JavaScript is required for this website to work.
post

De linksen en de moslims in Vlaanderen

ColumnLudo Abicht11/2/2013Leestijd 2 minuten

Op maandag 28 januari vond in Gent het jaarlijkse Driekoningengesprek plaats tussen Rik Van Cauwelaert en Etienne Vermeersch. Het onderwerp luidde: ‘De relatie tussen godsdienst en politiek’. Onvermijdelijk raakte de discussie ook de merkwaardige verhouding aan tussen vrijzinnig links en de islam. Enkele bedenkingen bij dit debat.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Ja, Rik Van Cauwelaert heeft gelijk, wanneer hij zich verbaast over de begrijpende, tolerante, vaak kritiekloze manier waarop veel vurig antiklerikale progressieve intellectuelen allerlei uitingen van religieuze controle en bekrompenheid aanvaarden, zolang het maar niet om het christendom, in het bijzonder het katholicisme gaat. Hoe legt men dergelijk contradictoir gedrag uit?

Ja, Etienne Vermeersch, een atheïstisch filosoof die men echt niet van sympathie voor het islamisme kan beschuldigen, had evenzeer gelijk wanneer hij erop wees dat vanuit links perspectief, zeker in een land als Vlaanderen, de katholieke kerk al te vaak aan de kant van de machthebbers gestaan had (‘Houdt gij ze arm, wij houden ze wel dom!’), terwijl de meerderheid van de islamitische immigranten duidelijk tot de sociaal zwakkere klasse behoort en daarom alleen al op de steun van links moet kunnen rekenen.
Traditioneel heeft links zich altijd verzet tegen ‘Kerk, Koning en Kapitaal’, al heeft dat republikeinse verzet tegen de monarchie de laatste jaren plaatsgemaakt voor een belgicisme dat om mysterieuze redenen voor progressief moet doorgaan, en is de klassenstrijd verwaterd tot een gevecht voor een ‘kapitalisme met menselijk gelaat’, dat wil zeggen een strijd voor een gelijkmatigere en rechtvaardigere verdeling van de geproduceerde welvaart, gekoppeld aan de terechte verdediging van verworvenheden zoals de sociale zekerheid. Om deze redenen hebben linkse politici en intellectuelen zich dan maar met grote energie (opnieuw) geworpen in de strijd tegen een christendom dat in feite al sinds de jaren 1970 in het defensief werd gedrongen en zich hooguit nog op een aantal ethische terreinen (euthanasie, homohuwelijk, onderzoek van stamcellen) manifesteert, en ook daar trouwens in verdeelde slagorde.
Als aanvulling op de analyse van Vermeersch, zou men kunnen zeggen dat de humanistische en sociale verdediging van de zwakkeren, of ze nu moslims zijn of, zoals in Noord-Ierland en Québec, rooms-katholieken, duidelijk en ondubbelzinnig moet worden losgekoppeld van de vergoelijking van intellectueel achterlijke theorieën zoals het creationisme, vrouwonvriendelijke praktijken en voor ons allen onaanvaardbare en gevaarlijke aanvallen op de universele rechten van de mens, zoals de verwerping van het vrij onderzoek en de scheiding van godsdienst en staat. Want hoe kan men nu oprecht strijden voor de sociale rechten en de gelijkheid van kansen voor deze nieuwe medeburgers, terwijl men rustig toekijkt wanneer ze intellectueel en moreel gevangen worden gehouden door een van de vier van elkaar verschillende islamitische rechtsscholen, een extremistische strekking die zich met het typische fanatisme van alle fundamentalistische bewegingen heeft uitgeroepen tot dé erfgenaam en dus dé wettelijke vertegenwoordiger van deze godsdienst en levensbeschouwing?

Ludo Abicht (1936) studeerde klassieke en Germaanse filologie en filosofie. Doceerde literatuur en filosofie in Canada, de VS, aan UGent, UAntwerpen en P.A.R.T.S. (Brussel). Publiceerde over ethiek, jodendom, het Palestijnse vraagstuk, de Bijbel, nationalisme en interculturaliteit. Ecotoop: de dissidente minderheid (marxist in de Vlaamse Beweging, flamingant binnen radicaal links, Bijbellezer binnen de vrijzinnigheid, Hegeliaan binnen een postmodernistisch paradigma, irritant niet-politiek correct). Resultaat: tegelijkertijd een eeuwige loser én een militant verdediger van de hoop.

Meer van Ludo Abicht

Dit boek wordt voorgesteld als een faction, een historische roman die gebaseerd is op ware feiten, waarin de witte plekken, bijvoorbeeld de gesprekken en discussies, zo waarheidsgetrouw mogelijk worden gereconstrueerd. Het is een genre waarvan onder meer de Engelse auteur Hilary Mantel [https://boeken.doorbraak.be/boekzoeker/?search=Hilary+Mantel] het grote voorbeeld geworden is, maar dat we ook bijvoorbeeld terugvinden in het fictieve hoofdpersonage …

Commentaren en reacties