De Krim is van ons

Wat telt is niet de opinie, maar de onderbouw. Zo zie je op het internet en in de sociale media verwoede discussies over wat zich afspeelt in de Krim. Zoals zo vaak kunnen de ‘opinianten’ zich niet indenken dat iemand anders tot een andere meningen zouden kunnen komen. Ze zien geen argumenten. Zeg nu zelf, hoe kan je de revolutie in Oekraïne steunen als Verhofstadt ze steunt? Dat moet toch slecht zijn dan? Net zoals wie al jaren een anti-atlantisme huldigt ook hier weer de hand van de VS ziet. Of de pro-Russen die ook hier zonder verpinken steunen wat het Grote Rusland doet. Op Twitter vroeg iemand me of ik dan vergeten was dat dankzij de Russen de verfransing in Vlaanderen is gestopt … want zij riepen Napoleon een halt toe. Liefde is blind, ook in de politiek en haat is al even blind.

O ja, wat kan ik als nationalist tegen de afscheuring van De Krim hebben? Niets toch, zeker niet als je de afscheuring van Kosovo steunt. Blinde adoranten graaien altijd uit hun zelfde ton argumenten, die met het label: ‘past voor alles’. Het probleem van de Krim zou wel eens dieper kunnen zitten … want hoe komen die Russen daar? Die zijn vaak gelokt of ingevoerd door allerlei regimes, ten nadele van de oorspronkelijke plaatselijke bevolking, de Tataren. De maakbare samenleving, u kent dat wel: verhuis er een paar en dat nationalisme verdwijnt vanzelf. Maar je komt van de regen in de drop. En ondertussen wonen die Russen daar vaak ook al verscheidene generaties en hoe ver moet je teruggaan eer je ‘oorspronkelijk’ bent? Hoelang moet je ergens wonen eer je ‘van daar’ bent? Van wie is De Grond? Blijkbaar zijn die Russischsprekende inwoners van De Krim in hun hoofd nog altijd eerder Rus dan Oekraïner. Ze willen helemaal geen deel uitmaken van Oekraïne. Het Russische moederland moedigt ze daartoe niet echt aan.

Daar zit je dan op een prachtig stukje wereld, strategisch belangrijk met een verdeelde bevolking, als gevolg van de woelige geschiedenis omwille van dat strategisch belang en de schoonheid en het klimaat. Ik voel mee met die volksopstand in Oekraïne. Mensen die schreeuwen om meer Europa als politieke metafoor; dat is het soort bestuur dat ze willen. Gedaan met zichzelfverrijkende corrupte clans, oligarchen naar Russisch model, presidenten met tsaar-allures. En we laten ons niet verblinden, de kliek die het na de Oranje-revolutie van 2004) voor het zeggen had, was al even slecht. En zijn er onder die protestbeweging verschillende groepen met een verschillende agenda? Jazeker, maar er is ook een gemene deler. Afkeer voor de VS, Rusland en/of Verhofstadt mag een nuchtere analyse niet in de weg staan. Soms komt er ook iets goed uit wat we zelf verachten. We helpen onszelf niet vooruit met blind het zonlicht te blijven ontkennen.

En mag de Krim afscheuren? Grenzen zijn niet eeuwig. Als dat koosjer, geweldloos en democratisch verloopt heb ik geen principieel bezwaar tegen een afscheuring van de Krim. Noch tegen een aanhechting van de Krim bij Rusland. Maar ik heb het moeilijk met een buitenlandse militaire interventie. Zeker van een spierenrollende grootmacht. En ik ben beschaamd, soms, dat ik een Europeaan ben. Met grote idealen en principes, als het ons past.

In de wereld van de opinie zal ik nooit populair worden, iets te veel enerzijds-anderzijds.

@PieterBauwens

Foto: © Reporters