in het Brusselse parlement. Dat leert een interview van brusselnieuws.be me. Daarin staat zijn liefde voor Seneca vermeld, de wijsgeer ten tijde van keizer Nero. Volgens Cassius Dio promootte Seneca de herenliefde bij de jonge keizer. Maar dit geheel terzijde.

Huygens gaf gisteren aan de leraars in zijn stedelijk onderwijs een advies mee: ‘We raden leraren steeds aan voorzichtig te zijn met uitspraken over het privéleven, of dat nu over godsdienst, politieke overtuigingen of geaardheid gaat’. Het was een reactie op de ontstane commotie rond een Facebookbericht waarin een jonge leraar liet weten een onderwijsopdracht af te wijzen, omdat de schooldirectie vroeg zijn homoseksuele geaardheid verborgen te houden. Vreemd toch. Zou de jongen misschien als een sandwichman rondlopen met de boodschap ‘I love men!’ erop? Ik beeld me een sollicitatiegesprek in waarbij de directie me vraagt om mijn voorliefde voor vrouwen te verzwijgen, ‘omwille van de neutraliteit’. Zal ik dat t-shirt met ‘Hello Ladies’ even wegbergen? Een leraar is geen steriele lesgeefrobot.  Het voorbije schooljaar had ik het geluk om terug vader te worden. Bij mijn terugkeer van mijn vaderschapsverlof zou ik volgens de Huygensdoctrine alle vragen van mijn leerlingen omtrent de aard van mijn afwezigheid dus moeten ontwijken. Op de vraag ‘Is het waar dat u een kindje hebt gekregen, meneer’, zou ik Francis Urquhart-gewijs (mijn favoriete televisieschurk uit de jaren ’90) met een monkellachje moeten antwoorden: ‘Je mag dat gerust denken. Maar ik kan daar absoluut geen antwoord op geven.’ Aan menselijkheid doet men vanaf nu in Brussel niet meer mee.

Terug naar die homo-les. Zou ik in het stedelijk onderwijs van Brussel mijn les over de evolutietheorie vrij kunnen geven? Indien de redenering achter de Huygensdoctrine luidt dat Brussel een grote stad is ‘met mensen van verschillende origine met verschillende overtuigingen’ waardoor je een ‘minimum aan regels’ moet respecteren, dan roept dit toch vragen op.  Of is de theorie van Darwin ook een overtreding van dat ‘minimum aan regels’, omdat sommige mensen er aanstoot aan nemen? Zet men er in Brussel dus hard bevochten vrijheden en gedachten zomaar op de helling omwille van die zogenaamde minimale regels die een maatschappij met vele overtuigingen oplegt? Het antwoord klinkt wellicht bekend: ‘Je mag dat gerust denken. Maar we kunnen daar absoluut geen antwoord op geven.’

(c) Reporters