De kaarten op dag -365

Vandaag, 25 mei 2013, vieren we een omgekeerde verjaardag. Als alles verloopt volgens plan staan we dag op dag één jaar voor de moeder van alle verkiezingen. We zitten al een tijdje in een pre-campagnemodus want de inzet is enorm en de zenuwachtigheid daarom nu al groot. Deze omgekeerde verjaardag kreeg een extra cachet door de bekendmaking van twee peilingen, toevallig of niet net op dag -365.

Peilingen dienen – zo wordt tot in den treure geschreven en herhaald – met voorzichtigheid gehanteerd te worden en bieden dubieuze informatie. (Zo gaan de cijfers voor Open Vld en Groen in de De Standaard/vrt-peiling helemaal een andere richting uit dan in die van La Libre/rtbf.) Na dat verplicht nummertje ‘het is maar een peiling’ volgen dan toch weer de obligate rondjes analyseren en voorspellen. De illusie dat we een blik kunnen werpen in de toekomst is sterker dan onszelf. Uiteraard kunnen wij met Doorbraak niet achterblijven in deze in de Wetstraat en belendende percelen meest populaire aller sporten. Hier gaan we dan.

• N-VA blijft met voorsprong de grootste. Het tegendeel was pas echt nieuws geweest. Weliswaar zitten de gepeilde 32% een stuk onder de superscores van vorige onderzoeken die een eind boven de 35 en zelfs in de buurt van de 40% uitkwamen. Bart De Wever zegtdeze percentages realistischer te vinden en hij wil er voor tekenen. Een even (communicatief) juiste als (feitelijk) foute reactie.

• Juist, omdat de mate waarin een partij wint in belangrijke mate wordt bepaald door de verwachtingen. Peilingen die naar de 40% zweven, maken het haast onmogelijk voor N-VA om nog positief te verrassen. Vanuit een verwachte 32% is de kans groter om beter te doen dan verwacht en als onbetwiste winnaar uit de stembus te komen.

• Ook fout natuurlijk, want uiteraard mag De Wever met 32% niet tevreden zijn. De voorzitter van een klassieke partij krijgt bij zo’n getallen een delirium maar als de inzet voorbij de traditionele compromisserij mikt, volstaat 32% niet. De kans dat N-VA met dat cijfer de poorten van de Belgische macht volgende keer wél kan openbeuken is erg klein. Dan dreigt de keuze tussen de pest en de cholera: weer naar de oppositie verkassen en dat voor vijf jaar of deelnemen aan een Belgische regering waarin N-VA niet voldoende kan doorwegen om fundamentele veranderingen door te drukken.

• De Vlaamse regeringspartijen (in de ploeg di Rupo) komen samen aan 42,9% bij La Libre/rtbf en aan 42,2% bij De Standaard/vrt. We mogen dus zeggen dat ze nog minder de Vlaamse meerderheid vertegenwoordigen dan na de vorige verkiezingen het geval was. Hier ligt kurkdroog poeder te wachten om tijdens de echte campagne aangestoken te worden door de oppositie. Deze regering is en blijft een Franstalige regering, die in het meest bevolkte deel van het land niet gelegitimeerd is door de kiezer.

• Het Vlaams Belang lijkt de bodem van de neergang bereikt te hebben en met good old Gerolf  weer licht op te veren. Meer dan het ergste vermijden, zit er evenwel op dit ogenblik niet in voor de rechts-nationalisten.

• In Franstalig België zakt de PS verder weg, nu tot onder de 30%. Dat is in de naoorlogse geschiedenis maar twee keer eerder gebeurd (1999 en 2007) en toont de gespletenheid van het land scherper aan dan wat ook. Volgens de gemiddelde Vlaamse kiezer zit een PS-regering aan het roer, terwijl de gemiddelde Waalse kiezer van oordeel is dat de PS-stempel juist te weinig inkt op het regeringsbeleid drukt. Het is de linkerzijde die in Wallonië de meeste winst boekt. We leven echt in een dubbeldemocratie.

• Di Rupo, zo titelt de vrt op haar webstek, ‘krijgt krediet van de Vlamingen’. Wat verder wordt dat zelfs ‘enorm goed in de markt liggen’. Beetje euforisch taalgebruik toch voor wat wellicht toch eerder een meting van bekendheid is dan van populariteit. Het feit dat de Belgische premier in Vlaanderen pas op een achtste plaats eindigt in wat dan de populariteitspoll zou moeten zijn, is op zich natuurlijk gewoon ronduit beschamend. Stel je voor dat Merkel in Beieren pas de achtste populairste politica zou zijn? Je vindt geen oord in Nederland waar minister-president Rutte zo diep in de ranking eindigt Wellicht doet zelfs Cameron het beter in het zeer Conservative-kritische Schotland en dat omvat geen 60% van de Britse bevolking maar amper 8%.

• Kris Peeters vergroot zijn voorsprong op Bart De Wever in die populariteitstest. Onverminderd de bedenkingen bij vorig punt, kan hierachter een bepaalde logica schuil gaan. Kris Peeters stelt zich op als Vlaamse bestuurder, terwijl Bart De Wever voor vele mensen steeds meer een Antwerpse beleidsman aan het worden is. Kiezers buiten de Scheldestad stellen zich mogelijk de vraag of De Wever ook voor hen nog een verhaal in petto heeft. Het minste wat je kan zeggen is dat daarover onduidelijkheid bestaat. Deze evolutie ligt helemaal in de lijn van de verwachtingen na de keuze van De Wever voor het stadsniveau. De kiezer kan de indruk opdoen dat een minister-president en een burgemeester niet echt in dezelfde wedstrijd zitten. De dag dat De Wever weer duidelijk de kaart Vlaanderen zou trekken, komt daar mogelijk snel opnieuw verandering in. Tot dan zal de Antwerpenaar (De Wever) het voor velen buiten ‘t Stad afleggen tegen de Vlaming (Peeters).

<Een goed artikel? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>