De kloof is een bodemloze put

Het is april 2016. Sinds enkele jaren wordt de westerse wereld getrakteerd op een spervuur van terroristische daden en samenlevingsproblemen die, als gevolg van een ondoordacht beleid waarin multiculturalisme als zaligmakend werd beschouwd, zowat tot de orde van de dag zijn gaan behoren. Een bijzonder fenomeen bij dit alles is de zogenaamde ‘kloof’ die alsmaar groter wordt. Politiek correcte politici en burgers situeren deze kloof tussen de onverdraagzame, blanke westerling enerzijds en de allochtone, gekleurde medemens van moslimdenominatie anderzijds. Deze vaststelling klopt. Echter, er is nog een andere, misschien zelfs veel diepere kloof. Het betreft een gapend gat dat zich heeft gevormd tussen het gros van de autochtone burgers aan de ene kant en de ziende blind zijnde groep van politici, actiegroepen en de daaraan gelinkte ‘weldenkende’ burgers aan de andere kant. Tekenend voor deze tweedeling was de geflopte manifestatie tegen een symptoom van terreur (‘mars tegen angst’ genaamd) van enkele weken geleden.

We zijn het intussen gewoon, de prekerige en van misplaatst schuldgevoel doordesemde donderpreken van politiek correcte politici en ‘burgerinitiatieven’ aan het adres van ‘het volk’. Een ‘volk’ dat maar niet lijkt te willen snappen dat alle moslims vredelievende wezens zijn voor wie samenleven en verdraagzaam zijn als het summum van het menselijk bestaan gelden. En dat vermaledijde volk – om er even op te wijzen dat de kloof steeds dieper wordt – bestaat al lang niet meer alleen uit aanhangers van extreemrechts. Neen, onder impuls van de gebeurtenissen van de afgelopen maanden kent het islam-kritische populus ook een aangroei van mensen die zichzelf als politiek links beschouwen. Het omgekeerde van wat politiek correcte politici en burgers nu al jarenlang prediken, lijkt plaats te vinden.

Kritiek op de critici.

Hoe zou dat nu komen? Hoe komt het toch dat een massa mensen de zouteloze praatjes van doorwinterde multiculturalisten niet (meer) lijken te slikken? Wel, misschien omdat bepaalde feiten maar al te duidelijk zijn; omdat daden soms meer zeggen dan woorden.

Wat te denken van de vaak halfslachtige wijze waarop delen van de moslimgemeenschap zich uitspreken over terreurdaden, gepleegd door hun geloofsbroeders? Waarom moeten er telkens een karrevracht aan vergoelijkende en van zelfbeklag doordrongen ‘verklaringen’ naar voren worden geschoven? Want dat is wel degelijk wat we telkens opnieuw zien gebeuren. Woordvoerders van de ‘Moslimexecutieve’ en andere soortgelijke organisaties lijken zich vooral uit te putten in het minimaliseren van het verband tussen terreurdaden en de islam. Wanneer Montasser AlDe’emeh de moslimgemeenschap verzoekt om in eigen boezem te kijken volgt daarop meteen een spervuur aan verontwaardigde reacties. Vanwege moslims. Maar evengoed vanwege weldenkende journalisten, politici enzovoort. En net dat is wat het ‘volk’ zo tegen de borst stuit: dat zelfs kritische stemmen uit allochtone hoek zelf als niet ter zake doende aan de kant worden geschoven. We zagen het eerder al met Ayaan Hirsi Ali, maar er zijn nog tal van andere critici uit (voormalige) moslimhoek die stelselmatig monddood worden verklaard.

Erdoğan: een uitverkochte Ethias arena.

Op zowat alle online fora ziet men de gigantische kloof tussen autochtonen en Belgische Turken inzake de politiek van Erdoğan. Daarbij valt het op dat er van enige veroordeling van Erdoğans optreden tegenover dissidente stemmen binnen de Turkse gemeenschap nagenoeg geen sprake is. Vrije meningsuiting en verdraagzaamheid blijken in dat kamp vooral vereenzelvigd te worden met het afdreigen van Erdoğan-kritische stemmen en het voor ‘pedo’ uitschelden van Belgen.

Neen, wat dat ‘wat ons bindt’ en ‘de overeenkomsten in plaats van de verschillen benadrukken’ betreffen, moet worden gezegd dat dat er niet zo onmiddellijk zit aan te komen. Het mens- en wereldbeeld van de gemiddelde westerling valt eenvoudigweg niet in overeenstemming te brengen met dat van de gemiddelde moslim. Soera’s uit de Koran dragen niet bepaald bij aan het gemeenschapsgevoel: ‘…En Ik zal van hen…die hebben gevochten en zijn gedood, de fouten zeker bedekken en zal hen tuinen doen binnengaan, waar doorheen rivieren stromen: een beloning van God en bij God is de beste beloning.’ (Soera 3: 195), ‘…Voorwaar, de ongelovigen zijn een openlijke vijand voor u .’(Soera 4: 101) of ‘Zij wensen dat gij verwerpt, evenals zij hebben verworpen, zodat gij aan hen gelijk zult worden. Neemt derhalve geen vrienden uit hun midden totdat zij voor de zaak van Allah werken. En indien zij tot vijandschap vervallen, grijpt hen dan en doodt hen waar gij hen ook vindt; en neemt vriend noch helper uit hun midden.’ (Soera 4: 89). Het wekt weinig vertrouwen wat betreft die zoektocht naar verbondenheid. Maar wellicht is de gemiddelde Salah Abdeslam, die menig stad met een grote moslimpopulatie rijk is, wijs genoeg om de voornoemde verzen ‘correct te interpreteren’?

Foto © Reporters