JavaScript is required for this website to work.
post

De ja-stemmers uit het ‘neen-kamp’

Een referendum zou anders uitdraaien

Christophe Bostyn30/9/2015Leestijd 4 minuten

Ook in het door de pers als ‘neen-kamp’ geframede kiespubliek zijn er heel wat voorstanders van Catalaanse onafhankelijkheid.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Er waren dus niet alleen meer zetels in het ja-kamp, maar wie niet bevooroordeeld naar de kiesresultaten kijkt, merkt dat er ook meer kiezers waren voor het ja-kamp.

Eerder kon u op Doorbraak al lezen dat er ook bij de christendemocratische Unió (2,5%, geen zetels) independentisten op de lijst stonden, wat de kans niet klein maakt dat independentisten ook op die partij stemden. De framing door de internationale pers, dat de ‘ja-stemmen’ verloren hadden en waarin Unió bij het neen-kamp werd gerekend, lokte een boze reactie uit van het Catalaanse christendemocratische EU-Parlementslid Francesc Gambus. In een interne mail aan zijn collega’s in het Europees Parlement schreef hij: ‘We can not be counted in the same block of Partido Popular, Socialist Party and Ciutadans. And you know it. (…) This has been said once and again to the catalan public opinion and someone well informed of what is happening in Catalonia should know it.’ We noteren dat velen die over Catalonië rapporteren niét weten wat daar gebeurt.

Hetzelfde geldt trouwens voor PSC-kiezers, want vele sociaaldemocratisch bestuurde gemeenten namen vorig jaar deel aan de campagne voor het uiteindelijk ‘illegaal’ geworden referendum.

Catalunya sí que es pot

Maar zeker geldt dat voor de kartellijst Catalunya sí que es pot. Een uiterst-links allegaartje van Podem (het Catalaanse Podemos), de eco-socialisten van de groen-linkse partij ICV-EUiA (die al 13 zetels hadden in het Catalaanse ‘parlament’) en de jonge groene partij Equo. De lijst kwam er naar het model van de linkse kartellijst van Ada Colau, de kersverse burgemeester van Barcelona.

Omdat die laatste partij haar vertegenwoordigers in het Catalaanse parlement vrij laat in hun keuze – voor of tegen onafhankelijkheid of voor ‘meer zelfbestuur’ – onderzochten we even waar die mensen juist voor staan. 

Kopstuk Lluís Rabell is voor onafhankelijkheid. Hij heeft een revolutionair-socialistische achtergrond en was actief bij EUiA. Hij onderschreef het manifest ‘Links voor Sí-Sí’ bij de aanloop naar het uiteindelijke ‘illegale’ referendum 9N (9 november 2014). Hij wil een met de staat ‘onderhandeld’ proces met referendum. 

Gemma Lienas i Massot heeft zich, voor zover we konden achterhalen nooit echt uitgesproken, in de materie. De schrijfster komt uit de stal van de Catalaanse Groenen ICV komt, en dus zal ze allicht voor ‘zelfbeschikking’ binnen Spaanse context zijn.

Joan Coscubiela. Zou ja stemmen voor een onafhankelijk Catalonië. Hij blijft helaas eindeloos ouwehoeren over onderhandelingen voor een referendum maar plaatst zijn partij boven alles. Hij is syndicalist en was al actief bij ICV. 

Àngels Martínez i Castells is onuitgesproken over onafhankelijkheid, maar wel voor zelfbeschikking. De gezondheidszorg activiste heeft al heel wat watertjes doorzwommen. Ze was eerder actief in de marxistische PSUC, Assemblea Catalana (net na de dictatuur verzamelde die alle democratische krachten rond ‘Llibertat, estatut i amnistia’), de groene partij ICV en zelfs Podemos. Uiteindelijk kwam ze als onafhankelijke op. 

Albano Dante Fachín evolueerde van de antikapitalistische en independentistische Procés Constituent naar Podemos. Feitelijk is hij tegen onafhankelijkheid. Hij verklaart zich voor zelfbeschikking (wat ze allemaal wel willen, dat is het ’politiek correcte’ standpunt in deze kringen). Verklaarde zijn handtekening niet te zullen zetten onder een unilaterale onafhankelijkheidsverklaring. Voorheen journalist en populaire linkse blogger.

Joan Josep Nuet Pujals heeft zich niet uitgesproken maar is feitelijk tegen onafhankelijkheid. Verklaart zich ook voor meer zelfbeschikking, maar wil Spanje niet opdelen en zeker niet buiten de wet treden. Hij is een vakbondsman en achtereenvolgens lid van de communistische partij en ‘Verenigd en Alternatief Links’ EUiA, dat voorheen in kartel met de groene ICV naar de verkiezingen trok.

Jèssica Albiach Satorres is van Podemos. We vonden van haar geen uitspraken over onafhankelijkheid, maar de positie van Podemos is duidelijk: geen afscheiding van Catalonië, maar wel – in theorie en omdat het goed klinkt – het recht op zelfbeschikking. Tegen onafhankelijkheid dus. 

Joan Giner Miguelezis eveneens Podemos, en deed geen uitspraken over de kwestie. 

Marta Ribas Frías was al parlementslid voor ICV sinds 2012. Onuitgesproken wat onafhankelijkheid betreft. Voor meer zelfbeschikking.

Marc Vidal i Pouis een vakbondsman uit Girona, sinds 2012 parlementslid voor ICV. Onuitgesproken standpunt, wel voor meer zelfbeschikking, zoals zijn partij voorschrijft.

Gerard Bargalló Boivin is van Tarragona en hoort bij Podemos. Van hem vonden we geen standpunt over onafhankelijkheid. En die partij zweert bij een plurinationale staat naar Boliviaans model, dus zelfbeschikking, maar ook niet té veel. 

Conclusie

Als we iedereen van Catalunya sí que es pot afwegen, kunnen we stellen dat twee parlementsleden voor onafhankelijkheid zijn. Vijf parlementsleden zijn tegen. Vier zitten ergens tussenin. Zullen zij blanco stemmen als het ertoe aankomt, of toch hun geweten laten spreken, en in welke richting valt het dubbeltje dan?

De laatste jaren worden Catalanen bedolven onder peilingen, statistieken en andere schattingen. Recente peilingen geven aan dat 25 tot 30 procent van de CSqeP-kiezers voor onafhankelijkheid zou stemmen in een referendum.

Gisteren riep trouwens de in juli uit ICV en vakbonden ontstane drukkingsgroep Acord d’Esquerres per la República Catalana het linkse kartel CSqeP en daarin ICV op om de stembusuitslag van afgelopen zondag ‘positief’ te evalueren en deel te nemen aan de regering van Junts pel Sí en PUC, om op die manier een groot ‘nationaal en sociaal’ project te sluiten in een ‘onafhankelijk Catalonië’.

Als klap op de vuurpijl bepleitte Ada Colau, burgemeester van Barcelona, gisteren in de late namiddag een ‘bindend referendum dat de relatie tussen Catalonië en Spanje zou bepalen’. 

Het blijft dus – althans op vlak van zelfbeschikking en onafhankelijkheid – rommelen, links van het Catalaanse centrum. 

Foto: (c) Vózpopuli.com

Christophe Bostyn is Spanje- en Cataloniëkenner. Hij volgt de Spaanse en Catalaanse politiek op de voet en publiceert daar regelmatig over.

Commentaren en reacties