De laatste revolutionair in Vlaanderen

De meest dwarsdenkende aller Vlaamse journalisten zette onlangs een punt achter zijn eenmansblad Journaal. Een kwarteeuw lang bracht hij zijn eigenzinnige kijk op samenleving en politiek. Zoals Grammens is er echt maar één, dat hoeft verder geen betoog.

Ruim 700 mensen woonden de huldiging bij, die Grammens zelf afsloot met wat hij ‘wellicht mijn laatste toespraak’ noemde. Die slotrede tekende Grammens uiteraard weer ten voeten uit en lokte bij mij de gedachte uit dat we met hem de laatste revolutionair van Vlaanderen huldigen.

Grammens’ woorden waren weer scherp, staalhard, compromisloos en rechtlijnig. Niet dat er niets tegen in zou te brengen zijn, want dat is wel het geval. Maar hij zegt wat elders ongezegd blijft en doet dat onderbouwd. Grammens poneert stellingen die in eerste instantie schouderophalen uitlokken waarna de aandachtige toehoorder moet erkennen dat er meer logica achter zit dan vermoed. Voor hem zijn de gebaande paden te eng.

Maar voor alles is Grammens een revolutionair, zoals we ze verder vandaag niet meer kennen. Naast hem lijken alle anderen systeemgeile watjes. Grammens’ uitgangspunt – België is onrechtvaardig – staat voor hem als een huis en verder is alles ondergeschikt aan het hoge doel van het wegwerken van dat onrecht. Zoals een ware revolutionair betaamt: ALLES is ondergeschikt.

Die laatste revolutionair is vandaag 80. Hij spreekt als de oude man die hij is geworden maar achter de inhoud gaat de dadendrang schuil van de jongeman die hij altijd is gebleven, met een gloed die je bij weinig twintigers ontmoet. Mensen als Mark Grammens kunnen alleen in de rand van de samenleving functioneren, hun positie is te uniek om in het centrum te kunnen gedijen.

Het ga je nog goed, Mark.

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>